Het is weer onvermijdelijk….. verschillende divisies van ons bedrijf communiceren niet voldoende. Managers hebben moeite met implementeren. Gedachten moeten meetbaar gemaakt worden en ik …., ik heb het er maar druk mee. Dat komt natuurlijk omdat ik ontzettend belangrijk ben. Zelfs zo dat ik op vrijdagavond met een, veel te dure, externe adviseur ga eten om in die spaarzame vrije uren toch nog wat te overleggen. We hebben het over een nieuw managementsysteem wat in Amerika al bijna een religieuze vorm aanneemt. Maar dat is natuurlijk Amerika. Wij zijn Hollanders en dus nuchter. Ik laat me niet gek maken. Toch, ….?
Om 11.00 uur stap ik het restaurant uit en loop naar mijn auto. Op weg naar huis dwalen mijn gedachten, natuurlijk zoals dat heet, met een “helikopterview”, over de laatste weken. Ik werk in een productiebedrijf maar produceer zelf helemaal niets. De meeste van mijn collega’s weten helemaal niet waar ik mij op vrijdagavond nog druk over maak. Ben ik eigenlijk wel belangrijk? Moeten we niet terug naar de basis? Ik stuur een parkeerplaats op en kijk in mijn kofferbak. Gelukkig, een paar oude versleten schoenen en een smerige trainingsbroek.
Na een half uur ben ik in de duinen. Binnen een kwartier hoor ik alleen de wind die de eerste herfstbladeren laat vallen. Een beest laat geschrokken de struiken ritselen. De maan laat donkere silhouetten achter op het smalle ruiterpad. De bomen zijn belangrijk, de zee is de baas en ik moet me maar houden aan de grillen van de natuur. Hier ergens links af om op dat schelpenpad te komen. Au, ver… ik loop met mijn kop tegen een laaghangende tak aan. Ik heb hier ook niets te zoeken. Was Guus er nog maar bij. Hij wist hier elk paadje en gidste mij ’s nachts door dit gebied. Ik liep er gewoon stomweg achteraan en het kwam altijd goed. Wat mis ik die gozer. Verder maar over het strand richting Katwijk, rechtsaf het duin over. Hier zijn geen bomen en zie ik beter waar ik loop. Langs de bunker rechts aanhouden omdat de boomwortels hier uitsteken. Puur op gevoel weet ik waar die kuil zit. En toch ben ik hier helemaal niets, heb geen zeggenschap en loop alleen omdat ik moet lopen. Dit is het prachtige gebied waar volgende week het “Rondje Guus”gehouden wordt. Er komen herinneringen boven aan hoe we samen tochten maakte zonder te weten waarheen of hoelang. Lopen, gewoon lopen omdat het moet. Ik denk aan die keer dat ik vol trots vertelde hoe ik een vestiging weer op het goede spoor had gekregen. Hij luisterde vol belangstelling en vroeg alleen: “en, .. ben jij er zelf nu ook gelukkiger door geworden?”. Het was een wijze les, moet ik toch wat vaker aan terugdenken.
De andere ochtend kijkt mijn vriendin verbaasd als ik met een vrolijk humeur het ontbijt klaarmaak. Ze is gaan slapen toen ik om half twee nog niet thuis was. Ze vraagt of ik gisteravond nog wat ben opgeschoten. Ja, …. ik heb een hoop geleerd.
Tot volgende week bij het “Rondje Guus”.
Bart kraan