Na enkele weekenden dat er in de buurt (lees Nederland, Belgie en West-Duitsland) vrijwel geen ultralopen waren, was dit weekend gereserveerd voor de Dodentocht in Bornem. Bornem is een plaatsje onder Antwerpen. De Dodentocht is van oorsprong een wandeltocht over een parcours van 100 km door meerdere deelgemeenten.
De laatste jaren mogen ook ultralopers, wheelers en nordic walking lopers of iets dergelijks (mensen met van die lange stokken) meedoen. Het is het grootste evenement ter wereld op dit gebied. Het parcours bestaat voor een groot deel uit kasseien, vrijwel onbegaanbare ondergelopen bospaden en veel vals plat. Onderweg wordt je startkaart bij 14 checkpoints gescand om te zien of je wel over het goede parcours bent geweest. Het is een prestatietocht en geen wedstrijd, vandaar ook de eis dat men er minimaal 10 uur over moet doen. Zo moeilijk is dat niet, want de tocht is zo zwaar dat het er maar wienigen zouden zijn die binnen de 10 uur binnen zouden komen. Uiteraard wordt er wel onderling naar elkaars prestaties gekeken natuurlijk. Deze tocht trekt ieder jaar duizenden sportievelingen. Dit jaar stonden er 8414 deelnemers aan de start. Hiervan zouden er 5000 finishen, dus 3400 uitvallers. Dit zegt iets over de zwaarte van de tocht. Waarom deze tocht nu de dodentocht heet is mij een raadsel. Navraag bij de organisatie gaf geen sluitend antwoord, er was nog nooit iemand aan deze tocht overleden. Echter vlak voor de start om 21:00 s’avonds werd er onder begeleiding van een korps doedelzakken een doodskist door het dorp rond gedragen. Misschien vandaar de naam Dodentocht.
Bij aankomst in Bornem zien we Vincent en Theo rechtsomkeerd maken. Na enige( nou iets meer dan) aandrang schrijven ze toch in.
Zoals gezegd ging men om 21:00 van start. Het duurde 35 minuten voordat de laatste loper zich in beweging kon zetten. Eerst werd er een ronde afgelegd van 13 km met doorkomst bij start en finish. Ineke (Scheffer) heeft het gehele parcours samen gelopen met Jack Hendrickx. Ja de Jack uit het Nederlandse Putte( noem hem geen Belg, want dan zwaait er wat). Wij(de begeleiders) hebben geprobeerd de verzorging onderweg te doen. Dit viel in sommige gevallen niet mee, want zelfs de auto had moeite om niet vast te komen zitten, of in de sloot te glibberen. Ineke en Jack hielden er een stevig tempo op na. Met een tussentijd van 5:30 op de 50 km, wat ver boven de verwachting was, werd er begonnen aan het tweede veel zwaardere deel. Dit deel bevatte een groot drassig bos, waar noodgedwongen er toch iets meer tijd nodig was bij iedereen. Ondanks dit resulteerde het in een prachtige eindtijd van 11:45. En een plaats bij de eerste 50 deelnemers die de finish passeerden(van de 5000 gefinishten).
De verzorging was onderweg perfect, aan de finish binnen 30 seconden je certificaat met alle tussentijden er op. Jammer dat de route niet zo duidelijk stond aan gegeven en dat de cola bij de verversing miste.
Daarna nog 4 uur in de auto terug naar het hoge noorden. Het was een beleving die we niet hadden willen missen, maar of er nog een tweede keer komt?????
JANUL