Avontuurlijk lopen en spoorzoeken in Schotland

Avontuurlijk lopen en spoorzoeken in Schotland.

Henk Geilen,Martin van Nieuwenhoven,Lianne van Avesaath,Wim de Kwant,Jos Broersen, Kees Meeuwsen,Regina van Geene,Herman Euverman,Lineke Tepper, Bram van der Bijl,Willem Mütze en Annemarie Hosli.
Twaalf mensen en een camper.
Drie routes met de fraaie namen Rob Roy Way,West Highland Way en de Great Glenn Way.
Negen loopdagen met het doel minimaal 450 kilometer af te leggen.
De meeste voor de volle afstand,een aantal voor een deel met daarnaast de zorg voor de catering en de mentale support.
Tevens een Charity Run voor kinderen met een Down Syndrome.
Hier onder een korte sfeerimpressie van een zekere Herman Euverman.Kent u die?

Vrijdag 25 september.
Na vrijwel geen noemenswaardige problemen problemen,of het moet zijn dat Bram bijna te laat was op Schiphol,staan we via Edinburgh in Inverkeithing met een fles whisky bij de hand om na een korte tussenstop ons weg te vervolgen naar Pitlochry met trein en camper.
De stemming is goed!

Zaterdag 26 september-Rob Roy Way-van Pitlochry naar Ardeonaig.
We zijn nauwelijks op gang of de eerste omweg van onze tocht dient zich al aan.
Nu we toch in de buurt zijn kunnen we net zo goed de overbekende zalmtrap bij het Dam Visitor Centre bekijken.Goed voor de extra meters.
Een rustige klim door een bos volgt waarbij sommige verrast worden door de aanwezigheid van een prehistorische Stone Circle.Het is heerlijk stil in dit bos.
Boven op de heuvel mooie vergezichten en een heerlijke afdaling volgt.
Bij de River Tay neemt de ene partij de rechter oever en de andere de linker.
Rara,wie loopt hier nu goed? Een discussie punt voor later op de dag.
Na de eerste verzorging wordt het zoeken naar een pad op een heuvel.
De eerste poging mislukt maar de tweede is raak waarbij Kees bijna een schoen verliest in de zuigende modder van een bospad.
Na een afdaling komen we weer voorbij een fraaie Stone Circle.
Maar nu volgt het,want hoe nu verder?Topoverleg volgt.
Willem trekt een deel van de groep mee naar links een heuvel op,Henk trekt het andere deel mee naar rechts,een golfbaan over,maar wie kent hier de juiste route?Wordt vervolgd!
Bij het Loch Tay aangekomen zal iedereen zijn weg moeten vervolgen op een lange golvende weg.
Ik probeer me volledig te concentreren op de ademhaling om als het ware in een soort Boeddhistische mantra terecht te komen.Ik zal nog wat moeten oefenen!
We komen in Ardeonaig aan waar een Nederlands(?)sprekende Zuid Afrikaan ons begroet.
Het laatste deel naar Killin wordt met de camper afgelegd waarbij we terecht komen in de B&B van het Nederlandse echtpaar Wouter en Desireé die ons zeer ijverig zullen proberen te verwennen.
De afstand was dus 47 kilometer;een rustig begin.

Zondag 27 september-Rob Roy Way-van Ardeonaig naar Callander.
Direct na de start is het aardig klimmen naar boven,een heuvel op.
Henk en Martin slaan een bos in,maar volgens Willem lopen wij goed.
We raken echter zelf ook van het juiste pad af;wie had dat nou gedacht op onze leeftijd?
De kaart is echter niet zo duidelijk,dus we zoeken ons spoor op een sompige heuvel tussen verschrikte schapen.Het heeft wel wat,dat zwerven en dan uiteindelijk toch weer op het juiste pad terecht komen.
Wolkenflarden en veel wind op de top van de heuvel,doet ons een extra jasje aantrekken.
Een heerlijke afdaling volgt.Vele regenbogen.We zijn weer in Killin!Foto,s van de Falls of Dochart worden snel genomen want het regent wat.
Na Killin komen we in rustige bossen terecht waarbij nog eens een lange klim volgt.
Goed voor de hoogtemeters!
Uiteindelijk komen we voorbij Strathyre op een voormalige spoorbaan uit omgeven door schitterende steenvarens en vochtige mossen. Na een verzorgingspost klimmen we in een naaldhoutbos.
Wat is de natuur hier in Schotland toch mooi.
En dan,ja het is weer zover,de kaart laat het afweten of zat het toch anders in elkaar?
We proberen nog een stukje bos maar moeten snel weer naar beneden klauteren.
Om in Callander te komen nemen we noodgedwongen de A84 en dat houdt de blik scherp want het is bijna etenstijd en alle automobilisten willen snel naar huis.
Het lukt ons toch om het juiste pad weer te vinden en we lopen nu aan de andere kant van de River Teith,weg van de autoweg.
Het laatste stuk naar Callander loop ik met Lineke,waarbij ik zonder problemen kan lopen met de neusademhaling.
’s Avonds ontvangt willem een oorkonde van de hele groep op dat gene wat komen gaat.
Nou,dat werden dus 54 kilometer vandaag.Het kan niet op.

Maandag,28 september-Rob Roy Way-van Callander naar Drymen.
Na vertrek op deze vochtige dag belanden we wederom in prachtige bossen en hebben we de eer om langs het even prachtige Loch Venachar te mogen lopen.
De bossen blijven echter voorlopig ons terrein vandaag.
Nou was het ondertussen wel duidelijk dat de Rob Roy Way nauwelijks staat aangegeven en dat we het voor de rest maar met een kaart moesten doen,maar om diep in het bos op een doodlopende weg te lopen was van te voren niet ingecalculeerd.
Een houtzagende lokale boer wijst ons daarop met de mogelijkheid dat we ook nog wel eens beschoten zouden kunnen worden door fanatieke jagers.
Dat is nou jammer voor Henk,die ons al vooruit is.
Ja en als we dan denken weer op het juiste pad te zijn worden we opeens door die zelfde achteropkomende boer er op gewezen dat we echt niet goed zitten en dat hij dáár gaat staan waar we wél moeten gaan.
Dat moet een pad langs een bosrand zijn en dan maar recht uit.Duidelijk dus.
Dat wordt een tocht door metershoge varens,springend over nauwelijks waarneembare beekjes onder onze voeten. Niet leuk voor een al dagen hinkepinkende Bram,maar het resultaat mag er wezen.
We komen op open terrein met gladde keien ,beekjes waarover heen gesprongen moet worden om vervolgens in een bos terecht te komen met een breed scala aan modderpoelen met als toetje heidevelden en zowaar een asfalt pad.Niet te geloven zeg.Asfalt!?
Tegen het eind van onze zoektocht vandaag een heuvel met onheilspellende luchten om vervolgens in Drymen terecht te komen waar ik door een Nederlandse(!)vrouw wordt gevraagd waar de apotheker is.Geen idee,ik ben hier vandaag voor het eerst.
Er wordt besloten om de afstand in te korten tot 43 kilometer,er komen nog wel wat kilometers bij later in de week.
De loopdag wordt afgesloten met een feestje want het is Willem zijn 1000ste lange afstand en dat moet gevierd worden.Willem is zichtbaar ontroerd.Proficiat!
Wisten jullie dat Henk wel eens een keer de weg kwijt raakt?

Dinsdag 29 september-West Higland Way-van Milngavie naar Inversnaid.
We staan op een rustig winkelplein bij het officiële beginpunt van een route die veel verwachtingen met zich meebrengt.Lopen op ‘heilige grond’ voor ultralopers.
Een groepsfoto volgt.
De start vangt aan op glooiende heuvels met veel varens en berkenbomen.
De route staat goed aangegeven.Als iedereen oplet gaat het wel lukken vandaag.
Met mistige heuveltoppen in de verte komen wederom we in Drymen terecht.
Henk is weer eens op een autoweg terecht gekomen.Opmerkelijk.
Bram is zoek,Wim heeft weer problemen met een enkel die hem al enige tijd parten speelt, maar voor de rest alles goed.
We vervolgen onze weg richting Loch Lomond waar we bij Conic Hill uitkomen.Een aardige klim.
Kees en ik daveren in de afdaling over de stenen slalommend tussen de wandelaars door.
In een bos dalen we verder af richting Loch Lomond die is omgeven met mistige heuveltoppen.
Het gaat op en neer door modder,over stenen en beekjes.
Bij Rowardennan wordt er in een bar nog wat gedronken om vervolgens het pad met de vele watervallen langs het meer te vervolgen.
Als er iets opvalt in Schotland dan zijn het de vele watervallen.Prachtig gewoon!
Kees en ik hebben nu goed tempo.
We komen reeën en verwilderde geiten tegen.Tijd voor een foto is er dan altijd.
Uiteindelijk bereiken we Inversnaid Hotel in the middle of nowhere waar we nog omhoog moeten voor dat we een Bunkhouse bereiken gevestigd in een voormalig kerkje met fraai beschilderde ramen.
Onze bagage heeft vandaag de tocht over het meer gelukkig ook overleefd.Het moest zo zijn.
Oh,ja,uhhh,57 kilometer vandaag.

Woensdag 30 september-West High Land Way-van Inversnaid naar Inveroran.
We vervolgen ons trailpad op deze mistige ochtend over stenen beekjes,watervallen,langs Rob Roy,s Cave en stuiten op de penetrante geur van reeën om vervolgens op een groep verwilderde geiten te stuiten. Een goed begin.
Regina wil ons maar steeds niet in de weg lopen en dat doet ze dan ook niet.
Echt niet Regina,maar je kan wel makkelijk onder die laaghangende tak door waar ik grandioos mijn hoofd tegen aanstoot.
Klauteren,glibberen en dan het bos uit waar we de heuvels tegen komen die fraaie vergezichten opleveren.De zon breekt door.
Kees,Bram en ik hebben elkaar vandaag gevonden en komen vele informatieborden tegen met vele volksverhalen. Henk en Martin komen ons achterop.Ze zijn later gestart om de catering de kans te geven uit de voeten te kunnen komen.Snelle jongens die twee.Komen er wel in het leven.
Op een lang breed bergpad zwik ik mijn linker enkel,loop door en heb nergens last van.
Het lichaam luistert goed vandaag..
Vergezichten,rivierbeddingen die we over moeten,naaldbossen en grote keien op onregelmatige paden.We worden duidelijk verwend.
Een laatste klim volgt met als einddoel Inveroran waar we in de Walkers Pub,waar ooit Dickens en Darwin geweest schijnen te zijn,genieten van een heerlijk glas Guiness.
We worden door de camper opgehaald voor een tocht naar het logeeradres bij Bridge of Orchy en komen onderweg een groep edelherten tegen.Wauw!
Dat is wat anders dan de lucht in het drooghok voor schoenen en kleren in ons onderkomen!
Toch maar 48 kilometer vandaag.Het parcours vergoed alles.

Donderdag 1 oktober-West Highland Way-van Inveroran naar Fort William
In de langzaan opkomende zon vervolgen we onze weg.Het wordt mooi weer.
Henk en Martin starten weer later om de catering vandaag rond te krijgen.
Ze zullen trouwens vandaag Lianne mee op pad nemen.
We stuiten alweer snel op groepen edelherten.Wauw!
Kees,Bram en ik vinden elkaar wederom.
De enkel van Wim speelt teveel op om ons te volgen.Jammer!
We lopen door een ruig en open landschap en maken weer veel hoogtemeters vandaag.
Je zal de vele losse stenen op het pad maar moeten tellen dan heb je wat te doen op zo,n dag;
Je kan er maar beter overheen springen,dat kost al moeite genoeg.
Ik voel me zeer goed vandaag en van de verzwikte enkel geen centje pijn.
Na een afdaling waarbij alle attentie geboden is komen we bij Kingshouse Hotel voor de verzorging van Annemarie en Lineke.
Volgens Annemarie schijnt hier iets gerund te worden door een Nederlandse dame met opmerkelijke gewoontes.Wat is dat toch met die Nederlanders In Schotland?
Na de tussenstop maken we ons op voor de Devil,s Staircase,een pittige klim die we redelijk vlot nemen.
De wandelschoenen op het stapeltje stenen op de top,zijn een leuke illustratie.
De afdaling nemen we op het gemak,foto,s makend en genietend van het uitzicht op omringende bergen en Blackwater Reservoir,een groot stuwmeer.
Bijna beneden worden we door Lianne en Martin ingehaald en gezamenlijk bereiken we Kinlochleven.Even later gevolgd door Henk en Wim.
Na een iets te lange pauze in de camper vervolgen we onze tocht in een bos met de zoveelste klim en bereiken uiteindelijk een trailpad langs een dal waar absolute rust heerst die alleen verstoord wordt door een vliegtuig en een helikopter.
Henk en Martin stuiven ons voorbij maar we houden ze in zicht.
We naderen de Ben Nevis,lands hoogste top die door een zeer mooi bos waardoor we lopen,aan ons blik wordt onttrokken.
Stijgen en dalen op een bospad waarbij de grond af en toe onder ons wegzakt.
Uit het bos kunnen we Ben rechts van ons zien liggen.
Kees en ik voelen er eigenlijk wel voor om hem te beklimmen,maar daar is geen tijd voor,we moeten naar het eindpunt in Fort William.
De afdaling op een breed bospad verloopt stroefjes,maar ik weet in iedergeval Kees weer in beweging te krijgen en de laatste kilometers naar het eindpunt leggen we in tempo af.
Bij de eindpaal van de Way worden foto,s voor het nageslacht gemaakt als iedereen binnen is.
Het laatste geplande loopstukje wordt overgeslagen;iedereen wil voor het donker onderdak zijn.
Tsja,toch nog zo,n aardige 54 kilometer vandaag.

Vrijdag 2 oktober-Great Glenn Way-van Fort William naar Invermoriston.
De ochtend is grijs van het vocht,de wolken en nevel hangen laag in de dalen tussen heuvels en bergen.
Bij de start ontwaren we de overblijfselen van een echt fort.
We gaan langs het Caladonian Canal lopen met zijn wereldberoemde trapsluizen.
Een zogenaamde vlakke etappe vandaag,dus kan er tempo gemaakt worden.
Er staat vrijwel geen wind en de herfstkleuren van de bomen weerspiegelen in het water.
Henk en Martin zullen weer later starten om de verzorging mogelijk te maken.
Toch zijn er bij de eerste verzorging nogal tijdsverschillen te bespeuren.
In deze door vulkanische werking ontstane spleet in het landschap lopen we langs Loch Lochy en Loch Oich richting Loch Ness.
Er wordt slecht weer verwacht vandaag maar het valt heel erg mee en zonder al te veel moeite naderen we Fort Augustus.
Zo af en toe lopen we in de buurt van Invergarry langs majestueuze grote oude coniferen van diverse soorten.
Weer een verzorgingspost.De tijdsverschillen tussen iedereen nemen alleen maar toe.
Ik schep er genoegen in om een eind samen met vrouw Lineke te mogen lopen;het werkt zeer inspirerend.
Het is echter niet de dag van Bram.Het parcours is te vlak voor hem.
Bij Fort Augustus aangekomen,ontwaren we Loch Ness wat de suggestie wekt dat het niet ver meer is,maar we worden in deze vlakke etappe weer eens het bos in gestuurd op een klimmend pad.
Golvend door het bos in de hoop dat de afdaling zich eens aan ons voordoet.
Zoeken naar het juiste pad naar beneden en geconcentreerd blijven lopen.Het lukt!
Heerlijk zo,n scherpe afdaling,goed voor de kuitspieren.
We komen in Invermoriston terrecht waar we geconfronteerd worden met een bus vol Japanners die vrolijk kwetterend foto,s staan te maken bij een waterval met historische brug.
De camper is er op tijd om ons op te halen.
’s Avonds mag er door de groep een eigen potje gekookt worden en waarom ook niet,dat voorkomt dat er luiheid gaat optreden.
Nou,dat was toch maar even lekker 66 kilometer.Moet kunnen.

Zatardag 3 oktober-Great Glenn Way-van Invermoriston naar Inverness.
We worden met de camper naar Invermoriston gebracht,althans op de snelle jongens na die eerst de afwas mogen doen.
Willem,Jos,Kees(last van een scheenbeen) en ik vinden elkaar al snel op een steile klim vlak na de start.We lopen afwisselend over smalle en brede bospaden.
Het miezert,de wind trekt aan en we hebben het vermoeden dat we vandaag het mogelijke weer van gisteren mogen meemaken.Het wordt lastig om foto,s te maken.
De wind trekt verder aan en het gemiezer gaat over in regen.
Het bos uitkomend hangen we tegen de stormachtige wind in en kunnen met moeite in balans blijven.
We draaien een plateau op en krijgen we de wind in de rug,maar of dat een verbetering is?
We lopen over heidevelden op zoek naar de geplande verzorgingspost die we bereiken als de hemelsluizen flink worden open getrokken.
Zo.n camper doet wonderen en we eten en drinken alles wat voorradig is,maakt niet uit.
Ons weg vervolgend komen we opnieuw in noodweer terecht en we zoeken naarstig naar enige beschutting.
Een volgend bos brengt uitkomst en dan ineens gaat het weer opknappen;de zon begint weer wat door te breken.
Wat een waanzinnig mooi bos zeg.
Baardmossen,korstmossen,zwammen,paddestoelen,naaldhout,loofhout waarin de herfstkleuren doorbreken.Het kan niet op.Ik geniet.
Onverwachts vang ik links een glimp op van een stukje Noordzee.We naderen Inverness.
De afdaling vanaf het plateau met zicht op Inverness,Loch Ness én Noordzee geeft ons extra energie.
We gaan op zoek naar een sportstadion waar een of andere pastaparty zal plaatsvinden.
We treffen elkaar in een grote tent en de voorgezette hap smaakt ons best.
Ook treffen we weer Nederlanders(ben even de naam kwijt,sorry)die hier zijn voor de marathon van morgen.
We besluiten de dag met een gezamenlijke wandeling naar het eindpunt van de Great Glenn Way bij een kasteel op een heuvel in de stad.
’s Avonds in het hotel kijken we nog naar een Adventure programma waarin een reportage over de West HighWay Ultra Run met daarin een optreden van Albert Jan Lantink.Toeval?
Toch maar weer lekker 55 kilometer vandaag.

Zondag 4 oktober-Loch Ness Marathon-Inverness.
Iedereen van ons gezelschaap gaat vandaag de afsluitende marathon lopen.
Lineke debuteert en heeft afgelopen week heel lekker kunnen trainen.
Ook Lianne debuteert en is in training voor de Halve Marathon van Eindhoven.
We worden met de camper naar een plaats toe gebracht waar de bussen staan om ons naar de start toe te brengen.
De laatste spanning in de groep wordt gebroken door een mop van Jos over de belevenissen van drie handelsreizigers.
Met moeite weten we een plaats in de bussen te bemachtigen en als we onderweg zijn stopt de bus nog een keer en stormt bijna iedereen naar buiten voor een sanitaire stop.
Enfin,de start wordt toch uitgesteld en het is lekker weer.
Ook worden verrast door de Lochaber High School Pipes en Drums die met hun doedelzakken de handen opelkaar wisten te krijgen.
Ik moet bekennen dat die muziek altijd emoties bij me oproepen.
En dan het startschot.
Samen met Lineke leg ik de eerste 4 mijl af om er voor te zorgen dat er niet te snel gestart wordt en dan mag ik van haar gaan.
Even twijfel ik,maar haar kenende is het goed dat ze haar eigen plan trekt.
Op dit glooiende parcours langs Loch Ness is het lekker lopen afwisselend in de zon en schaduw.
Kom onderweg bekenden tegen en heb tijd voor foto,s.
Rond 18 mijl nog een flinke lange klim waarna de afzink richting Inverness gaat plaatsvinden.
Lekker tempo maken na een rustige marathon.
Ik kom Wim achterop die aanpikt en samen wordt het tempo wat opgeschroefd.
We lopen de stad binnen langs de River Ness en hebben zowaar nog tijd voor een foto.
De laatste 2 mijl gaan echt vlot en halen nog vele lopers in.
Gezamenlijk komen we over de finish op de atletiekbaan alwaar we ons voegen bij een deel van onze groep die de VIP-tent hebben geannexeerd met zicht op de finishlijn.
Zo te horen heeft Lianne haar training voor Eindhoven bekroond met een tijd rond de vier uur.
En dan!Enigszins onverwachts komt Lineke de baan opstormen en gaat juichend over de streep in 4.57.Wat een kanjer!!
Als laatste van ons gezelschap komen Annemarie en Willem over de finish,die nog wat extra aandacht krijgen van de organisatie.
Een loopreis,de Loch Ness Ultra Run is tot een einde gekomen!

Maandag 5 oktober.
Vermoeide koppen hangen in de banken van een treincoupe en proberen nog wat te zien van het fraaie landschap.
Op de toppen van de Cairngorm Mountains is zo te zien eregisteren de eerste sneeuw van dit jaar gevallen.
In Edinburgh nemen we afscheid van Annemarie en Willem die later op de dag met de camper de Noordzee over gaan trekken.
Het is een afscheid met een slok whisky die we delen met een dienstdoende agent bij het vliegveld.
Na een voorspoedige vlucht nemen we hartelijk afscheid van elkaar op Schiphol.
Het was een bijzonder gezelschap,het was een bijzondere reis.

Herman Euverman.

Naschrift redactie:
Helaas kunnen wij op onze site geen afbeeldingen laten zien en dat is zeker in het geval van bovenstaande loop heel jammer. Daarom verwijzen we graag naar de website van Willem Mütze: http://members.home.nl/funrunner3/page3.html In het meest rechtse kolommetje staat helemaal onderaan de etappeloop in Schotland. Klik hier op Foto’s deel 1 en deel 2 voor een serie foto’s van indrukwekkende Schotse landschappen.