Het is dit jaar de 6e keer dat ik deelnemer ben aan de Beekse marathon. Niet alleen kom ik graag terug vanwege de goede organisatie en verzorging, maar dit jaar is Hilvarenbeek deelnemer in het Marathon- & Ultra circuit. Zo denk ik er niet alleen over, want vele Zuiderburen die hier nog nooit gelopen hebben, zijn present. De Belgen krikken niet alleen de kwantiteit, maar vooral de kwaliteit omhoog. De eerste 5 in het klassement is louter een Belgische aangelegenheid. Daar kunnen wij niet aan tippen. Enkele dagen voor de marathon zag ik op de site van de atletiekvereniging dat er al 40 procent meer voorinschrijvingen zijn. Natuurlijk voeren de Engelse deelnemers van de 100 marathon club, die gisteren in Roelofarendsveen al een marathon gelopen hebben, het deelnemersaantal op. Trouwens Gijs en Jack H kunnen er ook wat van. Ook zij liepen er gisteren de marathon.
Vorig jaar is een nieuw parcours van 4 ronden in gebruik genomen met start en finish op het Vrijthof in het historische centrum. Dat is een prachtig initiatief voor de kijkers, familie en de bezoekers van de vele cafés. De ambiance moet niet uit het oog verloren worden. Vorig jaar hadden diverse lopers, waar ik me bij aansluit, nogal kritiek op de gekunstelde lusvormen.
Omdat de deelafstanden en de marathon tegelijkertijd starten, lijken de eerste kilometers alsof je in een stadsmarathon loopt, zo druk. En het gevaar dat je meegaat, met alle gevolgen later in de wedstrijd. Hoewel ik denk de handrem aan te trekken, kom ik toch in 25 minuten op het 5 km punt. Te snel. Gelukkig lopen al een hele tijd een man en vrouw achter mij die dezelfde snelheid hebben. Ik vraag of ze het niet hinderlijk vinden als ik bij ze loop. ‘Gezellig’, zeggen ze, ‘maar de laatste ronde zullen we niet samen kunnen lopen, wij doen de 30 km’. ‘Zijn jullie soms met een bus hier naar toe gekomen, omdat ze jou zowat allemaal kennen’. Dat ontkom je er niet aan wat te vertellen over ons ultrawereldje, de veellopers die elkaar enkele keren per maand ontmoeten. Het is goed loopweer. Warm, maar de zon heeft zich verstopt achter de wolken. De verzorging laat niets te wensen over, ook sponzen, stukjes banaan en sinaasappel is te krijgen. Het gaat lekker: de halve afstand in 1.50. De 3e ronde is voor mijn looppartners de laatste. Eerst valt de man terug, na 3 km de vrouw. Nu merk je goed dat samen in een groepje lopen, ondanks de energie die je verbruikt met praten, gemakkelijker is. De 25 in 2.11, 35 in 3.07 en de 40 in 3.37, een licht verval. Als je alléén moet knokken ben je toch teveel met de tijd bezig, terwijl de afleiding in een groepje ontspannend werkt. Ik finish in 3.49.40, een tijd die maar 6 seconden afwijkt van 14 dagen geleden. Zeker omdat het mijn 125e ultra/marathon is, en ik me op 3e podiumplaats heb gelopen, ben ik er zeer tevreden over. Leo Pardaens pakt in onze klasse de 1e plaats in 3.08. Geweldig wat een kanjer. Ik zie hem dan ook hoge ogen gooien over ruim een week als deelnemer aan de Spartathlon.
Toch kom ik weer terug op het parcours. De voorlaatste ronde is 9, de laatste ruim 12 km. Ik denk als je deze ronden wisselt (voorlaatste 12, laatste 9) dat dit een aanzienlijke psychologische waarde heeft. Je zult dan op een plezierige manier moe worden, omdat je weet dat de laatste ronde korter is. In de laatste 12 km zoeken we dezelfde loopsnelheid, maar de souplesse verdwijnt, we moeten meer strijd leveren.
Opvallend is dat er 1 senior in de uitslagenlijst staat die ook nog eens 4.05 heeft gelopen. Het schijnt dat de atletieksport het tegenwoordig van de Masters moet hebben. Net als 2 weken geleden was ook Lucien Taelman weer de winnaar.
Het Vrijthof is een uitstekende locatie. Toch blijf ik heimwee houden naar de atletiekbaan met zijn 4 prachtige ronden over landbouwwegen en fietspaden tussen het mooie ongerepte bos en natuurgebied.
Vincent Schoenmakers