Na de MUM heb ik een aantal rustdagen genomen en ben pas op zaterdag weer gaan lopen. En dat ging helemaal niet slecht. Ik had nergens last van en heb lekker rustig 6 km in slakkentempo afgelegd. Ook de dagen erna ben ik steeds een paar km gaan joggen. En toen was het alweer vrijdag de 24e. De eerste dag van de Hondsrug Marathon 10-daagse. Nog nooit liep ik in wedstrijdverband 10 dagen achter elkaar. Toen ik me hiervoor inschreef vroeg ik me dan ook af of ik het wel zou kunnen. Maar na de MUM wist ik het zeker: deze 10-daagse ging ik gewoon uitlopen. Bij de MUM heb ik over boomstronken en stenen geploeterd, door riviertjes gewaad, hoosbuien over me heen gekregen en steile hellingen op- en afgelopen en dat 7 dagen en 301 km lang. De Hondsrug 10-daagse zou dus een klusje van niks zijn: mooie, goed begaanbare en vooral vlakke zandpaadjes. Waar hebben we het over? Over 422 km maar dat heb ik even verdrongen. Net als bij de MUM zal ook Jack Hendrickx zal weer van de partij zijn, we logeren beiden in een pension in Borger. Gezellig gaat het dus ook worden. Wij hebben een psychologische voorsprong op de rest. Beginnen zij aan hun eerste marathon, wij tellen gewoon verder vanaf nummer 8 naar 17. En dat betekent dat we al na de tweede dag al over de helft zijn. Het zit allemaal tussen de oren.
Selim Ilkin zal elke dag vanuit Emmen naar ons toekomen per fiets, bus of auto (waarom niet te voet?) en dan rijden we met z’n drieën in mijn auto naar de start. Tot zover de theorie, nu de praktijk. Op de startlijst staan twaalf mensen (twee vrouwen en tien mannen) die zich voor tien marathons hebben ingeschreven en drie mensen (één vrouw en twee mannen) die tien halve marathons willen volbrengen. Verder zullen elke dag mensen starten die één of meerdere dagen gaan lopen. Per dag zullen er zo’n twintig à dertig mensen starten.
24 juli: Houtvester Jansen Marathon
Bij de start worden we ontvangen met koffie en wat lekkers. Dit zal elke dag het geval zijn en daarom zorgen we dus elke dag dat we ruim op tijd zijn. Vandaag lopen we een mooi rondje langs een meertje, door het bos en een stukje fietspad. Af en toe een stukje vals plat en wat modder maar het ziet er goed uit. In het begin tenminste wel maar na een dik uur lopen barst er een onweersbui los. Nee hè, heb ik deze maand niet al genoeg regen opgevangen? Het pad langs het meer wordt één vieze modderbende. Gelukkig wordt het na een tijdje weer droog maar na vier uur lopen begint het weer te hozen. Steeds als ik langs kom zit aan het meertje een man te vissen. Keurig netjes in het pak gestoken, onder een paraplu. Hij kijkt niet op of om, staart alleen maar naar het water. Dat er telkens hardlopers langs komen interesseert hem helemaal niets. Ik vraag me af of hij nog wat gevangen heeft. Wanneer ik mijn laatste ronde inga zie ik Els staan: van kop tot teen onder de modder. Het lijkt wel of ze een modderbad heeft genomen. En dat is dus ook zo, ze is midden in een plas gevallen. Gelukkig heeft ze zich niet geblesseerd en is ze klaar met haar marathon zodat ze richting logeeradres kan gaan om te douchen. Ik moet nog een ronde in de stromende regen. In de verte zie ik Jack lopen, hij eindigt 2 minuten voor me en is daar blij mee. ‘Ik wilde deze week één keer voor Jannet eindigen en dat is me nu gelukt!’ Ik vraag me af waarom maar ach, dat gun je zo’n jongen toch? Mijn eindtijd is vandaag 4:20:59, als dat maar niet te snel is.
25 juli: Gletsjerkuil Marathon
Glibberkuil Marathon zou voor vandaag een betere benaming zijn: het is weer glibberen en glijden door de blub. Volgens het weerbericht trekken vandaag de regenbuien naar het noordoosten weg en dat klopt precies: ze komen allemaal bij ons langs. Op de heenweg naar de start krijgen we een enorme hoosbui op ons dak. Ik zet de ruitenwissers op volle sterkte maar een regendeken zorgt ervoor dat ik geen hand voor ogen meer zie. Twee kilometer verder staat Ronald al met de koffie te wachten en die heeft geen druppel gehad. Hij heeft hele andere problemen: door de modder is hij met z’n karretje met daarop de sportdrank gaan glijden en kunnen we alleen nog sportdrank uit een grote plas lebberen. Gelukkig komt de fam. Scheffer na een telefoontje met nieuwe sportdrank aanzetten. Ronald drukt ons op het hart om toch maar heel rustig aan te doen vandaag, dit is nl. het zwaarste parcours van de gehele 10-daagse. Dus start ik langzaam en dat is net als gisteren bijna achter in het veld. Het eerste uur hebben we alleen maar regen, later gevolgd door buien. Voor de viezigheid maakt dat niet uit, het is één grote modderpoel. Als ik een varkentje zou zijn voelde ik me nu in de zevende hemel. De zwaar zuigende modder maakt het vandaag tot een zwoegdag maar ik heb geen haast. Tijd is niet belangrijk, uitlopen wel. In de één na laatste ronde ziet Hans Buis mij naderen en zet een versnelling in want hij wil me perse voorblijven, zo vertelt hij me na de finish. Zelf doe ik geen stap harder, daar zou ik morgen alleen maar last van hebben. Mocht ik een versnelling willen plaatsen zal dat niet eerder zijn dan op 2 augustus. Voor die tijd laat ik me door niemand en niets gek maken. Ik heb maar één doel: 10 marathons uitlopen en dat zou ik een geweldige prestatie van mezelf vinden. Ben Mol heeft alle vertrouwen in me, hij verzekert me vandaag tot twee keer toe dat ik het wel zal halen. Als iemand er verstand van heeft is hij het wel dus ik ben blij met z’n woorden. Aan het eind van de dag heb ik ontzettend zere tenen, waarschijnlijk door het ‘klauwen’ in de modder. Maar ik heb deze marathon zonder verdere problemen uit kunnen lopen, eindtijd: 4:28:54. Omdat Jack gewend is om ’s avonds de hond uit te laten mag ik elke avond met hem mee voor een wandelingetje: Jack’s Russel.
26 juli: Gasselterveld Marathon
Vandaag starten we net als gisteren in de buurt van parkeerplaats 2. En net als gisteren worden we weer belaagd door wespen. Grote zwermen komen op de zoetigheid van onze verzorging af. We moeten heel goed uitkijken dat we niet zo’n monstertje inslikken. Volgens Ronald moeten we aan het eind van het parcours het fietspad nemen. Het zandpad ernaast ligt vol met braggel. Braggel? Niemand die daar ooit van gehoord heeft maar wanneer ik het later zie begrijp ik het wel: modder met tractorsporen. Weer wat geleerd. Vandaag schijnt eindelijk de zon en meteen loop ik een stuk lekkerder. Ik moet me echt inhouden om niet te hard te lopen, maar wat is dit genieten! Het fietspad duurt me iets te lang, boomwortels hebben het asfalt omhoog geduwd en ik stoot een paar keer mijn toch al getergde tenen. Maar de commentaren van voorbijgaande fietsers vrolijken me weer op. Ze moedigen me aan en vinden vooral mijn startnummer interessant. Nummer 1! Hup nummer 1! Zet hem op nummer 1! Hé, daar is de eerste! Dat laatste is niet waar maar dat ga ik ze niet vertellen. Hans loopt op een gegeven moment met ontbloot bovenlijf voor me. Niet verkeerd natuurlijk, zo’n uitzicht. maar wanneer ik bij hem kom kondigt hij aan dat ie het zo warm heeft dat ie het liefst alles uit zou willen doen. Oei, dat wordt me iets te gortig dus dan loop ik maar door. Ik finish in 4:20:22, heb lekker gelopen en voel me prima. Alleen m’n teen doet zeer. Als het de komende zeven dagen ook zo gaat hoor je mij niet klagen!
27 juli: Rendierjager Marathon
Het parcours van vandaag is goed begaanbaar met nauwelijks modder en maar een klein stukje vervelende klinkerweg. Dat loopt ook nog eens vals plat omhoog. Ik krijg er een paar ontzettend zere voeten van. Het mag natuurlijk ook niet te makkelijk worden, dan is de uitdaging weg. Vandaag geen wespen, alleen maar muggen. We lopen een heen en weer stukje over een smal grasdijkje. Het is soms lastig om elkaar daar te passeren want het is maar een heel smal paadje. Hier stoot ik ook nog eens drie keer mijn tenen aan dezelfde steen. Een ezel doet dat nog niet eens twee keer! Gelukkig is het weer lekker warm. Iedereen heeft er zo te horen last van, alleen ik vindt het lekker. Behalve de laatste drie rondes. De lucht betrekt en het wordt erg benauwd. De boswachter komt ons waarschuwen dat het over niet al te lange tijd gaat regenen. Maar vandaag zal iedereen droog finishen. Zelf doe ik er 4:23:22 over. Geen problemen gehad onderweg maar wanneer ik stil ga staan voel ik mijn linkerbeen helemaal verstijven en binnen een paar minuten kan ik hem nauwelijks meer bewegen. In- en uitstappen in de auto gaat zeer moeizaam. Plots voel ik me een wrak. Het zal de leeftijd wel zijn? Deze marathon leek in eerste instantie niet zwaar maar was het achteraf gezien toch eigenlijk wel. Gemeen!
28 juli: Gietenerveld Marathon
Zoals elke ochtend gaat er ook vandaag weer een flink ontbijt naar binnen. En omdat Jack geen beschuitje met mij wil eten heb ik er lekker twee. Onze pensionhouder vindt het geweldig wat wij aan het doen zijn, niet alleen het lopen maar ook het eten en geeft ons vandaag lekkere appels voor na de marathon. Aardige man. Vandaag komt mijn eigen Jos een dagje kijken en neemt een paar verse loopsloffies voor me mee. Maar ik durf ze niet aan te doen, ze zitten net iets krapper dan mijn oude sloffies. Mijn teen is behoorlijk gezwollen dus die komt dan klem te zitten. We lopen weer in de buurt van parkeerplaats 2 en jawel, ze zijn er weer. Onze geel-zwart gestreepte vriendjes zoemen weer blij om ons hoofd. Ik heb meelij met Gea en Hennie, deze twee dames staan uren die rotwestpen van zich af te slaan alleen omdat wij zonodig willen lopen. Voor de start praten we even bij over onze muggenbulten, tekenbeten en wespensteken in combinatie met blaren (al dan niet onder de teennagels), zere spieren en andere kwalen. Mijn zere been van gisteren is alweer beter, ik kan alleen maar meepraten over de muggenbulten en een ontstoken teen. Saai. Maar zodra we gaan lopen is alle ellende weer vergeten. De cola wordt vandaag pas ingeschonken als we aan komen lopen. Het is de enige manier om de wespen nog een beetje van ons af te houden. Ik heb al snel een comfortabel tempo te pakken waarvan ik het gevoel heb dat ik het wel een marathon vol kan houden. De laatste 2 rondes gaan wel zwaar en ik heb behoorlijk last van mijn teen maar het tempo blijft hetzelfde. Eindtijd: 4:25:50, niet super maar goed genoeg. Vandaag leer ik weer wat: wespen houden ook van een gekookt eitje. Jack is vandaag uitgestapt, het ging niet meer. En daar baal ik vreselijk van.
29 juli: Zwarte Water Marathon
Tot mijn grote verbazing en vreugde kondigt Jack aan dat hij gewoon weer gaat starten. Dat is goed nieuws. En goed nieuws is vandaag heel welkom. Bij het opstaan voel ik me brak. Het ontbijt kost me grote moeite, met hangen en wurgen prop ik vijf boterhammen naar binnen, veel te weinig. Ik voel me moe, vooral geestelijk, en heb helemaal geen zin om weer zo’n roteind te moeten lopen. Eerst wisselen we weer de nieuwtjes uit over de ontwikkelingen wat betreft blaren, bulten, steken, beten, pijntjes en algehele malaise. Ik kan nu tenminste ook een beetje meepraten. Maar gelijk na de start loop ik weer als een zonnetje. Hoe kan dat nou? Ik snap er echt helemaal niks van. In het begin loop ik samen met Jack. Als ik op mijn horloge kijk bij de doorkomst zie ik dat ik eigenlijk te hard loop maar langzamer lukt me niet. Doorlopen dus maar. Ik moet even de bosjes in en Jack loopt door. Vandaag is het weer genieten geblazen, goed begaanbare paden door het bos en langs de hei. Prachtig. We hebben maar een klein stukje vervelend pad, Ineke noemt het een knollenpad. Anderen zouden het braggel noemen. Het is in elk geval een mooi stuk om je overtollige energie kwijt te raken. Mijn summiere ontbijtje breekt me na een halve marathon bijna op. Ik voel me gammel en neem bij de verzorging wat banaan, tuckoekjes en extra drinken en daarna gaat het wel weer. Tot nu toe heb ik alle marathons constant of met een negatieve split gelopen maar vandaag loop ik voor het eerst een langzamere tweede helft. Toch is het vandaag mijn snelste tijd, nl. 4:18:36. Voor wat het waard is.
30 juli: Drouwenerveld Marathon
De benen voelen goed, de teen voelt prima, in het koppie zit alles weer op een rijtje, het ontbijt smaakt naar meer, nu nog een lekker stukje lopen. En juist dat laatste is het enige wat vandaag niet gaat. Eerst gaan we op zoek naar de startlijn. Als makke schapen lopen we achter Ronald aan want die weet waar we moeten zijn. Of toch niet? Volgens Sjoerd zijn we te ver doorgelopen en moeten we terug. En dus keren we maar weer om en sjokken achter Sjoerd aan. Dikke pret natuurlijk. Die pret is bij mij gauw verdwenen wanneer ik aan het lopen ben. Zuigende modder en rottige klinkers, ik kan er natuurlijk gemakkelijk de schuld aan geven. Maar als je in vorm bent heb je daar geen last van. Het loopt vandaag gewoon niet. Jammer maar helaas. De hele marathon loop ik tegen mezelf te vechten. Ik krijg tot overmaat van ramp een stekende pijn in mijn hamstring, moet weer eens de bosjes in en kan helemaal niet genieten van de prachtige omgeving. Kortom: kommer en kwel. Jack stapt vandaag weer uit en dat is een beetje mijn geluk. Elke ronde krijg ik peptalk van hem. Bij mij komt er echter geen zinnig woord meer uit (ik weet het, dit is een open deur), ik kijk strak voor me en probeer mijn ene been voor de andere te blijven zetten. Wat ben ik blij dat ik de ’tingelingeling’ van Ronald hoor. De bel voor de laatste ronde. Na 4:23:00 is mijn lijdensweg voorbij. Ik snap helemaal niks van die tijd, had het veel slechter verwacht. Een mens kan meer dan hij denkt.
31 juli: Houtvester Kuhn Marathon
Het mooie van dipjes is dat ze overgaan.
Het mooie van pijntjes is dat ze wegtrekken.
Het mooie van een 10-daagse is dat het maar 10 dagen duurt. Het aftellen kan dus beginnen.
Mijn hamstring voel ik bij het opstaan wel maar toch een stuk minder dan gisteren. Wel kan ik merken dat ik nu toch behoorlijk moe aan het worden ben. Eten kost me veel moeite, ik loop continu te bibberen van de kou en moet na het ontbijt echt even gaan liggen om me weer een beetje mens te gaan voelen.
Selim komt vandaag met een vervelende mededeling: hij heeft een zwelling op zijn scheenbeen en het doet zoveel pijn dat hij niet zal starten. Hij gaat wel mee om afscheid te nemen van de rest van de groep. Ook dat nog. Nu zijn mijn beide auto maatjes uitgeschakeld voor de volledige tien marathons. Ik start vandaag nog rustiger als anders omdat ik bang ben dat mijn hamstring anders op gaat spelen. Al in de vierde ronde lukt het me weer eens om tegen een steen te schoppen, ik kan m’n evenwicht niet meer bewaren en beland plat op mijn buik in de bladeren. Vallen schijn ik vaker te doen, ik moet daar toch geen gewoonte van gaan maken. Gelukkig is er niks aan de hand, ik heb alleen een gedeukt ego. De rest van de dag loop ik net als gisteren: blik strak voor me op de grond, niet nadenken en hopen dat de verlossende ’tingelingeling’ van Ronald snel klinkt. Mijn eindtijd is na 42,2 km, één buikschuiver en drie sanitaire stops 4:24:06 en dat valt me dan weer erg mee. Lex is vandaag uitgestapt. En dat terwijl hij als eerste in het klassement stond. Wat vreselijk jammer. Nu zijn er nog zes mensen die alle 10 marathons kunnen uitlopen. ’s Avonds lukt het me niet meer om m’n bordje leeg te eten. Als een verwend kind zit ik te kieskauwen. Ik zie vreselijk tegen de volgende dag op. Als ik het maar red.
1 augustus: Jahomi Marathon
Naast het bibberen, zit ik vandaag ook ongegeneerd te gapen bij het ontbijt. Het is zelfs zo erg dat Jack zich hardop afvraagt of hij misschien mijn tandarts is, zovaak kijkt hij in mijn geopende mond. Het goede nieuws is dat Selim weer bij ons op de stoep staat. Hij gaat weer lopen. de bult op zijn been bleek wondroos te zijn. Daar heeft hij medicatie voor gekregen waardoor de zwelling en de pijn minder zijn en hij durft wel weer een marathon aan. Ook Lex meldt zich weer bij de start. Algauw komt de zon tevoorschijn en dat doet mijn spieren goed. Ik loop nou eenmaal op zonne-energie. We lopen langs een paar flinke mierenheuvels, ik schat zo’n meter hoog. De mieren krioelen over en in mijn schoenen. Jakkie. Nou hebben we eens geen wespen en dan word je weer belaagd door andere beesten. De laatste drie rondes heb ik ook nog een haas. De Duitser Jürgen Lehmann vindt het zo bijzonder dat ik èn de MUM èn deze 10-daagse loop dat hij na een aantal ‘Donnerwetters’ aanbiedt om bij me te blijven. Ik moet maar even op z’n billen tikken als hij te langzaam loopt. Dat is een mooi aanbod maar hij loopt eerder te hard dan te langzaam. Toch loop ik wel lekker en blijf in zijn slipstream. We gaan sneller en sneller en zo komt het dat ik de tweede helft van deze marathon 5 minuten sneller loop dan de eerste helft. Lekker gelopen, ik voel me voor het eerst sinds drie dagen weer goed. Eindtijd: 4:18:11. Natuurlijk ga ik het redden!
2 augustus: Nije Hemelriek Marathon
Selim kan helaas niet meer starten, hij heeft toch weer te veel last van zijn been. Ook Jack gaat niet meer mee, hij vertrekt naar huis. Dat zou ik eerlijk gezegd ook graag doen maar ik heb nog een klusje te klaren. Vandaag wil ik mijn snelste marathon van deze tien dagen lopen. Morgen heb ik een rustdag dus nu mag het. Hiervoor haal ik speciaal mijn prachtig maagdelijk witte nieuwe schoenen uit de doos. Maar wanneer ik het parcours zie begin ik wel een beetje te twijfelen. Modder, klinkers en hetzelfde grasdijkje van de Rendierjager Marathon. Alleen nu nog gladder en natter. Voor je het weet lig je beneden. Bovendien regent het ook nog eens stevig en dat blijft het vandaag voor een groot deel ook doen. Wat jammer dat de laatste dag zo triestig is. Toch is iedereen in een opperbest humeur. De lastige stukken loop ik vandaag voorzichtig. Stel je voor dat ik op de laatste dag nog een blessure oploop. Op de betere stukken zet ik er flink de pas in voor zover dat nog gaat. Want na tien dagen ben je natuurlijk niet helemaal fris meer. Ruud loopt in mijn buurt. Ik dacht dat hij me alweer gedubbeld had maar dat blijkt niet zo te zijn. Hij heeft een bijna-blessure en doet het bewust rustig aan. De laatste ronde lopen we samen en we finishen hand in hand. Onze eindtijd is 4:11:02. Toch mooi mijn snelste marathon. Volgens Iris zie ik er nog fris uit en zo voel ik me ook. Niet meer moe, wel blij en fit. Ik zou morgen zo weer een marathon kunnen lopen. Jammer dat het afgelopen is. Achteraf is het makkelijk praten. In totaal liep ik de 422 km in 43:34:22.
Zes mensen (één vrouw en vijf mannen) liepen alle tien marathons. Twee mensen (één vrouw en één man) liepen alle tien halve marathons. Allen gefeliciteerd met deze mooie prestatie!
Dankwoord
Allereerst aan de dfwrunners, Kwint en Sjoerd Slaaf. Geweldig zoals jullie hier weer een prachtig geslaagde 10-daagse van hebben gemaakt. Mooie parcoursen, een prima verzorging en alles liep op rolletjes (behalve bij de lopers zelf). Ik zal niet zeggen dat ik elke minuut heb genoten maar veel scheelde het niet. Mijn hartelijke dank.
Dan de dames Gea Scheuneman en Hennie Schanssema: tien dagen lang verzorgden jullie ons, niks was te veel. Van koekjes en bananen tot vers ingeschonken, gegarandeerd wespenvrije cola. Soms met gevaar voor eigen leven wanneer er weer eens een wolk wespen een aanval deed. Bedankt!
Ook mijn dank aan Martien Bouman die een aantal dagen meehielp bij de verzorging.
Jan en Irma Scheffer: ook twee mensen die zonder morren hun vrije tijd opofferen om onze gelopen rondjes te tellen en de tussentijden op te schrijven. Zonder jullie was ik nu waarschijnlijk nog aan het lopen.
Nou, vooruit dan: Jack, bedankt voor de gezelligheid en de wekservice. Het ‘goedemorgen Jannet’ van de laatste dag beviel me trouwens een stuk beter dan het ‘opstaan lui mens’ van de dagen ervoor.
Last but not least: voor mijn weblog heb ik dankbaar gebruik gemaakt van de vele foto’s van Toli Schanssema. Zelf liep hij 10×21,1 km en maakte ook nog foto’s. Deze zijn te zien op zijn site: http://hardlopenmettoli.blogspot.com/
Toli: bedankt!
Mijn eigen foto’s staan hier: http://picasaweb.google.com/JannetLange/HondsrugMarathon10Daagse247TM282009#
Jannet Lange
http://jannetlooptlang.punt.nl