Een nieuwe wedstrijd, daar ben ik altijd wel voor te vinden. Als ik dan op de landkaart zie dat Hamois net voor Ciney gelegen is, dan komt het water me al in de mond.
Zondagmorgen ben ik om 08.45u ter plekke na zo’n autoritje van 100 km. Ik tref meteen enkele Waalse loopvrienden aan, die me terstond melden dat er geen wedstrijdelement is maar wel een vrij vertrek. De flyer die ik voorheen las, liet anders uitschijnen en eigenlijk was ik wel wat ontgoocheld omdat mijn instelling plots wat diende bijgedraaid te worden. We zouden echter met zo’n 20 samen vertrekken en dan zien hoe het spel verloopt.
Om 09.30u. zijn we al weg en 2 lopers nemen onmiddellijk een voorsprong. Met z’n zessen vormen we de achtervolgende groep. Het heeft hard gevroren deze nacht en dat doet het nog. Dat zorgt voor een afwisselend moeilijke en makkelijke loopondergrond. Op plaatsen liggen grote “ijsplaten” op de wegen die er voor zorgen dat een val nooit ver weg is. In het veld en op de bevroren modderpaden mogen we de vriesheiligen wel dankbaar zijn. Ik voel me eigenlijke de minste van het 6-tal, want bij elke hindernis bergop, bergaf of ongelijke ondergrond moet ik telkens een kloofje laten vallen. Een trail zonder natte schoenen is geen trail dus na een dik uur doorwaadden we een zompige weide. Wat verder op een bospad is de blubber al wat ontdooid en met een laagje slijk lijken we weer wat echter. We volgen een tijdje een wildstromend riviertje, dan er vlak langs, dan weer enkele 10-tallen m hoog op een rotswand.
Eenmaal stopt ons paadje, of wel pootje baden ofwel een klim via boompjes en wortels tegen een rotswand. Ik kies voor optie 2. Halfweg begint ons groepje te versnipperen. Er valt iemand weg en uit de achtergrond komt iemand aanpikken, die meteen het commando overneemt. Weer sneuvelt er iemand. Wat verder dienen we een lange vettige klim te overwinnen. De dooi is goed bezig. Aanvankelijk loop ik als laatste van ons 4-tal, maar in mijn tempo kom ik een poosje later, als 1ste boven. Na een haakse bocht zie ik dat mijn achtervolger al op 100 m hangt en van de rest is geen spoor. Ik temporiseer even maar ik zie mijn achtervolger pas terug als we een heuse rivier moeten doorwaden op grote rotsblokken.
Ik waan me even terug op de flanken van de Mont Blanc. Bij de oversteek besluit ik even te wachten omdat het toch een redelijk gevaarlijke bedoening was. Nadien zoek ik terug mijn ritme en al gauw loop ik weer alleen. Op zo’n 5 km van het einde zie ik toch nog een achtervolger, die ik aanvankelijk als mountainbiker aanzien had, naderen. “Die wil ik niet meer van dichtbij zien”, denk ik en ik kan nog een tandje bijsteken! Even verder kan ik zo de helft van het gesplitste kopduo voorbij zoeven. Met een heel plezant gevoel storm ik na 4u52’ terug la Salle de Fanfare binnen. Nummer 1 was enkele minuten eerder gearriveerd, zelfs met enkele extra kilometers in de benen. De Ciney achteraf werd vervangen door Chimay en hiermee was dit toch weer een perfecte loopdag.
{i}Edwin Lenaerts{ei}