Een kort verhaal met een groot positief gevolg. Enigszins ziek reisde ik naar Frankrijk. Ik vertelde niemand dat ik niet geheel fit was, het was toch niet anders. De eerste twee etappe’s had ik het zwaar met veel overgeven, mijn maag speelde op.
De dokter had me maagtabletten voorgeschreven, die ik s’morgens innam voor ik ging lopen. De derde dag liep ik als een zomby over de weg totdat er een auto luid claxonneerde en me tot de werkelijkheid terugbracht. Waar was ik mee bezig. Ik besloot na 17 km te stoppen. Ik werd naar de sporthal gebracht waar we die avond zouden slapen. Hevig huilend viel ik ongedoucht in slaap.
Einde loop carriëre dacht ik. Lopen is leven en leven is lopen was tot voor kort mijn motto.
Die avond besprak ik met Jan Nabuurs mijn situatie. We kwamen tot de conclusie dat het s’morgens innemen van de maagtabletten wel eens de verkeerde gevolgen kon hebben en dat dit wel eens een oorzaak zou kunnen zijn. (Ik had immers te veel slaap en werd veel te moe) Om dit nu te ontdekken, zou ik de volgende dag gewoon weer starten. Wanneer ik dit niet zou doen, dan zou ik het ook nooit weten en waarschijnlijk ook nooit meer lopen.
Het kostte me veel moeite, de angst dat het weer mis zou gaan was heel groot. De groep ontving me die morgen met veel applaus. Het was een hele steun. Maar de angst bleef en de druk werd groter.
De vreugde die er was na het uitlopen van de 4e etappe was dan ook enorm. Iedereen leefde met me mee. Maar niemand zal ook maar enigszins beseft hebben, dat dit voor mij de belangrijkste wedstrijd was in mijn leven. La Transe Gaule 2006 kon niet meer stuk iedere dag opnieuw kreeg ik een bevestiging, met het uitlopen van een etappe dat de kuren me goed hadden gedaan. De longen zullen nog verder herstellen, dat heeft tijd nodig. Het lopen ging ieder dag beter. Op een dag kwam ik zelfs als 10e binnen.
Tijdens het lopen ging ik aan het zingen, de andere lopers genoten van me. Na afloop zeiden ze dan: ”Jammer van die derde etappe”. Ja, jammer natuurlijk. Maar ik zelf zat er niet mee.Ik had gewonnen en ieder dag weer en weer en weer. Het kon niet meer stuk.
Toen ik dan ook nog tijdens La Transe Gaule voor de eerste keer opa werd van een stamhouder Luuk, zal een ieder begrijpen dat deze wedstrijd in Frankrijk me altijd bij zal blijven als de winnaar van een grote etappewedstrijd.
Met dit korte verslag wil ik mijn Ultravrienden een beeld geven van mijn wedstrijd. Regina,Jos, Willem en Jan hebben natuurlijk een heel ander verhaal. Vooral Regina, zal samen met Vincent tot een heel mooi verhaal komen denk ik.
Regina zei me eens: ”Theo jij bent mijn voorbeeld.” Nu zou ik het graag omdraaien ,en zeggen:”Regina jij bent mijn voorbeeld.” Wat een karakter en doorzettings vermogen. Prachtig wij hebben zonder dat we andere tekort willen doen hier erg van genoten.
Theo Kuijpers