Met veel plezier heb ik het artikel van Micha met de intrigerende titel Vox Populi contra Ultra en de ondertitel Ultra contra vox populi gelezen. Dit artikel heeft mij aan het denken gezet
Micha spreek zijn ongenoegen uit over het gebrek aan aandacht door de media voor de prestaties die ultralopers neerzetten. Tot overmaat van ramp wordt dit gecompenseerd door een grote hoeveelheid aan pulp waarmee vele televisie zenders welhaast 24 uur per dag gevuld worden.
Dat deze constatering absoluut waar is staat m.i. buiten discussie. Als ik hierover nadenk vraag ik mij af of ik dit nu zo erg vind.
.
(Ultra)lopen is een prachtige bezigheid. Ik ben van mening dat het een bezigheid is die je met name voor (en soms tegen) jezelf doet. Mijn eerste reactie is: ik sta bepaald niet te wachten op media-aandacht.
Laat ik deze boute stelling eerst even nuanceren en motiveren.
Ondanks het feit dat ik een gruwelijke hekel heb aan het indelen van zaken in hokjes deel ik toch de lopers in in drie categorieën.
De eerste groep zijn de supertalenten; dit zijn de mensen met de “snelle motoren”. Dit zijn de lopers met het geweldige talent om fantastische tijden te realiseren. Volgens mij is hun doel om bij iedere wedstrijd weer net iets sneller te zijn.
Dan heb je de groep die met enorm veel inspanning (“zweet en tranen”) de eindstreep behaalt. Om dit te bereiken hebben deze mensen zich voor en tijdens de wedstrijd enorme inspanningen moeten getroosten. Zij hebben zeer veel moeten doen en moeten laten.
Tenslotte onderken ik de groep die hier tussen in zit. Deze lopers zijn in staat om binnen een redelijke tijd de streep te halen. Zij moeten uiteraard ook hiervoor werken. Soms gaat het goed en soms gaat het een beetje minder goed. Topprestaties in de zin van bekers en podiumplaatsen zitten er in principe niet in. Tenzij door een zeer toevallige samenloop van omstandigheden. Binnen deze groep wordt genoten van de eigen prestaties en van de prestaties van anderen. Het moge duidelijk zijn dat ik mij zie als een lid van deze groep.
Terug naar de media aandacht. De schaarse aandacht van de media is met name gericht op de eerste groep. Ik vind het razend knap wat deze mensen kunnen presteren. Een aantal keren heb ik ook hiernaar gekeken op de televisie. Eerlijk gezegd vond ik dat niet bijster interessant. Sterker nog, de keren dat ik gekeken heb ben ik mij gruwelijk gaan ergeren aan de commentatoren. Uiteraard zijn dit de mensen die van alles wat met sport te maken heeft alles afweten en dit ook willen laten weten. Ik mag uiteraard niemand op zijn uiterlijk beoordelen, maar toch roept het zien van deze commentatoren – om voor mij onverklaarbare redenen zijn zij extreem veel in beeld – het vermoeden op dat hun sportieve topprestaties de laatste jaren hebben bestaan uit het plaatsen van hun omvangrijke achterwerken in een stoel. Daarnaast mogen zij er ook prat op gaan dat het weer gelukt is om hun zeer omvangrijke buiken zodanig tegen de tafel te plaatsen dat ze toch nog in staat zijn om hun glaasje drinken te kunnen bereiken. En zo’n toppertjes kunnen dan heel duidelijk aangeven dat een bepaalde toploper toch maar weer bar slecht presteert omdat hij op 42 kilometer enige seconden onder een schema zit. Mijn – bij deze gecensureerde reactie – is man zorg jij nu eerst maar eens dat je uit je stoel komt en zonder aan het zuurstof te moeten zelf naar je auto kunt lopen. Met andere woorden ik grijp de afstandbediening en ga mij rotlachen om de Pfaffsen.
Zelf heb ik een aantal malen na het op een redelijke manier volbrengen van een grote stadsmarathon, de kans gehad om nadat ik gedoucht en gekamd was te mogen gaan kijken naar het binnenkomen van lopers die alles hebben moeten geven om de meet te halen. Laat ik dit heel duidelijk stellen: geen aapjes kijken; geen leedvermaak; zuiver om te zien hoe mensen hebben moeten afzien om hun doel te bereiken. Als dit overgebracht zou kunnen worden door de media dan zou ik dit geweldig vinden. Helaas geloof ik niet dat deze “boodschap” over gebracht kan worden. Veel banger ben ik dat dit zou ontaarden in een vorm van goedkope sensatiezucht waarbij de echte prestaties niet aan bod zouden komen. Noem het maar ramptoerisme in plaats van het tonen van datgene waar mensen als ze willen echt toe in staat zijn. In dit verband vind ik het ook nog steeds opmerkelijk dat ik bij de hele berichtgeving over Rotterdam 2007 niets gezien heb over lopers die “moe maar voldaan” de Coolsingel opkwamen.
Dan blijft de middengroep over. Een brede waaier van atleten die op hun manier plezier aan het lopen beleven. Of dit nu is door iedere week een marathon te lopen; of door ieder jaar de marathon van x te lopen; of door 24 uur aan een stuk te lopen. Het maakt niet uit; dit zijn mijn helden; graag wil ik hun verhalen horen. Helaas denk ik dat dit alleen verhalen zijn die zij kunnen vertellen. Hierbij speelt wel het probleem van de beperktheid van onze taal. Ik denk dat het niet goed mogelijk is om de veelheid van ervaringen en emoties die zij tijdens hun “loopjes” opdoen in woorden uit te drukken. Met de gebruikelijke open deur moet ik hierop zeggen: dit kun je alleen maar zelf ervaren. Dit is ook bijna niets wat je aan iemand anders kunt overbrengen. Eerlijk gezegd vraag ik mij ook af of je dit aan iemand anders moet overbrengen. Laat ieder op zijn eigen manier genieten en wil je zelf ervaren wat een overweldigde ervaring dit is; ga dan zelf lopen.
Samenvattend: niettegenstaande het feit dat ik Micha bewonder om zijn prestaties en ook zeer veel waardering voor de manier waarop hij tegen het lopen aankijkt verschil ik met hem van mening. Ik vind het prima dat de media amper aandacht besteden aan onze geweldige sport.
Micha ik kom je ongetwijfeld binnenkort weer eens ergens tegen (uiterlijk 29 december in Meerssen) en dat kunnen we nog eens van gedachte wisselen.
{i}Henk Geilen{ei}
info provider loopplezier.tk
http://home.hccnet.nl/h.geilen/index.htm