Waterland Marathon-geveld door de man met de……..
In het begin van dit jaar keerde ik al terug naar “heilige grond” (Apeldoorn), nu was de geboortegrond aan de beurt. In mijn geboorteplaats Monnickendam werd namelijk op zaterdag 6 juni de Waterland Marathon georganiseerd. Al voor de 19e keer werd de prachtige halve marathon georganiseerd en daar was nu de hele aan toegevoegd. Het parcours, dat in het verleden gedeeltelijk over de dijk en gedeeltelijk door de polder liep was bovendien gewijzigd in een retourtje “Paard van Marken” (de vuurtoren) en dat voor de marathonlopers twee keer. Dit betekende na het verlaten van het sportpark eerst een kilometertje onderaan de Waterlandse Zeedijk lopen en vervolgens er bovenop. Prachtig uitzicht over de Gouwzee, zoals dit deel van het IJsselmeer heet, aan de ene kant en de polders aan de andere kant. Na ruim zes kilometer ging het vervolgens “buitengaats” de dijk op, die van Marken een schiereiland gemaakt heeft. Als je dan twee kilometer verder weer aan land kwam nog lekker even naar de andere kant van het eiland naar de mooie vuurtoren.
De start was om 17.00 uur om al te grote warmte te vermijden. Ik herinner mij nog goed (van inmiddels meer dan 15 jaar geleden) hoe lekker het lopen was boven op de dijk tijdens zwoele zomeravonden. Net niet te warm dankzij een verkoelend briesje. Het maakte niet uit wat de windrichting was, boven op de dijk ving je altijd wind. En zo is dat nog steeds. Helaas was het dit keer geen briesje, maar een stevige wind van zeker kracht 5 op de schaal van Beaufort. En verkoelend? Nou zeg maar gerust koud met wind tegen, want de wind was pal noord. De organisatie had er alles aan gedaan om ons een mooie loop onder draaglijke omstandigheden voor te schotelen. Het weer laat zich echter, behalve in Peking geloof ik, niet regelen en dus stond de marathonlopers een flinke uitdaging te wachten.
Zelf liep ik mijn derde marathon van dit jaar en aangezien ik de eerste twee rond de 3.09 gelopen had ging ik weer op hetzelfde schema weg van 22.00 min. per 5km, wat mij dan op 3.05 zou moeten doen finishen. Dit leek mij logisch, maar achteraf is het dat niet. Ik had meer getraind dan voor de eerste marathon en dacht me iets fitter te voelen dan voor de tweede marathon. Dat ik last van mijn maag/darmen had en dat het hard waaide beïnvloedde mijn plannen niet.
De eerste keer naar het Paard ging ondanks de lange stukken tegenwind zonder problemen in het gewenste tempo. Er kon nog wat worden samengewerkt met andere hele en halve marathonlopers. Weer terug naar de atletiekbaan in Monnickendam ging natuurlijk gemakkelijk met wind mee, maar daardoor misschien ook wel iets te hard. Vervolgens weer en nu alleen naar Marken zakte het tempo al iets onder het gewenste, bijna een minuut langzamer dan de eerste “heenweg” verontrustte mij toch wel enigszins. Mijn hoop was gevestigd op de wind mee, die nog komen ging. Als het laatste kwart ook slechts een minuutje langzamer zou gaan dan het tweede dan was er niets aan de hand. Tot 37km kon de wind mee de instorting nog verhullen, maar daarna sloeg de man met de ventilator genadeloos toe. De in totaal ongeveer 14km tegenwind hadden toch te veel van mijn krachten gevergd. Mijn eindtijd kon ik niet meer redden alleen de tweede plaats waar ik op liep kon ik nog proberen te behouden. Dit laatste lukte zonder al te veel problemen, want de nummer drie had net zoveel tegen de wind in gelopen als ik.
Dit keer kon ik echter niet tevreden huiswaarts keren. Niet omdat ik in de prijzen gevallen was, hoor. Organisator Wim Heijenk informeerde nog ”moet je nog boodschappen doen?” (zoals na de marathon van Gilze). Nee, ik kon op de prijsuitreiking wachten, maar de verdeling van mijn krachten, de eerste helft in 1.32 en de tweede helft in 1.42 uur, dat zat mij dwars. Als het twee keer 1.37 uur was geweest zou ik het prima hebben gevonden, maar nu…….Bij de volgende marathon ga ik toch maar eens rekening houden met de weersomstandigheden en hoe ik mij voel. Dan wordt het nog wel eens wat met mij.
Hans Jurriaans