O, o Cruquius, wat had ik een heimwee naar dat mooie, {u}vlakke{eu} parcours tussen de bomen en paviljoens, met toeschouwers en heel, heel veel gezelligheid. Wat heb ik die aangepaste fiets met zwaailicht gemist, die schaduw gevende bomen, die intieme laantjes en al die wachtende estafettelopers in een lang gekleurd lint bij de finishlijn. Maar vooral heb ik die heerlijke warme douche met een zitje gemist.
Wegens verbouwing moest de organisatie uitwijken naar het voormalige Floriade-terrein. Een mooie omgeving, daar niet van, met mooie vijvers met waterlelies, bloemenweides en bos. En met stevige heuvels. Nee, niet het eerste rondje, ook niet het tweede rondje, maar wel na een uurtje of vier. Toen zag ik steeds meer mensen die ene heuvel wandelend bedwingen. Ook dat venijnige heuveltje bij de start werd steeds vaker wandelend genomen. Bovenaan stond de zeer goed voorziene verzorgingspost met alles wat de verwende loper maar kon wensen. Prima verzorging, maar het was er tochtig, winderig en sfeerloos, hoe goed de microfonist zijn best ook deed. Maar tegen al die lege glazen ex-Floriade gebouwen was niet tegen op te kletsen. Al die prachtige glazen gebouwen stonden leeg en luguber en doelloos te wachten op iets dat niet komen gaat. Wat een ongelofelijke kapitaalverspilling!
Maar de zes uur was super. Zes uur lang heb ik, ondanks die klimmetjes, heerlijk gelopen. Ik had me voorgenomen na 30 km in elk rondje 300 meter te wandelen. Om mijn maag rustig te houden en om weer wat zuurstof in mijn spieren te krijgen. De eerste 14 rondjes gingen zeer vlak, niet meer dan 25 seconden verschil. In het 15-de rondje voor het eerst wandelen, 500 meter wandelen, de rondjes daarna steeds twee tot driehonderd meter. En dat werkte perfect. Geen last van mijn maag en door dat stukje wandelen kwam mijn lichaam wat tot rust. Het laatste uur steeds maar rekenen, haal ik die 50 km of niet. Maar rekenen tijdens het hardlopen is lastig, al doe ik het vaak. Gewoon omdat het leuk is en je even afgeleid bent van je lichamelijke sores. De rondjes gingen gemiddeld in 17:30 en ik had nog 58 minuten en moest nog 3 rondjes en 500 meter. Dat moest goed gaan. En dat ging het ook, 50531 meter!
Maar het mooiste moment tijdens die zes uur was toch wel het moment met Vincent. Voor het eerst sinds onze lichamelijke malaise hebben we weer samen HARDgelopen. Wat een wilskracht zit er in dat kleine frêle maar pezige lichaam. De week ervoor had hij voor het eerst 1000 m hardgelopen en moest toen wegens duizeligheid stoppen. En nu, nu liep hij daar met dat zo bekende loopje, kleine pasjes, het bovenlichaam wat naar rechts en voorover gebogen. Een paar honderd meter hebben we samen opgelopen, vol van emoties. Beiden hebben we gedacht dat dat we nooit meer zou kunnen, maar vandaag kon het, vandaag liep Vincent weer zijn eerste marathon afstand en ik mijn verste afstand sinds 2005.
Theo de Jong
(theo.marijke