{i}- de overeenkomst tussen de 100 miles Zuid Afrika en La Ronde des Nutons? –
– Petit Lou est grand! -{ei}
“Les coureurs célestes” hebben het geweldig idee uitgewerkt een 100 miles in de Ardennen te organiseren op Pinksteren. De start is in Soy bij de plaatselijke voetbalclub. In totaal 8 Nederlanders hebben zich ingeschreven. Het totale deelnemersveld bestaat uit circa 185 deelnemers. Na een overnachting in een dorpje genaamd Hotton arriveer ik redelijk vroeg bij de voetbalclub. Na een bord spaghetti val ik pardoes in slaap in de drukke kantine. Mijn voorgevoel zijn verre van vol zelfvertrouwen omdat mijn linker achillespees enigszins dik is en ik mentaal ook niet echt ben uitgerust (meer dan prettige vermoeidheid). Inmiddels heeft Petit Lou me het startnummer 081 overhandigd. Een superorganisator (kom ik later nog terug). Hij organiseert samen met Maiden en Iron deze ultraloop. Geweldige mannen, totaal relaxt, een pracht eigenschap. Na het dutje in de kantine, val ik mijn Mini weer in slaap. Nou dat kan wat worden.
16.30 uur krijgen we een briefing. Volle aandacht bij iedere loper maar je ziet de Nederlandse deelnemers toch wel ietwat ongemakkelijk kijken omdat het grotendeels aan ons besef voorbijgaat. Frans is nou niet direct een taal waar je even mee uit de voeten kan. Het prima ontworpen routebook is tevens in het Frans: à gauche et à droite …
17.00 klinkt er geen startschot maar iemand zegt dat we mogen gaan. Ik sta vooraan, heb er niets te zoeken maar ach laten we eens gek doen. Jeffrey haalt me na 500 meter, niet onverwacht, in. Vervolgens passeren Thijs en Prisca me. Prisca vraagt hoe ik het gehad heb in Zuid Afrika maar helaas voor je, ik ben nu al moe om te praten. Na een paar kilometer zie ik Thijs en Jeffrey een sanitaire stop maken. Eén verschil: Thijs stopt en Jeffrey niet … Ikzelf kan me vinden in de methodiek Thijs. De Jeffrey-variant zou me natte benen en sokken bezorgen. Ik laat Prisca en Thijs gaan. Prisca heeft goede benen, nou dat straalt ze positief uit.
Na een 25 minuten mogen we genieten van het bos. Jemig wat een blubber. Het is niet te geloven, glijpartijen zijn het gevolg maar het is ook wel lachwekkend. Toch zijn er mensen die blijven hardlopen. Echt onvoorstelbaar. Inmiddels verzin ik de tactiek voor deze giga ultra-trail: bij het klimmen hardlopen en bij het dalen tempo laten zakken. Tot 50 kilometer voelt dit prima maar daarna is het een waardeloze tactiek gezien mijn vermoeide benen. Na een half uurtje haal ik daarom Prisca en Thijs weer in. Zij pakken het iets anders aan. Ze zien er goed uit.
Intussen voel ik elke stap mijn achillespees. Ik wil sowieso niet als eerste stoppen vandaag. Zeker proberen 50 km vol te houden. Bij de eerste verversingspost zie ik Thijs zitten vergezeld door een vrouwelijke supportersschare. Hij zit bij de toepasselijke straatnaam “Rue de Thys”. Prachtig. Ik verlies hem hier weer uit het oog. Mijn pauze duurt toch iets langer (circa 10 minuten). Elke post trek ik droge sokken aan. Gezien het feit dat het bos zeikenat is, geen overbodige luxe. Met niet goede benen ga ik verder. Wonder boven wonder wordt mijn geest meer helder. De vermoeidheid wordt minder. Heeft het hardlopen dan zo’n prima werking op je koppie? Blijkbaar wel. Na een prachtige passage door het bos mogen we een keer prettig afdalen. Prettig is het niet omdat het zo’n supergladde afdaling is, dat ik de één na de ander op de snuffer zie gaan. Aangezien ik niet echt lenig ben, gaat het bij mij in een schildpadgangetje. Ondanks dat het parcours prima bewegwijzerd is, lukt het me toch de weg een klein stukkie kwijt te raken. Ik zie geen rood/witte signalering. Pech maar niets aan te doen.
Intussen ga ik verlangen naar een lange tight. Op het 50 kilometer punt ligt een tas met warme kleding. Hier pak ik toch maar een en tevens het laatste biertje, een Jupiler. Heerlijk in combinatie met soep. Waar we vandaag en de nacht zeker tevreden mee moeten zijn, zijn de weersomstandigheden, het is droog. Alleen vooraf aan de trail was het niet droog. Het water heeft zich op sommige plaatsen prachtig verzameld in het bos. Zandpaden zijn soms tot grote plassen geworden. Al zigzaggend dien je er een weg in te vinden. Proberen niet uit te glijden. Helaas gaat dat niet iedereen goed af … Wat vervolgens weer prettig is dat deze glibberige ondergrond afgewisseld wordt met stukken asfalt. Hier kan je je benen weer de ontspanning geven omdat hamstrings, billen en liezen toch een opdonder krijgen met al het corrigerend werk. Na 70 km hebben we toch heel geweldig mogen genieten van al het water. Het is goed dat er struiken staan zodat je je kan vasthouden aan de takken waardoor je niet spontaan gaat buikschuiven. Hardlopen is voor mij terplekke niet te doen. Inmiddels voel ik mijn achillespees ook niet meer. Alhoewel bij 75 kilometer aangekomen er toch twijfel is eventueel te stoppen. Echt niet gewoon doorgaan! Ik moet trouwens niet te lang blijven rusten omdat ik anders de tijdlimiet voor de 100 km niet haal.
De nachtelijke uurtjes doen me weer denken aan de trail in Zuid Afrika. Twee verschillen zijn er duidelijk. De eerste is dat ik op de Ardennen geen enge dieren heb ontdekt terwijl dit in Zuid Afrika duidelijk anders was. Daarnaast kan ik in België blijven hardlopen in tegenstelling tot de olifantenloop. Eén prachtige overeenkomst is de ondergaande zon. De hemel kleurt zo prachtig mooi met de zon die achter de heuvels verdwijnt. De vergezichten zijn om van te smullen. De Ardennen slaapt alleen een kleine paar honderd ultralopers verkiezen de uitdaging boven de rust. Waar ik van geniet is de rust van de natuur, het kabbelende water, het geruis van de struiken en van het passeren van lopers die me achterlaten. Overal zie je lampjes schijnen in het bos. Prachtig.
Tussen de 75 km en 100 km haalt Jos me in. Helaas nekken blaren hem te stoppen op het 100 kilometerpunt. Wat ook een hoogtepunt is dat we kort voor het bereiken van deze verversingpost door een kabbelend beekje mogen lopen. Het water komt bij me tot aan de knieën. Eén voordeel mijn schoenen hebben de oorspronkelijke kleur. 30 minuten heb ik over op het tijdschema aan deze verversingpost. Deze verbruik ik tegelijkertijd om hier te rusten. Gedurende deze trail ga ik steeds meer verlangen naar de posten. Om de circa 25 km komen we er één tegen, niet echt veel maar het is tevens de charme. Red jezelf maar. Zo doet de natuur het hier toch ook? Het 100 km punt verlaten zie ik weer gelijkenissen met de 100 miles van maart dit jaar. Finishen binnen de tijdslimiet. Moet me deze keer zeker makkelijker afgaan. Na pittoreske dorpjes en boerenerven doorkruist te hebben komt er weer een lang zandpad wat een modderpoel is geworden. Echt onvoorstelbaar, vind je weg maar zonder gekke capriolen te maken. Weilanden mogen we ook doorkruizen. Onder of over het prikkeldraad. Prachtig dat een boer de stroom op de draad had staan. Dit resulteert in een klein sprongetje, niet een vreugdesprongetje maar één van de schrik. Alleen daarna bestaat het pad weer uit modder. Dus veel tijd hier bij stil te staan is er niet.
Op het 125 km punt vraagt Petit Lou of ik doorga. Ja tuurlijk man, wat dacht jij dan. Ben nu al zover dat ik maar één ding wil of eigenlijk twee. De eerste is blijven genieten en de tweede is de finish halen binnen de tijdslimiet. Intussen blijkt dat ik de laatste loper ben. Van de 185 lopers zullen er slechts 50 de finish halen. In Zuid Afrika was ik ook laatste. Wat is dat toch? Zijn zij zo snel of ben ik zo langzaam of zou ik minder tijd moeten nemen bij de posten (soms zit ik er een 30 minuten). Vanuit een positief perspectief gezien, slechts 50% (Zuid Afrika) en circa 25% (deze trail) zijn gefinisht en daar mag ik onderdeel van zijn. Het glijden en glibberen gaat vervolgens gewoon prettig door. Inmiddels is het al weer volop licht. Het ochtenddauw is prachtig te ervaren. Zoals ook het geluid van de hanen en de vogels. Daarnaast bestaan de toeschouwers uit o.a. varkens die buiten lekker loslopen in de wei en, koeien die wel erg gespierd zijn. Het lijkt wel of ze op vetness zitten. De varkens spreken een andere knortaal dan de mijne. Het platteland is hier nog zo puur, onbedorven. Nooit veranderen, gewoon laten zoals die is. Onderwijl wil ik niet dezelfde fout maken zoals deze tijdens die olifantenloop me overkwam. Denken dat je er al bent wanneer je de laatste verversingspost hebt bereikt. Daar belandde ik in een vermoeidheid, ongelofelijk maar nu wil ik dit niet. Bernard wil me uit de wedstrijd halen. Ja flikker op man, ik heb nog meer dan 3,5 uur voor de laatste 15 km. Komt niets van in. Bernard bellen met Petit Lou. C’est bien. Ik mag door. Petit Lou vertelt me achteraf dat hij de frisheid nog ervaart bij me. Mooi toch. Bernard heeft de verversing prima geregeld. Sinasappel, banaan, krenten en drank. Tevens vertelt hij me dat ik bij de kano’ing het bos in moet. Tenminste zo begrijp ik het maar tja hij vertelt het in het Frans. Ik zie een rood/witte markering op de boom. Hup het bos in. Ik zie er in het bos nog één. Gelukkig dat zit wel snor maar ik kom uit het bos maar verhip nergens een signalering meer te ontdekken. Ben ik nu zo achterlijk of is het de vermoeidheid? Het enige wat ik tegenkom is een herdershond die blijkbaar zin heeft in Nederland vlees. Ik in het Nederlands zeggen dat hij/zij braaf is maar geen hond hier die Nederlands verstaat. C’est bien klinkt beter in de oren. Intussen ben ik het spoor letterlijk bijster.
BALEN met hoofdletters geschreven, kan niet waar zijn. 15 km voor het einde het schip zien stranden. Toevallig heb ik een mobiel gekocht, in eerste instantie speciaal voor deze wedstrijd. Mijn voicemail luidt: “Helaas ben ik er even niet, u kunt geen boodschap achterlaten, hahahaha”. Petit Lou heeft zijn voicemail aanstaan. Prachtig ik in steenkolen Frans wat brabbelen. Dan Iron gebeld. Hij kan Engels, tenminste dat denk ik. Geen succes. Vervolgens Petit Lou weer gebeld. Hij komt me ophalen. Na een 30 minuten komt hij. Ik heb de tranen in mijn ogen staan. Finishen lukt niet meer. Echt K.. met peren. Mijn routebook is compleet nat geworden, niets meer uit wijs te worden. Daarnaast ben ik ook geen groot kaartenlezer. Deze ervaring heb ik nog nooit meegemaakt. Willen finishen en het niet kunnen. Petit Lou ziet mijn natte ogen, de teleurstelling is af te lezen. Hij zegt in het Frans: “Henk wil je samen met mij de laatste 15 km lopen”. Mijn ogen glunderen vol van enthousiasme, vol van hoop. Ja tuurlijk. Hij geeft me zijn shirt, hij kleedt zich om. Een vriend van hem neemt zijn auto mee. Hup daar gaan we dan met zijn tweetjes. Ik mag met de grote organisator samen deze trail afsluiten, geweldig! Wat een geweldige man, waar hebben we dit eerder gezien? Nergens!!! Nu blijkt tegelijkertijd waar ik mis ben gelopen. Het verkeerde bos, het tweede bos is het correcte pad. Intussen lopen we samen weer hard, praten in het Frans, een beetje Engels en geen Nederlands. Hij vertelt dat er slechts 25% deelnemers gefinisht zijn . Prisca is als eerste en enige dame gefinisht. Jeffrey is tweede geworden maar wanneer hij het parcours niet kwijtgeraakt zou zijn, zaten er zeker weten overwinningskansen in. Mijn eindtijd 28 uur en 44 minuten. In totaal is circa 50% gefinisht van het Nederlands deelnemersveld.
Sportief en het genieten van de Ardennen zijn weer uniek. Telkens weer lijkt het een overtreffende trap te zijn. Elke keer is weer mooier dan de vorige. Alhoewel de klimmen deze keer niet zo heftig zijn (circa 2.500 hoogtemeters), is het op het sommige extreem glibberig. Daarnaast is het de eerste keer dat ik zo intens heb mogen genieten van het voorjaar op de Ardennen. Alles bloeit zo prachtig mooi. Trailen is in mijn optiek meer dan alleen het sportieve aspect.
Ik ga finishen mede dankzij Petit Lou! Hij is mijn beschermengel. Intussen zien we het voetbalcomplex liggen, de finishplaats. Goh kanonnen wat duurt het gevoelsmatig lang voordat we er zijn. Na het finishen komt weer de emotionele ontlading en een glaasje bier. Nadat ik Petit Lou, Maiden en Iron (ze houden beide van de hardrockrgroep Iron Maiden) heb bedankt, spring ik in Hotton nog onder de douche.
Oh ja het antwoord op de overeenkomst tussen Zuid Afrika en La Ronde des Nutons: beide als laatste gefinisht!
groeten,
Henk Harenberg, alias de rode lantaarndrager