Amper een week na de 24 uur van Bazel ging ik van start in de Maasmarathon. Gisteren terug gekeerd in het land na een treinritje van 12 uur maar in Visè wilde ik toch aan de start komen. Omdat ik alle voorgaande edities al gelopen had kon ik ook nu niet wegblijven. Hoe het me zou vergaan zou ik onderweg wel voelen. Ik ging sowieso wel voor een tijd tussen de 3,15 en 3,30 uur. En als het nog langzamer moet dan moet dat dan maar. Geen stress dus. Om vijf uur vertrekken en om half negen mocht ik de koude lucht in de Waalse stad insnuiven. Het was er opmerkelijk frisser dan in Antwerpen maar wat geeft dat. Alle plichtplegingen en de nodige groeten uitgedeeld, (populariteit heeft geen grenzen zeg maar) en we konden naar de start gaan.
Het parcours kende ik al bijna uit mijn hoofd. Eerst een rondje van 2 km door de stad om dan de boorden van de Maas op te zoeken. Ik bleef in de buurt van een ballon met vermelding 3,15 uur. Ze gingen opmerkelijk sneller. In het groepje vriendin Linda die ik regelmatig op trainingen tegenkom. Ik had haar net voor de start al meegedeeld dat ik wat in haar buurt zou blijven. Omdat het me na vijf kilometer al moeilijk verging bleef ik wat voor het groepje uitlopen om rustig mijn drank te kunnen nuttigen. Net voor Maastricht haalde het groepje me bij. Ze gingen veel te snel voor die eindtijd. Ik maande Linda wat te vertragen en we bleven achter. Ik besloot nu om pal naast haar te blijven. Zij ging voor een tijd van 3,15 uur, wat een verbetering van haar persoonlijk record zou opleveren. Als we daar nog een medaille zouden kunnen bijdoen zou dat een mooi pluspunt zijn. Het was dan ook het Belgisch kampioenschap marathon. Het regende nu zachtjes wanneer we de straten van Maastricht bereikten. Hier was wat aan het parcours veranderd zodat het ook voor mij wat zoeken was maar leidde haar stevig door de stad heen. Een tempo handhavend van 4,30 min/km (13 per uur) haalden we weer een vrouwelijke deelnemer bij. Zij stond stil en van de negende plaats schoof Linda weer wat naar voor.
Net na de stad kwam het volgende slachtoffer in zicht. Een atlete uit Mol was ons volgende doel. Hoewel op meer dan 300 meter van ons verwijderd naderden we haar toch stilletjes aan tot ze weer van ons wegliep. Een korte opwelling blijkt later. Rond de dertigste kilometer hadden we haar te pakken en liepen we snel 150 meter uit. “Blijf haar in de gaten houden” vroeg Linda me. “Focus je op je eigen tempo, dan volgt de rest vanzelf wel” was mijn antwoord, omdat ik bewust was dat een gat van 150 meter je zomaar niet dicht maakt na 30 km wedstrijd. Toch was ze er niet gerust in. Geen nood echter want spoedig kwam ook Visè weer in zicht. De laatste vijf kilometer ging het weer wat lichtjes bergop en kreeg ze het weer wat moeilijker. Toch zette ze stevig door en zonder noemenswaardige inzinkingen bereikten we samen de eindmeet. 3,14.23 uur wees de klok. Een verbetering van haar record met drie minuten. Hopelijk valt ze nog in de medailles. En ik? Ik heb weer een mooie training achter de rug. Wat wil een mens nog meer? Het leven kan soms zo simpel zijn nietwaar?
Kloek Patrick