12 Augustus, 6.00 uur, bibberend sta ik op het startschot te wachten van de 17e 100 km van Leipzig. Vorig jaar was hier het Duitse kampioenschap, dit jaar niet en dat is te zien aan het aantal deelnemers: 64 mannen en 6 vrouwen hebben zich ingeschreven voor de 100 km, 42 mannen en 6 vrouwen zullen uiteindelijk finishen. Ook staan de deelnemers voor de 50 km in het startvak, ongeveer hetzelfde aantal, echter wel veel meer dames.
Exact om 6.00 uur mogen we vertrekken en iedereen stormt meteen aan alle kanten langs me heen. Vertwijfeld vraag ik me af of dit wel goed gaat, ga ik zo langzaam of zij zo snel? Na 5 km (in 31.17) weet ik dat het eerste in ieder geval zo is, maar ik kan echt niet harder, het is eigenlijk ook veel te vroeg voor me. Nou ja, laat ze maar lekker rennen, aan het postuur van enkelen te zien ga ik ze straks wel weer inhalen. Er lopen namelijk enkele gevulde dames mee, echter de winnares van de 100 km ziet eruit als een meisje van 12 jaar, ze weegt dan ook maar 42 kg.
Inderdaad begin ik na 20 km veel mensen in te halen, na 40 km ook de 4e en 5e dame van de 100 km, gelukkig, dan loop ik niet meer als laatste dame. Ook de 3e dame, die eerst een minuut of 30 voor me liep komt langzamerhand dichterbij maar helaas kan ik haar niet meer inhalen en ze eindigt 10 minuten voor me.
Om de 3,3 km is er een uitgebreide verzorgingspost met water, thee, iso, cola, haferschleim, gummibeertjes, koekjes, zoutstengels, rozijnen, etc. Tussen deze verzorgingsposten in is er nog water en cola te krijgen.
Het parcours is mooi, niet echt snel vind ik. Een beetje glooiend en per ronde 6 kleine kuitenbijtertjes. Eerst lopen we 4 km heen (1 km goed asfalt, ½ km slecht asfalt en 2,5 km bospad), dan 2 km rond de Auensee (zand/grindpad), en dan de eerste 4 km terug.
Al na 40 km doen al mijn tenen pijn doordat ze tegen mijn schoenen drukken bij het naar beneden lopen. Na 60 km voelen 9 van de 10 weer goed, alleen mijn grote teen blijft zeer doen en dat word er in de loop van de dag niet beter op, zeker niet als het na 90 km ook nog eens flink gaat regenen. Bij mijn eindsprint voel ik iets knappen en later zal blijken dat mijn nagel er bijna af is gegaan, hij zit nog net vast aan een klein stukje nagelriem, verder ligt ie comfortabel op een waterbedje, een flinke blaar dus. Nou ja, daar ben ik inmiddels ook wel aan gewend.
Ondanks de te reizen afstand (ruim 600 km rijden vanuit Almere) was deze 100 km zeker de moeite waard m.n. door de perfecte, enthousiaste organisatie en het mooie bosrijke parcours. Het centrum van de stad bezit vele prachtig gerestaureerde gebouwen waardoor het de moeite loont om het te combineren met een korte vakantie.
Jannet Lange