13-12-2008 De Eisweinlauf in Baden-Baden (D) over 65 km en 1900 hoogtemeters. Deze loop stond al een tijdje op de verlanglijst van Henk Geilen en hij nodigde ons, Erwin Borias, Wim de Kwant, Roger Kempinski en ikzelf, uit om met hem mee te rijden naar Baden Baden. De Eisweinlauf is een zware groepsloop en we stelden er ons veel van voor. Twee weken gelden hadden we alle vijf Olne-Spa -Olne gelopen en nu dus weer een 65km wedstrijd. Wim had afgelopen weekend nog een zware gedaan, zie https://www.ultraned.org/N_item/f4470.php
Op internet had ik gezien dat er op plekken daar in de buurt sneeuw zou liggen dus …… We vertrokken vrijdag daar het een lange rit is en we wilden om 08.00 uur zaterdag morgen fit aan de start verschijnen. Helaas werd onze rit ernaar toe behoorlijk verlengd door een dodelijk ongeval op de Autobahn 61 ter hoogte van Koblenz. We waren om 13.00 uur vertrokken. Een vrachtwagenchauffeur had er de railing geramd en was 50 meter naar beneden gestort met dodelijk afloop. Tegen 22.00 uur kwamen we eindelijk aan in Buhl, omgeving Baden-Baden, en werden welkom geheten door Rudolph, de organisator zie http://laufendhelfen.info/index.php , die nog warm eten voor ons had bewaard. Ik kende Rudolph van de Marathon des Sables 2004. Een pracht kerel die deze loop organiseert voor het goede doel. Na een voor mij te korte nacht, ik slaap normaal 8 uur of langer, snel ontbijten en met de bus naar Offenburg. Na een paar toespraken vertrokken we in het half-donker, met zo ’n 80 mensen en onderweg zouden er 5 verzorgingsposten zijn alwaar er nog lopers bij zouden komen die 65 km te lang vonden en/of nog niet klaar voor waren. Eerst was alles vlak en er was geen sneeuw te zien maar zo gauw als we buiten de stad kwamen was er al iets wits te zien. Bergen hadden we ook nog niet gezien en na zo ’n 6 km de eerste bergen en dan meteen naar boven over steile wegen. Daar het een groepsloop was werden de steigingen bijna allemaal in tempo omhoog gelopen en niet gerend. Eigenlijk kon in het begin iedereen goed meekomen. De vraag was om de minder sterke lopers vooraan te laten lopen en de sterken achterin daar dit de moeiijkste plek is om te lopen dus wij gingen met ons vijven meteen achterin lopen, om de tegenstanders bang te maken!!!!! Zo kwam je ook met veel mensen in geprek en dat is altijd wel leuk. Dan sneeuw en hoe hoger dat we kwamen hoe meer sneeuw en het werd kouder. Dan na 10km de eerste verzorgingspost op Schloss Staufenberg, midden in de sneeuw en boven op de top van een van de bergen. Een prachtig uitzicht en de verzorging, geweldig. Bijna alles wat je je zou wensen onder het lopen, stond er voor ons klaar. De bedoeling was om in een rij langs de tafels te lopen en dan meteen te eten. Eigenlijk at ik teveel want er lag zo veel lekkers. Drinken ging op dezelfde manier. Ze hadden zelfs Maltbier, alcoholvrij bier en bier met alcohol!!!!! Ik hield het bij warme thee want nogmaals het was fris en zeker tijdens de verplichte verzorgingspauzes. Zo liepen we door een adembenemende streek op en af. Zeer steile hellingen en dan weer naar beneden soms ook heel steil naar beneden. Er werd veel gefotografeerd en de kilometers gingen redelijk snel voorbij. Verzorgingspost 20 km, ik kreeg het koud en deed mijn jasje aan en at weer goed, kaas, worst, peperkoek, chocolade, van alles een beetje. Dan weer verder. Na 23 km voelde ik dat ik koude voeten kreeg, niet nat maar koud. Ik keek naar mijn schoenen en ja, mijn nieuwe trailschoenen, alle twee, waren aan de binnenvoet gescheurd. Hoe kan dat nou, een trailschoen die is toch speciaal voor dit soort parcoursen gemaakt. Zelf denk ik dat de schoen niet tegen extreme stijgingen kan. Mijn collega-lopers zeiden dat ik maar blij kon zijn dat dit hier gebeurde en niet in de woestijn want dan was het probleem groot. We gingen weer verder tot op een moment een loopster haar enkel verzwikte en er vervoer geregeld moest worden via de telefoon. Hierdoor hadden we flink wat oponthoud maar dat maakt niet uit. Ik hoopte alleen maar dat mijn schoenen het zouden houden tot de finish. 30km, 40 km en er kwamen steeds meer lopers. De zon was uitgekomen en nu waren de uitzichten met de sneeuw nog mooier.
Een meisje dat instapte na 40 km, liep al meteen achteraan en we moesten regelmatig op haar wachten. Na 50-55 km zag ik haar niet meer en ik denk dat men haar geadviseerd heeft uit te stappen. De zon begon te zakken en het zou niet meer lang duren voordat het donker werd. De reflectie-vesten werd aangetrokken bij verzorgingspost 52-53. Het parcour bleef op en af gaan en het enige waar ik last van had was de koude, doordat ik nat was van het zweten en mijn rechter achillespees. Toen het bijna donker was gingen we het bos in en de sneeuw zorgde dat we lang zonder hoofdlamp konden blijven lopen. Dan een hele lange afdaling door het bos naar Baden-Baden. Het tempo lag nu iets hoger en dat loopt toch wat makkelijker. Dan eindelijk het centrum van de wonderschone stad Baden-Baden. Met z ’n allen liepen we de kerstmarkt op waar we verwelkomt werden met Gluhwein en een grote gebakspop. Ik had honger en at 2 van zulke. Dan weer toespraken en eindelijk met de bus terug naar de gymzaal om te douchen en de warme maaltijd van de organisatie. Die maaltijd smaakte zeer goed samen met een pilsje dat vlgs Roger was gebrouwen op 1000 meter hoogte!!! We namen afscheid van Rudolph en de andere lopers, kregen nog een kerstster ( plant) en een fles Rieslinger en toen terug naar huis waar ik arriveerde om 00.45 uur.
Wim en Erwin moesten toen nog helemaal terug naar het Noorden. Het heeft toch veel voordelen om Limburger te zijn, vind ik.
Voor foto ’s zie:
http://picasaweb.google.nl/Henkiesfotoos/Eisweinlauf2008HENkS
Wil je meer weten over de Eisweinlauf en over Rudolph en zijn goede doel:
http://laufendhelfen.info/lh_de/infos_fuer_laeufer/eigene_veranstaltungen/eisweinlauf/index.php
of
http://laufendhelfen.info/index.php
sportieve groeten
Henk Sipers
site: http://www.adventure-runner.tk