Na wat aangemodderd te hebben na mijn tempowerk in Eindhoven was ik van zin om me weer even te herpakken omdat ik toch zo graag op 14 november de 50km van Deventer wil lopen. Als kersvers MarathonPlus gastlid, gecoacht door de organisator, is het moeilijk wegblijven daar. Trouwens wat moet een mens op een zondagmorgen om 8 uur anders doen?
Dus vandaag stond er in het Mortselse waar ik woonachtig ben een lange duurloop op het programma, die ik rond 14,5 a 15km/h wilde afwerken. Alles zat goed ingeprent in mijn hoofd, ware het niet dat ik deze week een aanstekelijke mail kreeg van, en zo gaat ie voor mij voor de rest van mijn leven genoemd worden, enthousiaste Wim (Nobel). “Of ik niet effe over en weer wou rijden naar Lekkerkerk om een natuurmarathon te lopen. Het is maar 100km van je deur.” Bwah, dat waren afstanden die ik vroeger vlotjes liep. Ik moest toch trainen en ik ben al voor minder verder gereden. Ik bleef bij het plan om aan 15/h te lopen en misschien de laatste 5 iets harder te gaan. Tevens de fantastische natuurmarathon van Geldrop indachtig waar ik vorig jaar veel leute had gehad, kon dit ook niet misgaan.
Net iets te laat aangekomen door wegwerkzaamheden en alweer een tilt geslagen GPS, kom ik aangestormd op het secretariaat waar alles netjes klaarligt zoals afgesproken. Daar hou ik dus van, mensen die hun woord geven en het ook houden. Met nog een kwartiertje voor de start kom ik Pascal van Norden tegen, de ultralopende ex-bokser die een thuismatch loopt. Een verkennend gesprek met hem leert me dat ie vandaag graag wil winnen en de winnende eindtijd van vorig jaar (bij de eerste editie van Natuurmarathon-Krimpenerwaard) van Jeroen Romeijn (2.45.35) naar de Filistijnen wil lopen.
Daar stond ik dan voor de hartverscheurende keuze. Loop ik mijn gepland tempo, met het gevaar alleen te moeten lopen (en dan had ik beter in Antwerpen gebleven) of help ik Pascal zijn doelstellingen te bereiken? We vertrekken sneller dan gepland want vanaf 30 wordt het zwaarder en gaan we tempo verliezen door de omloop, Pascal had me dat gezegd. Tevens is er een nieuw stuk ingestoken, niet om het ons gemakkelijker te maken, eerder andersom. Sowieso loopt Pascal dan een nieuw parcoursrecord, want de omloop is aangepast, maar we gaan voor de eer.
Tot aan 30 hadden we een vlot loopje, met hier en daar wat geaccidenteerde wegen, maar niets dodelijk. Maar tussen 30 en 37 zijn onze “holletjes” wel een paar keer fameus open en dicht gegaan. Weilanden zonder weg, graszoden waar de benen bijna op gebroken werden, zeiknatte voeten, bochtenwerk en verzuring alom. Maar we wisten het, het hoorde er bij en het maakte deze marathon weer tot een unieke ervaring die ik ten stelligste aanbeveel.
Fanfares en djembéspelers in een schuur waar we doorliepen, raasden onze netvliezen voorbij. De idee om de laatste 5km even vlotjes aan te zetten zat nog wel even in onze (of althans mijn hoofd) maar aan de 37e km wilden onze benen niet meer meegaan in dat plan. De afspraak die ik met Pascal voor de wedstrijd had gemaakt, en ik hou van mensen die hun afspraken nakomen (dus van mezelf), werd gerespecteerd. Pascal won in een nieuw parcoursrecord. Heel Lekkerkerk was gelukkig, Pascal was gelukkig, de organisatie was gelukkig en ik….tja, het was heel lang geleden dat ik een zo gelukzalig gevoel na een marathon had, en als ik dat zeg dan betekent dat toch iets.
Jeroen, beste vriend. Het spijt me dat ik jouw vriend en trainingsgenoot zover heb gekregen om jouw naam van de tabellen te laten lopen, maar moest het omgedraaid geweest zijn, dan had ik het voor jou ook gedaan.
Iets wat we na de wedstrijd weliswaar over het hoofd hebben gezien is de sanitaire stop van Pascal. Dat kostte hem die tijd onder de 2h44’. Je moet dringend lopend leren plassen vriend, ik wil je daar nog les in geven.
Wim, ik wil bij deze jou en je familie veel sterkte wensen in de moeilijke tijden die je nu beleeft. Mijn gedachten zijn bij jullie.
Marc Papanikitas
– – – – –
{i}Emailreactie van Jeroen Romeijn{ei}
Beste Marc Papa,
Met betraande ogen las ik het door jou geschreven verslag. Twee vrienden van me gezamenlijk door de Hollandse Polder, mooier kan het niet.
Dat jullie mijn parcoursrecord naar het verleden liepen doet mij meer dan deugd: het maakt me vrolijk, trots en het geeft me inspiratie.
Ultralopen verbroedert, dankzij het ultra-gedoe kan ik een Griekse Belg en een Bokser uit Gouda tot mijn vriendenkring rekenen.
Dat is pas rijkdom, kan een merc 600SL niet tegenop!
Nu hier zitten met een Belgische pint, daags voordat mijn 21 weken schema richting een ultra diep in oost-duitsland ingaat geeft jouw verslag, jullie race mij zeer veel inspriratie en motivatie.
De Belgische pinten blijven in het vat, de cubaanse sigaren in de kist. Looppantoffels uit de kast en vol goede moed ga ik het avontuur wederom aan.
Snelle tijden lopen is niet alles, plezier & passie, dat is wat telt. Dat legde jullie vandaag op de mat. Dat maakt mij gelukkig, dank daarvoor
Sportieve groet,
JR