Bottroper Ultra-marathon

Jos van Heijningen heel tevreden.

Na een mislukte 50 km bij de Run van Winschoten wilde ik voordat ik 45 word eind november, toch nog een poging wagen voor een 50 km. Al snel zit ik dan ook achter mijn computer op Ultraned om een loop uit te zoeken. Aangezien het aantal 50 kilometers niet dicht bezaaid is kom ik uit in Bottrop. Midden in het Ruhrgebied tussen de zware industrie. Hoe haal je het in je hoofd in zo’n “ongezonde” omgeving te gaan lopen zal menigeen gedacht hebben, maar aangezien ik een aantal jaren daar in de buurt gewoond heb weet ik wel beter.

Via internet ingeschreven voor de 50 en Arjanne voor de 25 km, omdat zij Winschoten wel uitgelopen had. De goede lezer kan wel tussen de regels door lezen dat dit mij wel enigszins steekt, ook al gun ik het haar natuurlijk van harte!
Voordat het zover is moeten natuurlijk wel de nodige kilometers gemaakt worden en waar “normale” mensen op vakantie gaan om uit te rusten en aan het strand te gaan liggen, gingen wij op trainingskamp op Kos.

Nog een week taperen en dan zijn we klaar voor Bottrop. We hadden vooraf al een hotelkamer geboekt bij van der Valk in Gladbeck op nog geen 10 km van de start. Perfect gelegen met een goede kamer en prima service.
Op zaterdagochtend vertrokken we en goed 2 uur later waren we al in het centrum van de stad. Lekker winkelen was er niet bij want we wilden onze krachten sparen voor de dag erop, maar het centrum, tenminste dat wat we gezien hebben, stelde ook niet veel voor. Zelfs Veendam is nog groter…..

Om 4 uur konden we onze startnummers afhalen. Arjanne had, 2 dagen eerder, toch maar besloten om ook de 50 km te doen. Ze had goed getraind en getapered dat de energie op springen stond. We moesten dus toch maar even omschrijven naar de 50.
De inschrijving was in de gebouwen van een nog werkende steenkolenmijn. In de jaren 60 en 70 zijn er veel mijnen gesloten. Op een of andere manier zijn ze deze mijn vergeten. De inventaris was ook nog uit die tijd. Een laag kantoorgebouw met brede gangen, donkerbruine tegels op de grond en van die vale gele tegels tegen de muur. Waarschijnlijk donkerder van kleur door het stof van de kolen. Het had wel wat.

Zonder problemen werden we snel geholpen. De enige buitenlanders zijn bij voorinschrijving heeft zeker voordelen. We kregen onze nummers, 5052 en 5113. Eenmaal buiten bleek dat ik geen man meer was maar een vrouw. Ik was ingedeeld bij de W45. Ik ben geen 45 en al helemaal geen vrouw, dus maar weer naar binnen en de gegevens laten corrigeren. De pijnlijke conclusie was wel dat ik volgens de reglementen in Duitsland wel bij de Mannen 45 ingedeeld moest worden. Het gaat namelijk over het jaar dat je jarig bent en niet op welke datum je precies jarig bent bij overgang naar een volgende categorie. Werd ik even met mijn neus op de feiten gedrukt. Ja Jos, je wordt ouder…..

‘s Avonds lekker pasta gegeten in Gladbeck en vroeg onder de dekens want om 06:00 uur de volgende morgen ging de wekker alweer. Wat onrustig geslapen, te warm, te koud, word ik wel wakker, andere luidruchtige gasten en natuurlijk de wedstrijdspanning.
Wat staat er toch een voortreffelijk ontbijt klaar bij een van der Valk, jammer dat we er maar gedeeltelijk gebruik van kunnen maken. Geen lekkere vleesjes en zo, alleen maar licht verteerbaar koolhydraatrijk eten. Zonde….. Voor na de wedstrijd nog een thermoskan met heet water gevraagd en gekregen (met service van de zaak) en met een goedgevoel op weg naar de start.

We waren niet de enige en ook niet de eerste. Een drukte van belang, overal verkeersregelaars, grote parkeerterreinen en natuurlijk veel lopers. Uiteindelijk ruim 1250 lopers over de verschillende afstanden waarvan 210 op de 50 km!!!!
Het was best wel fris en daarom eerst maar even de toiletten opzoeken. Voor de heren, die heb ik alleen gezien, waren die in de kleedkamers voor de mijnwerkers. Het zag er wederom niet erg modern uit. Grauw van de steenkolen, aan het plafond hingen allemaal korven en aan de zijkant zaten allemaal kettingen. Het bleek een innovatief systeem uit de jaren 20 van de vorige eeuw te zijn, dat de mogelijkheid bood om je spullen op te bergen. Alsof je op de kermis was en touwtje mocht trekken. Het was alleen niet trekken maar de ketting laten vieren om je korf, waar de spullen in moesten, te laten zakken. Als je je spullen in het mandje had gedaan moest je het mandje met de ketting weer naar het plafond trekken en moest je de ketting vast maken met een eigen meegebracht slot.

Volgens Duitse gewoonte waren er volop “kuchen” in de aanbieding gemaakt door leden van de vereniging. (Misschien iets voor een van onze lopen om daarna met de opbrengst iets leuks te gaan doen.) Wij deden ons maar niet te goed aan deze lekkernijen en hoopten dat er nog voldoende over zou blijven na afloop van onze 50.
De start was precies op tijd en rustig begon ik aan mijn opdracht. Arjanne had me, na Winschoten waar ik iets te snel van start was gegaan, wel 10 keer gezegd dat ik dit keer rustig moest starten zodat ik nu wel de 50 uit zou lopen. Meteen na de eerste kilometer was er al een beste berg op het parcours en de wetenschap dat dit de aanlooproute was die 4 keer gelopen moest worden, was niet direct hoopgevend voor een goede eindtijd. Wat stond me voor de rest van het parcours nog te wachten? In de vooraankondiging stond dat het een licht glooiend parcours zou zijn, maar wat verstaan ze in Duitsland onder licht glooiend? Is dat in vergelijk met het vlakke Nederland of met de Alpen? Ik hoopte maar op het vergelijk met Nederland want anders stond me nog het nodige te wachten. Ik heb me daarom eerst maar aangesloten bij een groepje dat gemiddeld 5:25 per km liep zodat ik op een eindtijd van ongeveer 4 uur 30 zou uitkomen. Bij een keerpunt na ongeveer 6 km kwam ik Arjanne nog tegen. Ze zat redelijk dicht achter mij. Ging dat niet te snel voor haar of was ik te rustig gestart?

Tot ongeveer 19 km heb ik met het groepje 5.25 uit Wolfhagen gelopen. Toen kwam de 10 km bij ons op het parcours. Deze op dat moment nog net iets snellere lopers trokken mij mee en de anderen stopten bij een verzorgingspost. Het iets hogere tempo beviel me op dat moment zeer goed en ben toen alleen verder gegaan. De 10 km lopers gingen weer van onze route af en konden een afkorting nemen. De laatste kilometers van hun liepen we weer samen en dat was kicken. Wij, bezig met een 50, konden de 10 km lopers inhalen en dat werkt zeer motiverend zeker als je de 10 km lopers de berg op ziet wandelen en jij nog “gewoon” hardlopend hen voorbij gaat. Het kan natuurlijk ook zeer gevaarlijk zijn als je daardoor te hard gaat lopen, maar bij mij werkte het goed. Na 1 volle ronde van 25 km kwam ik door op 2:12:56. Ik had goed naar mijn trainster geluisterd en nu wist ik wat er nog moest komen. In het begin en einde die venijnige berg en verder een licht glooiend landschap dwars door de bossen. Een schitterend parcours! Nu de 2e ronde nog volhouden.

De derde keer de berg op ging ook nog makkelijk. Mooi zo. Op de aanlooproute kwam ik Arjanne voor de 2e keer tegen en dat is ook heel leuk. Je weet precies hoe de ander ervoor staat en dat geeft een gerust gevoel. Door mijn relatief rustige start kon ik nu anderen inhalen en die probeerden dan weer even aan te pikken, maar de wetten van de ultra zijn zeer hard. Dan nog versnellen lukt niet meer. Voor mij werd het pas bij km 45 werd zwaar. De bovenbenen begonnen te protesteren maar net zoals het bij een marathon in de laatste kilometers pijn begint te doen is dat bij een 50 ook zo, dus niet zeuren. “Je hoeft de berg nog niet op die komt zo meteen wel.”
En ja hoor daar is hij dan, hij lijkt wel hoger dan de eerste drie keer en de aanloop, merk ik, is ook al vals plat. Au, au, “Kom op niet aanstellen, je bent er bijna”, spreek ik mezelf moed in. Uiteindelijk lukt het me wel hardlopend de berg op te gaan. De pijn bij het berg oplopen valt nog mee als je het vergelijkt met het berg aflopen. Dan merk je je bovenbenen extra, en als op eieren loop ik de berg af. Heel voorzichtig maar wel hardlopend. Gelukkig kwam de finish in zicht en wist ik dat ik het zou halen.

De tijd stopte op 4:21:54. Ik was heel tevreden. Zo’n 35 minuten later komt Arjanne ook al over de finish, 4:57:30 en een PR. We hebben het allebei gehaald. Super. Nu alleen nog douchen, naar de prijsuitreiking, Arjanne was 3e dame 35, certificaat ophalen en naar huis rijden. Na goed 2 uur zijn we net op tijd thuis voor de finish van de New York Marathon.
Het was mijn eerste 50 kilometer maar zeker niet de laatste.
(In het totaal zijn er 153 lopers gefinisht op de 50 km.)

Jos van Heijningen