30-8-2009
Die 24 Stunden von Breitscheid 28-29/09/2009
Vrijdagmorgen al vroeg uit de veren, ik heb al de tijd om mijn spullen klaar te maken. Toch slenter ik wat rond en moet om 13u mijn pakken nog maken, een geluk is dit niet de eerste 24u en weten we ondertussen al wat meenemen. Nog maar in Antwerpen besef ik dat de tijd krap zal worden, om 18u is de start en veel file zal niet in mijn weg moeten staan. Na Antwerpen is er nog de dagelijkse file in Eindhoven, maar dan op 10km van aankomst een monsterfile. Shit, zo kom ik te laat, ik neem afritten om er terug op te rijden, een tankstation is weer 800m gewonnen.
Pfft, na een gespannen rit komen we aan om 17u15′, net op tijd om niet te laat te zijn. Het Duitse volk is hier super en bij aankomst aan de parking krijg ik al dadelijk hulp aangeboden om mijn spullen te dragen. Mijn wagen staat ongeveer langst de Strecke dus mag alles er in blijven. Willy, Theo en Regina zijn blijkbaar ook maar net aangekomen, het is een blij weerzien. Ook Jutta vliegt ons in de armen, Peter met de eeuwige vriendelijke lach is er ook bij. Ferry die we eindelijk eens live zien.
Verder nog wat bekende gezichten, vooral veel lachende en vriendelijke mensen, hier gaat het terug eens plezierig aan toe gaan. Ik kleed me nog snel om, beetje vaseline aan de voeten ( een nieuw probeersel ) en we zjn er klaar voor. Mijn benen zijn niet echt super van gevoel maar voor de rest heb ik het hoofd van toen in Steenbergen. Ik wil minstens een podium !
Even aftellen en we zijn vertrokken, iedereen is snel weg, ik zoek mijn ritme van de eerste passen. Het is al snel duidelijk na de eerste ronde, het parcours is zo goed als nergens vlak. De wind staat hevig te blazen, in de bossen hebben we hier geen last van maar aan de open velden is het andere koek. De bladeren vliegen hier overal in het rond, hier is het al iets vroeger herfst.
Na drie kilometer is er nog een post bij mensen thuis met water. De eerste 2km zijn volgens mij langer dan de derde en nog langer dan kilometer vier en vijf. Ja, één rondje is vijf kilometer lang, dit wil ook zeggen dat we nooit andere lopers kruisen en heel dikwijls alleen zullen lopen. Na een uurtje zit ik in een ‘Steenbergen-ritme’, toch sta ik op de lijst op een voorlaatste plaats.
De telling is manueel waar ook de kassa is, goed roepen dat ze u zeker zien dus. De bevoorrading aan de start kan men niet zien, daarvoor moet men langst de kassa achter in een gesloten tent. Daar ligt allemaal lekkers, koekjes, chocolade, druiven, bananen, bouillon, cola… De gesloten tent is eigenlijk een goed idee, zo komen de wespen hier minder.
Enkele gevaarlijke stukken toch, tweederde is het door de bossen en velden lopen. De laatste anderhalve kilometer moeten we door een rijke woonwijk waar niets is afgesloten. Niet dat ze die rijken moeten afsluiten maar er is toch een kruispunt dat redelijk gevaarlijk is. Van de bewoners echter is er geen enkele interesse voor de loop.
De avond valt en in de stukken bos is het al goed donker, nog een uurtje later is het plots pikdonker. Veel lopers stoppen, sommige lopen met een hoofdlampje en een paar gevallen (zoals ik) lopen zonder verlichting op het gevoel. Ik filmde ook een stukje maar dat is zoals de werkelijkheid, pikzwart. Voel je grassprieten of steentjes dan zit het verkeerd! Op andere plakken staan dan weer van die wegenwerklampen, ze geven niet echt licht maar wijzen toch een beetje aan in welke richting we moeten. Ik zit ondertussen nog altijd in mijn ritme, eten doe ik nauwelijks en om de twee uur een aquarius. Mijn positie in het klassement begint er beter uit te zien en met dit gevoel moet er zeker een podium inzitten.
Willy heeft het vandaag moeilijker en gaat er even tussenuit, Regina gaat voor de 100km wegens voetproblemen. En Theo die denkt nog in etappes te lopen en gaat ook rusten. Ik geniet wel van de nacht, het is heerlijk om in die stilte te lopen, een beetje spannend ook. Plots stap ik op iets zacht dat goed veert, later op de morgen ligt op die plek een platte kikker, ook toeval. Een vallende ster, tijd voor een wens. Zou ik die kikker terug levend wensen? Nee, ik wist toen nog niet dat hij dood was, mijn wens was snel gemaakt.
Het gevoel zit na 10u nog altijd lekker, de nacht is bijna voorbij. De hemel krijgt terug kleur en die verandering van nacht naar dag daar kan ik zo enorm van genieten. Het is als een wonder, alsof er terug in alles leven komt. Ineens staat een wei terug vol schapen. De bloemen krijgen kleur, meer en meer lopers komen terug op het parcours. Iedereen zegt vriendelijk goedemorgen.
Na 12u30’ zit de100km er op, maar de zware stukken bergop en bergaf beginnen wel serieus te wegen. Enkele uren later krijg ik in mijn rechteroor een heel warm gevoel. Mijn zus zei ooit dat de erge dingen altijd aan de linkerkant zijn en dus moet ik me voor dat rechteroor ook geen zorgen maken. Een tijdje later besef ik dat het de zon is dat op mijn rechterkant schijnt.
Na 16u lopen is het beste er af, ik krijg een dip dat niet meer goed komt. Even neerzitten en een stuk chocolade eten, het gaat niet echt beter en ik doe dan maar een fotoronde om wat te blijven bewegen. Enkele lopers fotograferen maar vooral elk stuk van het parcours, als men de foto’s bekijkt dan kan men echt volgen zoals wij het liepen. Tijdens de fotoronde at en dronk ik ook nog wat en dat bracht me toch terug wat bij positieven.
Bij een blik op de computer zie ik dat nog vijf lopers me zouden inhalen moest ik nu stoppen. Alé dan zijn we maar terug vertrokken zeker, anders schoenen aan die wat vaster zitten en weg. Met de blik op verder dan oneindig krijg ik er toch weer een ritme in. Even later sta ik op de eerste plaats na het stoppen van Ferry die voor 150km ging. Mensen op de kant zien dat ik alleen nog verder doe omdat het hoofd het wilt. De tweede staat nu op tien kilometer van mij, Willy stapt even een rondje mee en de tweede stapt ons snel voorbij om wat te bluffen. Ik stap het gat toe en blijf in zijn spoor, hij is er niet echt blij mee maar ik speel het spel.
Hij zegt me dat hij gaat stoppen en daar hoop ik ook op. Bij het binnenkomen wacht ik nog even om te zien of hij echt stopt… jawel, yes, na 22u en enkele minuten ben ik de winnaar. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om nog verder af te zien, de winst is binnen. Dit was een heel zware 24u maar zeker de moeite waard, alleen al voor de sfeer, de gastvrijheid en de band met de andere lopers. Ik heb er van genoten en zal niet de enige zijn. Bij een vlakke omloop was dit zeker weer boven de 180km geweest. Tijd om te vergelijken met Steenbergen:
-ik at de week ervoor veel pasta.
-Tijdens het lopen kon ik van het eerste moment een ritme vinden zonder te snel te gaan.
-Heel weinig gegeten tegenover andere 24uren, af en toe een stukje cake of chocolade.
-Om de zoveel uur een sportdrankje.
-De motivatie in het hoofd.
Deze keer heb ik op die 24u misschien 8 keer moeten plassen en 2 keer groot toilet. Ook heel de tijd alleen gelopen wat ik in Steenbergen ook deed, praten kost energie denk ik.
Op naar de volgende.
Paul van Hiel