Wat een wedstrijd! Niet zo als de Spartathlon waar de finish halen en rondkijken het doel is. Of een wedstrijd in de bergen, verbaasd kijken hoe mooi het landschap is en proberen hoe hard je omlaag durft te hollen.
Nee, dit was de 1e wedstrijd waarbij ik van plan was te stoppen. Maar waarom? De voorbereiding verliep niet vlekkeloos, voor de eerste keer last van blessures.De wilskracht viel weg. Misschien door de combinatie van bezorgdheid voor een terug komende blessure en de snelheid die er uit was. Ik vond dit geen hardlopen meer, en dat was wel het doel. Ook het uur rusten wat ik deed, zat niet in mijn planning. Voor mij kwam het hier op neer: Ik belast mijn lichaam heel erg zwaar, maar mijn doelstellingen kunnen niet gehaald worden!
Deze instelling kende ik niet van mij zelf terug. Ook mijn vrouw werd niet vrolijk van mijn nieuwe karakter. Hier over na denkend valt mij op dat de dag(en) voor de wedstrijd ik mij heel gespannen voelde en dit aan niemand wilde laten merken.
De wedstrijd begon en alsof het een gewoonte is, altijd weer diezelfde klassieke fout. Het startschot, normale atleten lopen dan aan. Het startschot bij mij, een adrenaline fabriek begint en produceert als een gek. Ik voel en weet dit gaat veel te hard, maar alsof mijn instinkt mij aanstuurt om gewoon door te rennen. De problemen die ik later hierdoor krijg los ik dan wel weer op, maak ik mij zelf wijs.
Na zo’n vier en een half uur voor aan te hebben gelopen, was ik leeg. Wat zou mijn 6 uur afstand zijn geweest ?
Al snel krijg ik de gedachte om te stoppen. Onze camping plek licht direct aan de route, daar aangekomen vertel ik sub coach Nel dat het allemaal niet bevalt en dat ik misschien beter kan stoppen. (Nel = vriendin van 24 uur loop vriend Jan Maessen).Door haar overtuigende strenge woorden loop ik nog even door. Enkele rondes later vind ik dat ik echt moet stoppen, nu is mijn vrouw aanwezig op de camping plek.
“Daar zijn wij niet voor mee gekomen, doorlopen en niet te langzaam”. Oei dacht ik. Ik had ook zo gevraagd streng te zijn als ik tijd zou verliezen bij verzorgingsposten. Want dat was een belangrijk Spartathlon ervaring, tijdverlies bij verzorging. Dat was ik niet gewend, een strenge vrouw, normaal is ze lief of bezorgd. Dus ik loop door. Piekerend of ik blij ben met de strenge sub coach Nel en mijn echt(e)(genoot)e coach Hannie. Voorlopig kan ik mij niet veroorloven om te stoppen. Na een hele nacht rond gestrompeld te hebben ben ik er van overtuigd dat het geen nut heeft om door te gaan. Ik ben nogal makkelijk om te praten dus besluit ik maar om de stopmelding niet op de camping te doen, maar meteen bij de omroep/jury wagen. Dan is het definitief en voelen de (tijdelijke) strenge vrouwen zich niet verantwoordelijk voor mijn falen. Aangekomen bij de omroepwagen heb ik gewetens bezwaren om mijn 3 coaches te passeren dus loop ik piekerend hierover nog verder.
Nu aangekomen bij de camping is de voltallige coaching directie aanwezig. Loopvriend Geert Rongen probeert mij met getallen te overtuigen. Ik loop blijkbaar geregeld rondes van 20 of 21 minuten en dan de laatste ronde 23 minuten . Zijn woorden: Je kun niet makkelijk maar wel haalbaar 20 minuten per ronde lopen dus doorgaan, niet onnodig hier tijd verliezen,nu gaan. En wat doe je dan. Als het moet dan moet het.
Geleidelijk aan begin ik mijn kracht terug te vinden. In het Nederlands totaal klassement sta ik dan 4de . Wetende dat wilskracht wonderen kan doen, besluit ik om 3de te worden. Dus nr. 3 inhalen.
Tot aan het laatste uur blijf ik stabiel doorgaan en voel dat mijn lichaam zich herstelt van voorgaande problemen. Dan krijg ik het bericht door dat nr: 3 is uitgevallen, en dat de concurrentie kort achter mij zit. En nr:2 kan ik niet inhalen want die zit minstens 1 ronde voor mij, wordt mij verteld. Er is nog precies 1 uur te gaan.
Kan ik niet inhalen denken ze. Dat zullen we nog wel eens zien.
Als engelen muziek klinkt via mijn mp3 speler direct op dat moment het begin van een “hardhouse”cd. Dat is echt mooie takke herrie. Mijn adrenaline pomp gaat weer aan. Mijn zelfvertrouwen loopt over. Alsof ik de hele dag heb zitten rusten hol ik het laatste uur in, rondjes van 15-16 minuten. Het uur duurt lang met dit tempo. En daar is hij dan, de nr. 2
Nu afwachten of hij ook u’n reserve potje adrenaline heeft.
Als ik nog eens een wedstrijd loop streef ik er naar om het op Math zijn methode te doen. Gedoseerd beginnen, de hele wedstrijd vrolijkheid uit te stralen en….. te winnen.
Herman Jakobs