Het was een zonnige zwarte dag. Het was een dag zoals ik me had voorgesteld, zonnig, weinig wind, redelijk strand, wat te warm, maar een heerlijke dag. Het was een dag zoals je dat niet kunt denken. André overleden.
De gevoelens waren heel gemengd. De avond voor de loop uitgebreid gesproken met Hanna Knippenberg, die na de dood van Jan een zware tijd heeft gehad met de kinderen, gelukkig is het nu allemaal goed. En dan kom je natuurlijk uit bij Guus, Inez en anderen die zomaar uit hun bestaan weggerukt worden.
Even later sprak ik met Jan-Albert die op een heel goede manier zich aan het voorbereiden was op zijn wedstrijd, onspannen, maar gericht.
We sliepen in het huisje bij Thijs Roest. Thijs liep een virusje op en kotste de hele nacht. Ik denk dat de spanning en de schok van André daar ook iets mee te maken had.
Jeffry Oonk was daar ook, hij kende André goed, maar het contact was verloren gegaan. Dan komt zo’n bericht ook aan, nooit meer een kans om door te gaan.
De wedstrijd en het overlijden van André gingen zo hand in hand.
De gedachten over zijn vrouw en kinderen wisselden zich af met rekenen en denken aan een tijd van 4.50. Ik had kort tevoren Wim Bart daar over gemaild. In de wedstrijd heb ik de eerste 5 kilometer mijn gedachten aan tijden weggezet. Na 30 km heb ik mijn hartslagmeter zelfs afgedaan en heb ik alleen nog ontspannen gelopen.
Tot mijn eigen stomme verbazing dus precies die 4.50. Na de finish werd ik geïnterviewd door Radio Texel en ik kon alleen maar over André praten.
Uiteindelijk ben ik heel blij na de lichamelijke ongemakken van het vorig jaar zo goed terug te komen, maar besef ik ook het betrekkelijke van prestaties. Wat we presteren is vooral ook het vormen van een gemeenschap met onderling betrokken mensen, die het voelen als iets vreselijks gebeurt met één ons. Hardloopprestaties vinden plaats in een context.
Het ultralopen bestaat niet uit platform-leden, niet uit toplopers, niet uit bekende gezichten, maar uit al die mannen en vrouwen die genieten van een dag met de schoenen buiten in de natuur, en dus denken we op een af andere manier gelijk en dus is er die saamhorigheid.
En dus denken we met zijn allen aan André en zijn een minuut stil. Het is afschuw, maar het is ook heel mooi.
Jaap Vis