Door Prisca Vis – {i}Wilco van den Akker (32) gebruikte zijn talenten en heeft de 1800 km wedstrijd hardlopend dwars door ijskoud Alaska gewonnen. Deze tocht van 42 marathons achter elkaar, is slechts door zes anderen óóit eerder volbracht.{ei}
Van den Akker is de enige Nederlander die ooit de 1800 km lange Iditarod wedstrijd, in de bevroren wildernis van Alaska uitgelopen heeft.
Ook dit jaar stonden er weer tientallen deelnemers aan de start, maar zoals gewoonlijk haalt zelden iemand de finish. Want behalve de temperatuur van 30 graden onder nul, en de afstand van ongeveer 42 marathons achter elkaar, moeten de deelnemers ook nog zelf hun slede van 50 kg met hun tent en eten voorttrekken.
Al eerder bleek Van de Akker succesvol in Arctisch gebied toen hij de Yukon race van 500 km in 2004 volbracht. Tevens was Yukon goed voor zijn zelfvertrouwen en een materiaal test voor deze ruim drie keer zo lange wedstrijd.
Aan stoppen heeft Van den Akker deze 26 dagen nooit gedacht. “Je hebt wel slechte momenten, maar die gaan wel weg. Ik had de belofte aan mezelf en ik liep voor Kika (Kinderen kankervrij). Ik vond dat ik het niet kon maken om te stoppen als ik me even wat minder voelde.”
Hoewel hij startte met het doel om deze wedstrijd uit te lopen veranderde dat toen hij zich tijdens de race steeds beter ging voelen.”Omdat het goed ging leek onder de 30 dagen lopen mij wel leuk. Maar toen ik eenmaal wist dat ik aan kop lag wilde ik winnen en ik begon zelfs te denken aan ruim onder de 30 dagen finishen. Vanaf dat moment had ik geen rust meer. Fit voelde ik me allang niet meer, maar telkens als ik een paar uur wilde slapen om mijn lichaam te laten herstellen was ik zo onrustig dat ik maar weer verder ging.”
Sinds 1986 waren de omstandigheden niet meer zo slecht geweest. Vooral de eerste twee weken waren heel zwaar door de verse sneeuw. “Ik liep constant wijdbeens op mijn sneeuwschoenen omdat ik anders op mijn eigen voeten zou trappen en ik moest mijn benen hoog optrekken, wat veel zwaarder lopen is. Normaal moet ik hard aan de slede trekken als ik hellingen opga maar heb ik wat rust als ik naar beneden ga. Door die verse sneeuw liep ik zelfs naar beneden aan de slede te rukken.”
De windsnelheden op de rivieren en vlakten liepen op tot 100 km per uur. “Hoewel ik zelf 100 kg weeg werd ik soms toch tegen de vlakte gesmeten. Maar het was niet continue, ik zag de stuifwolken aankomen en ging dan liggen om te voorkomen dat ik met mijn rug op het ijs gegooid werd.”
Van den Akker liep 26 dagen alleen in de sneeuw. Hij hoorde geen auto en zag geen enkel huis. “Het is megastil, eenzaam, saai en heel mooi tegelijk. Als ik in een dip zat of juist heel vrolijk was, niks kan je delen. Het is anders dan thuis in Nederland. Als je daar een dag alleen in de natuur loopt weet je dat hulp vlakbij is. Hier is alleen echt alléén.”
Maar hij haalde het, op 28 maart 2006 kwam hij als eerste binnen. Het gaatje tussen Van den Akker en nummer twee bedroeg ruim vier dagen. Van den Akker legde de 1800 km af in 26 dagen en 10 uur. Marco Berni kwam over de finish in 30 dagen en 21 uur. Alle andere 40 deelnemers dit jaar hebben onderweg het bijltje erbij neergegooid.
Ondanks de zware omstandigheden dit jaar is Van den Akker qua tijd nummer twee op de wereldranglijst. “Natuurlijk voelt het goed om de enige Nederlander te zijn en zelfs tweede ooit, maar tegelijk zegt de tijd me niet zoveel want de omstandigheden verschillen elk jaar, zodat vergelijken geen zin heeft. Mijn ervaringen onderweg en de tocht zelf zijn voor mij veel indrukwekkender.”
Aan stoppen denkt Van den Akker nog lang niet “Ik wil nog naar Groenland en de Zuid -en Noordpool.