Zondag 23 oktober staat de eerste en tegelijkertijd éénmalige Oirschotse heidemarathon op het programma. De vooraankondiging klinkt als een prachtig klokkie. Lekker in de natuur afzien, kijk er naar uit. Daarnaast ben ik benieuwd of de Spartathlon nog in mijn benen zit. Ondanks nog geeneens de ½ van de totale afstand te hebben volbracht ben ik nieuwsgierig naar mijn herstel.
In Griekenland besefte ik dat mijn weekkilometers niet voldoende zijn. De laatste 2 weken zit ik op 90 hardloopkilometers en een kleine 70 kilometers fietsen in de week. Eigenwijs zoals ik ben: niet fietsen in een licht verzet maar echt een heavy versnelling. ‘-s Nachts lopen zit er helaas niet in. Ik zou het graag doen maar mijn werksituatie is verre van ideaal. Regelmatig bestaat een week uit 6 werkdagen. Voordat ik naar mijn werk ga probeer ik één keer in de week ‘-s morgens tussen 06.00 en 07.00 uur te lopen. Uiteindelijk wil ik niet gedegradeerd worden tot de recreant die beter familiespelletjes kan gaan spelen i.p.v. hardlopen. Waar ik tevens serieus mee begonnen ben, is mijn gewicht en vetpercentage te reduceren. Ik moet maar leren zwemmen zonder zwembandjes. In 3 weken 1 kilo (nu 76 kilo, streefgewicht sowieso 70 kilo) afgevallen, jaja schiet niet echt op maar de volhouder wint en wel 3% vet minder. Deze is inmiddels 25%, nog veel te veel maar een journalist had recent een grappige opmerking naar me: je bent ultraloper dus heb je een ultra trage vetverbranding.
Prachtig dat ieder mens een mening heeft én verkondigt. Bij mijn eerste werkgever lunchte ik regelmatig met het hoofd van de fysio. We spraken vaak over het onderwerp dat ieder mens een mening mag hebben maar waarom vaak over een ander en waarom moet deze hardop verkondigt worden? Als iedereen dit hardop doet, dan wordt het toch echt een kippenhok. Maar we leven gelukkig in een democratie, dus gaan met de banaan, we gaan er gewoon mee door.
Terug naar de marathon in Oirschot. Veel te vroeg arriveer ik ruim 2 uur voor aanvang. Op het terrein staat een grote tent en legertenten waar we mogen omkleden. Inmiddels heb ik het bos verkend, ziet er echt prachtig uit. Daarnaast is het superweer om te lopen, een zonnetje, weinig wind en gelukkig droog.
09.00 uur wordt het prettig druk, er is ook een estafette maar we gaan toch niet minder dan de solo. Inmiddels komt de één na de andere ultraloper binnen. Een aantal ultralopers hebben gisteren ook die pistemarathon in België gelopen. Goh kanonnen twee in een week-end en wat een verschil van ondergrond. Op de piste: 42,195 : 400 meter = een bepaald veel aantal rondes. In Oirschot: 3 rondes van circa 14 km.
De start is om 10.30 uur. Samen met Henk Sipers, Henry Okkersen en Lex de Boer vertrekken we. Jemig wat is het druk. De eerste 2 kilometer slalommen Henry en ik door de menigte. Na 3 kilometer wordt het rustiger. Mijn tactiek is de eerste ronde rustig te starten, de tweede iets sneller en proberen in de laatste ronde niet teveel verval te hebben. Nou die tactiek laat ik snel los. Na 4 km laat ik Henry gaan omdat hij te hard gaat. Vervolgens haalt Lex me in, hij is vandaag blijkbaar rustig gestart. Ze gaan beide echt te hard om bij te houden. Mijn eigen tempo ligt op 5’12 per kilometer. Een prima tempo gezien de ondergrond en het glooiend terrein. Regelmatig is het zoeken waar je je voeten in de hei neerzet. De paadjes zijn echt smal. Daarnaast maakt de hei die er overheen groeit het nog onoverzichtelijker. Gelukkig heb ik een kleine voet, ben in het voordeel. Alhoewel mijn evenwicht in de laatste fase dusdanig minder is dat ik wel lijk op een superstijve turner op een evenwichtsbalk wie er regematig afdondert.
Voor de tweede verversingspost mogen we op een bijzonder zandpad hardlopen: het gaat alleen maar op en neer. Echt geen stuk vlak. Inmiddels heb ik Henk ingehaald die zoals gebruikelijk (zijn eigen woorden) hard start. Zijn rugpijn is gelukkig niet aanwezig tijdens (trouwens ook niet na afloop) de marathon. Mijn plan is ongeveer 4 uur te lopen vandaag. Henk roept tegen Henk: “Die vier uur haal je ruimschoots”. Nou zo ziet het er op dat moment ook nog uit.
Maar schijn bedriegt. De laatste ronde gaat het kaarsjes steeds meer uit. Gelukkig is de natuur hier prachtig. Tijdens het lopen kunnen we genieten van de hei, de bossen en het meertje. Het maakt het voor mijn gevoel lichter alhoewel er niet echt meer tempo in mijn hardlopen zit.
Regelmatig denk ik terug aan Griekenland. Op dit moment wil ik volgend jaar terug. Denk ook regelmatig aan de opmerking “Ron weet het beter”. Ik zit te dubben hem te benaderen. Ben wel geen debutant volgend jaar maar misschien wil hij een uitzondering maken. Eigenlijk is het simpel wat hij noemt waarom wordt hij niet benaderd? Ook niet door ondergetekende. Wanneer iemand me kan vertellen hoe ik Ron kan benaderen, misschien leest hij dit zelf wel, dan ben ik reuze benieuwd naar zijn visie. Eerlijk hij is toch wat het echte ultralopen betreft de Johan Cruyff in ultraland. Ik wil absoluut niet slijmen maar het is gewoon zo en mocht iemand zich nu op zijn/haar teentjes getrapt voelen: dat is dan jammer. In de voorbereiding heb ik hem niet benaderd om twee redenen. De eerste is dat het echt niet in me op is gekomen en daarnaast had ik er wel aangedacht dan is het meer mijn verlegenheid naar hem dan dat het om zijn bescheidenheid en onzekerheid gaat. Daarnaast heb ik tevens geen trainersadviezen gehad hoe en wat ik moest doen in de voorbereiding, ik deed maar wat. Het belangrijkste is dat er een leerles voor me in zat. Van eigen fouten leren, is toch uiteindelijk de beste school.
Onafhankelijk komt tegelijk in me op tijdens de marathon. Gisteren luisterde ik naar een cd van Ramses Shaffy. Wat is het prachtig deze karaktertrek te hebben. Zijn songtekst “Laat me” geweldig. Gewoon doen wat je wil en niet teveel gestructureerd, je eigen gevoel volgen. Laat dan iedereen maar denken en zeggen wat men wil.
Terug naar de laatste ronde van de marathon. De laatste keer dat ik bij het meertje arriveer, zie ik in mijn ooghoeken Henk Sipers me naderen. Ja daag wat gaan we doen: Henk me laten inhalen? Dacht het niet. ’t Is nog vier kilometer. Ik zit, beter gezegd zat, er redelijk door maar Henk geeft me de geest. Tot 5 meter nadert hij me maar het gaatje wordt vervolgens groter. Ik ben toch een beetje een competitieman. Na afloop feliciteren we elkaar met het finishen en lopen nagenietend terug naar de parkeerplaats.
De geslaagde (petje af voor de organisatie) middag wordt afgesloten met een prettige nababbel met de ultrafamilie én met de prijsuitreiking. Lex (1e) en Henry (3e) staan beide op het podium. Klasse prestatie en prima eindtijden.
Groeten,
Henk Harenberg