{i}Helderse Courant, dinsdag 18 april 2006, Sport pagina 10, Atletiek{ei}
{b}‘Kom ik niet om te lopen, dan voor mooie vakantie’{eb}
door Martijn Gijsbertsen
{b}DEN HELDER – Zijn mond viel onderweg meerdere keren open van verbazing. Niet alleen door zijn tussentijden tijdens de Jan Knippenberg Memorial, een ultraloop over vijftig Engelse mijlen (circa tachtig kilometer), maar vooral vanwege de ‘wonderschone’ omgeving tussen Den Helder en Schoorl.{eb}
,,Uiteraard kom ik hier terug om mijn titel te verdedigen. En kom ik niet om te lopen, dan zeker voor een mooie vakantie”, maakte de Belgische winnaar Marc Papanikitas (5.19.24 uur) toeristische reclame. ,,Als het kon, zou ik hier zelfs wel willen wonen. Het pittoreske landschap heeft mijn hart gestolen.”
{b}Verbazingwekkend{eb}
De 38-jarige zoon van een Griekse vader en Belgische moeder uit Mortsel, bij Antwerpen, liep zaterdagmiddag een verbazingwekkend snelle race.
Rut Zoutman uit Monster, de nummer twee die de finish bereikte, had ruim 42 minuten achterstand (6.02.48) en de winnaar van 2004, Lucien Taelman uit Waregem (België) liep 6.09.49, iets meer dan twee minuten langzamer dan twee jaar geleden.
,,Natuurlijk ben ik moe, maar niet afgepeigerd en zeker niet dood”, liet Papanikitas, sinds 2003 ultraloper, vlak na zijn aankomst, gewikkeld in aluminiumfolie, monter weten. ,,De man met de hamer ben ik niet tegengekomen.” De winnaar van de laatste Zestig van Texel, Marathon van Genk en recentelijk de Zes uur van Stein, moest onderweg beslist afzien.
,,Ik heb er vaak aan gedacht in de bus te stappen, maar heb er geen zien rijden en had ook geen kaartje bij me. Met name de laatste zeventien kilometers over het strand waren loodzwaar. Het zand was mul, mijn voeten nat, je moet continu rond de ‘golfbrekers’ en paardensporen lopen, dat vergt veel van je concentratie. Het is bij dit soort lopen aankomen of doodgaan, nou, ik heb vandaag nergens hoeven kruipen.”
Papanikitas, die zich voorbereidt op de EK over honderd kilometer medio juni in zijn vaderland en de WK op dezelfde afstand in oktober in Korea, vertrok rustig.
,,Deze wedstrijd was voor mij niet meer dan een hele goede training, dus ik wilde niet forceren. Mijn bedoeling was lang bij Taelman te blijven, maar dat was me te langzaam. Vandaar dat ik na de eerste bevoorradingspost op twaalf kilometer achter die Nederlander (Zoutman, red.) aan ben gegaan.”
{b}Eenzaam gevecht{eb}
Tien kilometer verderop kreeg de Belg de koploper in het vizier en stak hem voorbij. Vanaf dat moment leverde Papanikitas een eenzaam gevecht.
Aan de finish wachtte behalve zijn vrouw een potje narcissen, een flesje sportdrank, een warme douche, een certificaat bij de prijsuitreiking plus een bijzondere herinnering.
,,Ik heb niets of niemand meer gezien, bleef mooi in cadans, werd na drie, drieënhalf uur gepakt door de prachtige omgeving. Door dat laatste liep ik de race uit met plezier; een fietser naast me zei me dat ik op bepaalde stukken zestien kilometer per uur liep. Zulke zaken geven me klaarblijkelijk toch een ander, extra soort motivatie.”
{i}Fotobijschrift: de Belg Marc Papanikitas, winnaar van de Jan Knippenberg Memorial, blaast na de finish rustig uit tussen zijn vrouw Birgit en Hanna Knippenberg (links).{ei}
{b}© Noordhollands Dagblad{eb}