Vrijdagochtend om 9 uur werd ik op Schiphol afgezet om het vliegtuig naar Cardiff te nemen. De hele vliegreis was verder niet boeiend, mijn boek (dat ik op Schiphol gekocht had) wel. (The Einstein Girl – Philip Sington). Op het vliegveld van Cardiff aangekomen kon ik mijn mooie tijdelijke auto ophalen: een Kia Picanto waar ik prompt aan de verkeerde kant instapte. Dat was overigens de enige keer afgelopen weekend dat me dat overkwam.
Na een paar uurtjes shoppen in Cardiff en een trip van 2,5 uur dwars door Wales kwam ik aan bij The Old School Hostel in Trefin. Geweldig hostel overigens. Supernetjes, prachtige lokatie en ontzettend aardige eigenaren. Even snel uitgepakt en op weg gegaan naar de supermarkt. Na het eten vrijdagavond ben ik vast naar Little Haven gereden om mijn startnummer en chip op te halen. Buiten dat had ik nog twee redenen om dat op vrijdagavond al te regelen: ik wilde graag weten hoe lang ik er over zou doen én ik wilde op zaterdag niet al om 7 uur ’s morgens in Little Haven hoeven zijn. Dus in de stromende regen (deed het heel de dag al), in het donker, ben ik naar de startplaats gereden. Linksrijden is nog best moeilijk…
In Little Haven bleek alles keurig aangegeven te zijn: linksaf parkeren, rechtdoor registratie, kon niet missen. Gezondheidsverklaring ingevuld en netjes in de rij gaan staan (die toch uit zeker 3 personen bestond). Mijn startnummer werd gecheckt (1650) en ik kreeg mijn chipje om mijn pols gebonden. De volgende persoon deelde startnummers uit. Die daarna t-shirts. Het ging gesmeerd. Na 10 minuten (en die tijd had ik vooral gebruikt om het formulier in te vullen) stond ik alweer helemaal compleet buiten. Oh en ik had in de gauwigheid ook nog even een paar handschoenen gekocht (vergeten mee te nemen van huis). Ik kon dus in de regen terug naar Trefin om lekker te gaan slapen.
De volgende ochtend ging al vroeg de wekker. Ik hou niet van haasten ’s morgens, dus ik had ’s avonds alles klaar gelegd en kon rustig aankleden en ontbijten. Om half 7 stond ook Maria (die ik op vrijdagavond ontmoet had en die gevraagd had of ze mee kon rijden) klaar en konden we naar het zuiden rijden. Dit keer moesten we parkeren in Broad Haven, omdat Little Haven zo klein is als het klinkt. Uiteraard was ik zoals gewoonlijk veel te vroeg, maar dat gaf mooi de tijd om een kopje thee te drinken en een beetje rond te kijken. Het was nou tenminste droog!
Om 8 uur ’s morgens was de start voor de marathonlopers die vantevoren de inschatting hadden gemaakt er meer dan 6 uur over te doen. Het was niet zo’n grootste start, maar zij waren alvast op weg. Om 9 uur volgde de rest. Hoewel… we mochten eerst (rond kwart voor 9) naar het welkomstverhaal van Gary luisteren. Gary is al jaren organisator bij Endurancelife. En hij kan heel smakelijk vertellen. Hij gaf ons alle informatie die we nodig hadden en zo waren we met zijn allen helemaal klaar voor de Pembrokeshire Coastal Marathon 2010. Met een ‘staggered start’ (bij de start moet je alvast je chip in een kastje steken) ging ik een paar seconden na 9 uur op weg. Meteen het strand op en door het water. Kijk, als je dan toch nat en vies gaat worden, kun je maar beter goed beginnen. Met natte voeten dus. Maar wel nog steeds droog.
Na het strand omhoog naar het Coastal Path dat langs de hele kust van Wales loopt. Het bestond vooral uit veel modder. Maar dat maakte de uitzichten niet minder prachtig!
We moesten eerst het 10 km rondje lopen. Dat liep een stuk over het kustpad, maar ging daarna een stukje het binnenland in. Door nog meer modder (ook modder die door koeien geproduceerd wordt). Uiteraard gaat het ook flink op en neer. Het is tenslotte een Trail marathon in Wales. Na 10 km kwamen we weer langs start/finish en konden we aan het echt zware stuk beginnen. Weer het kustpad op, maar ook af en toe over een stukje weg (vanwege het feit dat het natuurgebied een beetje beschermd moet worden als het zo nat is). Maar wat ik vooral heel veel gezien heb is: MODDER. Mijn schoenen zagen er ook binnen no time niet meer zo schoon uit. Ach, met vieze schoenen hoor je er pas echt bij!
Onderweg kwam ik allerlei ontzettend aardige mensen tegen. Regelmatig ben ik een stukje met iemand opgelopen en hebben we leuk gepraat over de omgeving, de serie Coastal Trail marathons en over trailrunning in het algemeen. En over het feit dat ik gek was dat ik voor alleen een marathon over was gekomen uit Nederland. Hahahah!
Intussen was zelfs de zon lekker gaan schijnen en had ik allang mijn jasje in mijn rugzak gepropt. Elke 6 mile stond er een drankpost. De eerste paar was ik voorbij gerend, want ik had zelf ook water en sportdrank bij me. Vanaf het 25 km punt heb ik wel bewust bij elke drankpost een korte stop gehouden. Even een bekertje water leegdrinken en een paar gummybears opeten (lekkere dingen trouwens voor tijdens een marathon).
Na iets van 38 km kwam Tracey me achterop gelopen. Tracey is nog gekker dan ik. Zij is van plan om alle 7 marathons van de serie te lopen. Dit was de 5e en ze was nog steeds goed bezig. Dat was niet vanzelfsprekend, want in marathon 3 had ze haar arm gebroken. Die idioot heeft wel die marathon gewoon uitgelopen, want: een DNF (did not finish) staat echt stom, dat kan echt niet. En de 4e marathon heeft ze maar met haar arm in het (roze) gips gelopen, want: anders krijg ik een DNS (did not start) en krijg ik mijn t-shirt niet (hét t-shirt voor alle 7×7 finishers). Nu liep ze met alleen nog een splint om haar arm. Al kletsend zijn we verder gelopen, onderweg wat langzame halve marathon lopers aanmoedigend (die ons volgens mij toch wel enigszins demotiverend vonden, want waar haalden we die energie vandaan).
En na 43,3 km (want een trailmarathon is altijd MINIMAAL een marathon) kwamen we samen over de finish. Mijn nettotijd (die meteen werd uitgeprint, inclusief de tussentijden die mijn chip geregistreerd had): 4:38:35… En dat was maar een paar minuten achter de dame die 3e werd! Ik werd uiteindelijk 42e van de totaal 116 mensen die gefinisht zijn en 7e bij de dames. Het was loodzwaar, ik was heel vies, maar ik heb zo ontzettend genoten van deze marathon! Hij was helemaal goed: de organisatie was superstrak, de route was perfect, de mensen onderweg waren enorm aardig, zelfs het weer was zoals het moest: zonnig en fris.
Ik zeg: I AM INVINCIBLE en ik ben er volgend jaar weer bij. En als het even lukt, wil ik graag nog 3 marathons van de serie 2010/2011 lopen. Want als je aan minimaal 4 van de 7 marathons meedoet, kom je in het eindklassement. En daarbij, ik ben nu al verkocht aan deze serie! Wie wil er volgend jaar mee?
Paula IJzerman
Noot redactie (Henri Thunnissen): Dit verslag staat ook op de weblog van Paula, maar dan met een aantal foto’s, zie hiervoor http://ironlady.punt.nl/