Nadat in mei j.l. het piekmoment van 2010 uitmondde in een compleet fiasco, stond revanche symbolisch met hoofdletters in de niet aanwezige agenda geschreven. Alhoewel de benen nog niet super voelen, is de emotie toch sterker dan de ratio: het debuut op een 24 uur. Op basis van revanche een wedstrijd starten is risicovol omdat de geest sterker kan zijn dan de toestand van het lichaam.
In het week-end van 14 en 15 augustus j.l. organiseerde de Lions Club Viborg Denemarken o.a. een 24 uur. Voor de wedstrijd stond verkenning van het parkoers gepland. Een geweldig mooie ronde. Een redelijke pittige ronde van in totaal 5,73 km. Gedurende de eerste kilometer een pittig klimmetje van circa 250 meter. Na anderhalve kilometer weer een 100 meter stijging. Vervolgens tussen de twee en drie kilometer een slingerend bospad met veel glooiingen. Daarna op circa drieenhalve kilometer honderd meter stijging waarna de laatste twee kilometer relatief eenvoudig zijn. Het parkoers is rond een meer genaamd de Sonderso. Totaal tweederde is verhard van de gehele ronde.
Zaterdagmiddag twaalf uur wordt het startschot gegeven. In totaal starten ongeveer een kleine vijftig deelnemers met daarnaast een estafette-loop over vierentwintig uur waaraan een kleine 3.500 lopers deelnemen. Onder ideale weersomstandigheden starten we. Deze omstandigheden veranderen gedurende de vierentwintig uur niet.
De eerste 4 uur ligt het tempo iets te hoog, totaal een halve kilometer per uur boven het geplande tempo. Na vier uur de eerste dip welke snel voorbij is. Vervolgens bewust overgestapt naar een lager tempo. Bewuste keuze omdat debuteren met een afstand van tweehonderd kilometer of meer niet reeel is. De planning is sowieso finishen. Indien dit mogelijk is totaal eenendertig ronden (een kleine hondertachtig kilometer) af te leggen.
Na tien uur volgt de tweede serieuze dip welke een uur duurt. Zelfvertrouwen beneden peil. Is tien uur maximaal? Telkens op een serieuze ultra-afstand is dit de ervaring tot nu toe. Wil er niet aan toegeven. Toch komt het goed. Het verval tussen de eerste twaalf uur en de tweede twaalf uur valt te overzien, in totaal elf kilometer minder gelopen gedurende de tweede helft t.o.v. de eerste helft.
Verbazing bij het zien van de tenten van de solo-lopers. Gaan ze kamperen? Rennen is toch de bedoeling? Idem verbazing bij de slaapzakken, tafels, stoeltjes, keukenspullen etc.. Wil je in de verleiding gebracht worden te rusten, dan wordt het hierdoor alleen maar makkelijker gemaakt. Een aantal lopers eten zelfs een complete warme maaltijd en of een ontbijt. Een paar slapen echt serieus in hun tent. In totaal kost het circa een uur te eten en te drinken, drieentwintig uur rennen zonder te wandelen. Een openbaring.
Dezelfde verbazing gedurende de nachtelijke uren, lopers in trainingspakken soms met handschoenen, terwijl de temperatuur een kleine vijftien graden bedraagt. Niet echt te begrijpen of is warmte c.q. kou een subjectief begrip?
Aangezien de ronde 5,73 kilometer is, worden er geen restmeters opgenomen maar mag je na 23,5 uur niet starten aan de laatste ronde. Na vierentwintig uur en vier seconden gefinisht, waardoor restmeters minder relevant zijn. 177,63 kilometer (31 ronden) resulteert in een derde plaats bij de heren.
Na afloop een moment van evaluatie: vierentwintig uur vloog relatief snel voorbij, had het tempo nog wel een tijdje kunnen volhouden en een vierentwintig uur is eenvoudiger te overzien dan een punt tot punt loop over bijvoorbeeld een honderd miles in Zuid Afrika of op de Ardennen omdat je geen bagage hoeft mee te sjouwen en daarnaast niet attent hoeft te zijn de route niet te verliezen.
Het jaar 2010 is door vierentwintig uur naar tevredenheid afgesloten. De tevredenheid heeft trouwens meer te maken met de rangschikking dan met de afgelegde afstand.
Wordt vervolgd,
Henk Harenberg