{i}Trouw dinsdag 14 april 2009, Sport, pag. 13
{b}Rob Velthuis{eb}{ei}
{b}Jan-Albert Lantink verfoeit hardlopen over het strand. Maar genietend van het overige natuurschoon is hij oppermachtig tijdens zijn 120 kilometer lange tocht over Texel.{eb}
’Lopen is geen sport maar een manier van reizen, waarbij geest en lichaam zich voortdurend verplaatsen’, staat achter op het T-shirt van de speaker aan de finish.
Het is een citaat van Jan Knippenberg, die als historicus en romanticus het ultralopen in een context plaatste die ver buiten de commerciële loopsport staat. Knippenberg overtuigde twee decennia geleden loopenthousiasten op zijn eiland dat Texel niet ook een marathon nodig had. Op zijn voorstel werd de ’Zestig van Texel’ geboren, waaraan hij enkele jaren later de wedstrijd over 120 kilometer toevoegde.
Die erfenis is uitgegroeid tot een van de Nederlandse klassiekers van het ultralopen. De langste afstand op zijn geliefde eiland voltooide hij zelf ooit in 1993. Maar hij viel bij de tweede editie van die 120 van Texel in 1995 na tachtig kilometer uitgeput uit. Na later bleek leed hij al aan een ongeneeslijke ziekte die een einde maakte aan zijn eindeloze voetreizen.
De deelnemers van het eerste uur voelen nog altijd zijn aanwezigheid als zij aan het eind van hun tocht langs het kerkhof komen waar Knippenberg begraven ligt. Mogelijk dat de Belg Marc Papanikitas daarvan geen weet had.
Toch kwam zelden een winnaar zo geëmotioneerd over de finish als hij gisteren na zijn 60 kilometer. Eén minuut voor de start werd om stilte verzocht vanwege het overlijden een dag eerder van een oud-deelnemer, de 39 jaar geworden André van der Vliert. „Ik wist niet wat ik hoorde, mijn vriend gestorven. Ik wist van niets”, aldus Papanikitas.
Lees verder in Trouw: http://www.trouw.nl/nieuws/sport/article2728611.ece
{i}Noot van Martien Baars: met dank aan Rob Velthuis voor zijn komst naar Texel. In het eerste deel van zijn reportage hierboven heb ik de vrijheid genomen om een paar fouten te herstellen.{ei}