Zaterdag 13 mei 2006 – Eemmeerloop Bunschoten
Zaterdag is een grote ultra-stap in mijn belevingswereld. Goh wat een vermoeidheid heeft me te pakken na het prachtige avontuur mijlenver van Nederland. Geen flauwe notie dat er naast lichamelijke grenzen ook nog emotionele grenzen zijn alhoewel de laatste prachtige vormen aannemen. Een leven zonder lopen is niet voor te stellen maar er is meer … Jawel de Eemmeer en nog meer …!
Het wordt de 100ste van lange Jan! Gefeliciteerd Jan, mijn cola-traktatie was wel minimaal gedurende de loop.
{u}{b}Voorgeschiedenis Eemmeerloop{eu}{eb}
Een trail welke langer duurt dan een etmaal heeft me dus compleet genekt. Een 30 minuten lopen betekent praktisch de gehele week rusten. Vele bezoeken aan de masseur brengen geen soelaas. Lichte wanhoop overmant me. Was dit dan de ultra-tijd? Enige twijfel komt naar boven. Henk, mijn mailmaat, kampt tevens met lichamelijk ongemak. De afvalstoffen in mijn benen willen maar geen afscheid nemen. Spoor ze regelmatig met opmerkingen aan als opzouten, ga terug naar Zuid Afrika, niets helpt. Alleen accepteren en geduld hebben. Shit de JKM gaat aan mijn neus voorbij. De in mijn ogen saaie Twente Marathon ook (verkoudheid). Saai is deze niet maar wellicht heeft het als reden dat ik uit de streek komt waar ze de letter e en de letter n niet uitspreken. Heb je wordt uitgesproken als haije. ABN op zijn plat.
Nou dan komt trainer Herman om de hoek kijken. Hij zegt dat het niet de benen zijn maaar het is mentaal. Nou hoe kan je me prikkelen. Ben ik nou helemaal gek me mentaal laten knakken. Dacht het niet. Een 4 dagen later loop ik een halve marathon in de training in 1 uur en 45 minuten. Prima ga ik toch mooi de HAN KAN marathon doen. Nou hier wordt ik licht geprikkeld van. Op de internetsite staat dat je tot en met 8 mei kan inschrijven, vervolgens vraag ik dit met een dag te verlengen i.v.m. de bovenvermelde testloop. Vervolgens krijg ik doodleuk de opmerking: inschrijven t/m 7 mei. Ja en dan breekt mijn hardloopklomp. Ik reageer dus maar vervolgens geen response meer van de organisatie. Zonde, ze hebben een geweldig initiatief ontwikkeld maar enige flexibiliteit is niet te vinden. Kind-studenten-ziekte?
Dan maar de figuurlijke stoute schoenen aangetrokken, op naar Eemmeer. Een prachtige grote ronde om het fraaie meer. Alleen ik zie als een berg tegen de afstand op. Gewoon gaan met de banaan. In de kantine toepasselijk genaamd de Toekomst ontmoet ik Jos, Jan met familie, Jan, André, Adrie, Simon en nog vele lopers waarvan de namen me zo ontschieten. We krijgen zelfs 2 papieren nummers. Sjoerd ontmoet ik ook weer. Een prima vent. Hij loopt aanzienlijk minder. Ik krijg de slappe lach wanneer ik zie dat hij het inschrijfformulier van de 6 uur van de Haarlemmermeer invult. Voorinschrijven? Nee dus gewoon de verkeerde van tafel gepakt.
{u}{b}De wedstrijd{eu}{eb}
11.00 uur is het startschot.
Samen met Sjoerd start ik op de eerste rij. We gaan redelijk hard van start maar die niet waagt die niet wint is het motto. Of het verstandig is?
Fijn dat het zonnetje weer doorkomt, prima weer.
Vele estafette-lopers passeren me. Na 10 km kom ik door in 49 minuten. André passeert me. Simon loopt met me op. Ik ben al bijna maar niet serieus getrouwd met een hardloopdame dankzij relatieman Simon. Hij heeft echt humor. We lachen er om. Vervolgens haal ik een voor mij onbekende ultraloper in. We zullen veel samen lopen. Op 25 km ga ik mijn benen licht voelen maar ach 2 uur en 5 minuten is toch niet verkeerd op het 25 km-punt? Helaas krijgen we bij de verversingsposten alleen water. Jammer maar het is ook het enig minpuntje. Voor het overige is alles perfect georganiseerd. Jemig wat een genieten van het schitterende meer, de schapen, de snel groeiende lammetjes, al de vogels, de bootjes op het water. Echt een gave omloop. Mijn gedachten dwalen naar iemand af, welke me inspiratie geeft. Veel dank bij deze. Op het 35 km laat ik het tempo zakken naar 5 minuten en 30 secondes per kilometer. Voelt goed aan. Op het 40 km punt ga ik beseffen veel te weinig kilometers in de benen te hebben. Echt de accu is leeg. André is de enige die ik nog achterhaal. De marathon leg ik af om en nabij de 3 uur 38. Lange Jan haalt me in, neemt een slokje cola, vervolgt zijn weg. Thijs passeert me. Peter Zuidema wil me ook nog graag passeren. Het is ze gegund maar ik geniet niet echt meer omdat ik weet dat er nog vijf zware kilometers volgen met vele klinkers maar wat zeur ik, ik wil dit toch zelf! Dit is mijn derde deelname. De vorige twee noodzaakten me het tempo terug te schroeven, nu voel ik weer krampverschijnselen in mijn linkerhamstring. De klinkers in combinatie met de afstand en de lichte stijging zullen aan dit alles ten grondslag liggen. Wat wel een verademing is dat je de lampen van IJsselmeervogels en Spakenburg ziet. Daarnaast is het uitzicht op het Eemmeer weer overweldigend. Weer krijg ik giga zin een biertje. Waar had ik dit alweer? Uiteindelijk wil ik 1 ding finishen onder de 4 uur en 30 minuten. Het lukt! 4 uur 28 minuten en 50 secondes. Moe maar tevreden finish ik. Simon en André zitten ongeveer binnen 5 minuten na me. Sorry Jan maar ik ben te moe je te feliciteren met je honderdste marathon en ultra. Bij deze. Ik drink me klem in de sportdrank. Ik zie er bijna groen, geel en rood van. Lijk wel een hulk-verschijnsel.
{u}{b}Na afloop{eu}{eb}
In de kleedkamer deelt iedereen zijn ervaring. Ton moest zelfs 4 km voor het einde stoppen, compleet uitgeblust. Rob stopt na 36 km. Prachtig alle verhalen te horen over de toekomstplanning. Deze komen zelfverzekerd uit de monden: het Pieterpad, de 24 uur van Apeldoorn, een trail in de Schotse hooglanden en ik dub over de Spartathlon. Na 29 uur in maart gelopen, is mijn herstel verre van ideaal. Daarnaast wil ik tijdens de Pinksteren dolgraag een 100 miles lopen op de Ardennen. Wat is verstandig? Wie het antwoord weet, let me know. Inschrijven voor de Spartathlon moet ik nog doen maar ik twijfel en toch besef ik dat ik toch dien te gaan.
De paar biertjes en patat gaan er na afloop gretig in. Samen met Adrie en Jos sluiten we een dag ultra af.
Een goed gevoel heeft de Eemmeer bij me achtergelaten, ik ben het gelukkig nog niet verleerd.
Henk Harenberg