100 keer finishen in een marathon of ultra, een klus die ik binnen de 5 jaar wou klaren. De laatste 10 wedstrijden waren zwaar al waren de prestaties steeds beter. Na de 100km van Hulshout, waar ik nog eens wou presteren (9u21′), stopte ik met lopen.
Het is genoeg geweest, mijn lichaam heeft afgezien en metaal was het zwaar. Na enkele weken niet lopen voelt alles al veel beter aan maar geen haar dat er aan denkt om nog zo’n afstanden lopend te overbruggen.
Tijdens die tocht leerde ik fijne mensen kennen, de ene al wat beter dan de andere. Mijn naam krijgt een plaatsje en iedereen heeft respect voor elkaar. Iedereen op zijn manier, soms gewoon om ter gekste. Zomaar alles laten vallen zou weer eens alles of niets zijn…
Daarom de beslissing om naar de 24 uur van Luik te gaan. Deze keer niet om te lopen maar om het goede doel te steunen en vooral andere lopers te begeleiden. Eén van die fijne mensen waar ik heel wat avonturen mee mocht beleven is Willy Jonkers, een andere luistert naar de naam Joeri Schepers. Joeri maakt zijn debuut op de 24 uur. Samen met Inge ga ik deze twee sympathieke lopers proberen 24 uur lang te begeleiden dat ze een mooi resultaat kunnen neerzetten.
Willy kent de knepen van het vak, Joeri is nog wat onwetend en vol met stress. De mannen gaan om 13 uur van start, het eerste rondje loop ik mee en zet me dan bij Inge om Joeri te begeleiden. Na enkele uren zet Willy ook zijn spullen bij ons.
Ik weet zeer goed wat en wanneer de mannen iets willen. Ook weet ik wanneer ik moet zwijgen en ze gewoon laten doen. Dan weer een rondje mee om hun over die dip te krijgen. Joeri krijgt al snel last van al de rommel die hij perse wou drinken, dat was te voorspellen en we geven hem veel water om die brok ongezonde dingen weg te spoelen. Hij voelt zich snel weer beter en waagt zich nu aan cola en water.
Willy loopt zeer egaal en weet exact wat Luik inhoud. Een niet te onderschatten parcours. De warmte van de eerste uren zal ook veel lopers de das om doen. Te snel starten is hier van den boze, verstandig lopen en sparen voor de nacht. Een loper bevoorraden is een hele bezigheid en geloof me dat het ook om moe van te worden is.
Joeri krijgt het lastig, de benen zijn al vermoeid en mentaal krijgt hij het zwaarder. Ik probeer hem wat op te peppen maar ook daar moet je voorzichtig in blijven. Als hij klaagt over duizeligheid en hoofdpijn dring ik niet aan en laat hem gaan slapen. Een pannenkoek en bed in. Willy heeft heel goed ingedeeld en blijft vlak lopen soms afwisselend met wandelen.
De sfeer is super en een hele groep jongeren begint Willy elke ronde aan te moedigen. Elke keer weer klinkt het “Willy, Willy, Willy… een hele nacht lang”. Ik profiteer om ook even in de wagen te rusten, ik wil morgen fris zijn om te helpen bij de moeilijkste uren. Na enkele uren zie ik Willy nog altijd zijn rondjes afhaspelen, zijn 24 uur begint hier en hij kan plaatsen beginnen opschuiven. De nacht is koud geweest maar toch aangenaam lopen. De morgen was goed, niet te koud en ook wat bewolkt, ideaal om geen klop te krijgen.
Joeri voelt zich terug beter, hij trekt zich ook terug in gang. Ik probeer nog zoveel mogelijk te helpen, peptalk waar nodig en telkens weer vragen wat ze nodig hebben. Willy heeft het moeilijker en blijkbaar staat hij op de derde plaats. Ik beslis om me nu alleen nog op hem te fixeren. Samen lopen we wat uren naast elkaar.
Telkens weer slaagt Willy er in te lopen na een wandelpauze. Dikwijls loop ik iets voor hem om hem op gang te trekken. Van derde loopt hij naar de tweede plaats. Joeri heeft ook weer een mooi tempo en we lopen met drie wat rondje samen.
Het publiek is niet meer te houden en schreeuwt Willy naar de leiding. Een plaats die hij niet meer gaat afgeven, een staaltje van puur karakter. Een verdiende winnaar met 171,870km !!! Joeri was achtste met 136,890km.
Na afloop gaat iedereen nog uit de bol, Willy krijgt zijn beker en heel de zaal roept weer “Willy; Willy, Willy, …” een prachtig moment dat altijd bij mij zal blijven. Ons team was af, onze mannen liepen een kei van een wedstrijd. Inge en ikzelf waren superblij dat we alleen maar positieve opmerkingen kregen.
Zo moet een ultraloop zijn, het gaat hem om de sfeer, het gevoel, mensen samen brengen. De prestatie is mooi meegenomen maar het allerbelangrijkste is dat we 24u lang gelukkig waren alleen met onszelf! Zo zeg ik dikwijls tegen de mensen, geluk kan je niet kopen, dat ligt dikwijls in je eigen tuintje.
Zelf liep ik 41,07km bij elkaar, gewoon door af en toe mee te lopen. Oef net geen marathon want ik… ik loop niet meer. Mijn volgende uitdaging is zwemmen, in 2012 probeer ik over het kanaal te zwemmen. Maar toch…ach….jullie weten wel beter. Tot ziens.
Paul Van Hiel
http://paulvanhiel.spaces.live.com/
Foto’s van de 24 uur: http://picasaweb.google.com/110841954524504015038/24uLuik2010#