Als je eens in een zonnig oord een leuke 100km wedstrijd wil lopen kan ik Le Spiridon Catalan in de oostelijke Pyreneeën aanraden. De start is in Baho, 4 km van Perpignan, dicht bij de Spaanse grens en het prachtige stadje Girona waar ik de eerste twee dagen heb genoten van kunst en cultuur. Daarna naar Perpignan met de trein en ik vond die stad ook erg de moeite waard, niet zo ’n juweeltje als Girona maar wel een stad met veel geschiedenis.
Op de dag van de loop werden we ’s ochtends om 6.45 opgehaald bij het station van Perpignan. Een grote groep lopers heeft in Baho overnacht in een sporthal bij de start, zij zaten nog gezellig te ontbijten. Alle lopers werden nog even aan het ontbijt uitgenodigd en de sfeer was gezellig en ontspannen.
De gratis t shirts werden uitgereikt en ik mocht kiezen tussen XL of XXL, weer een jurkje erbij.
De medische verklaring moest overlegd worden en toen kreeg ik mijn startnummer. Het was nog donker buiten en vrij fris maar al snel werd het licht en besloot ik toch maar in een shirt te gaan lopen Met een hemdje eronder want de weersverwachting was dat het zonnig en 25 graden zou worden.
Precies op tijd gaf de burgemeester het startschot en gingen we op pad. Het was een parcours van 5 km heen, een keerpunt in een ander dorpje en dan weer terug. Twee bergen op, een stuk door wijnvelden, een bos, een boomgaard, een veld en een stuk grove kiezels. Dit alles slingerend met de meest mooie uitzichten op bergen en besneeuwde toppen van de Pyreneeën.
Ik bedacht al snel dat het verstandig zou zijn om flink door te lopen zodat ik aan het eind van de dag niet in het donker mijn weg hoefde te gaan zoeken over die moeilijke stukken parcours.
Omdat je elkaar steeds tegemoet liep op het parcours was het een gezellig groeten over en heen en zag ik dat ik als eerste dame gestart was. Maar de dag was lang en meestal start ik ( te) snel, dus ik nam me voor om gewoon lekker mijn eigen tempo te gaan lopen en te genieten van de bergen en de zon. Stiekem hoopte ik vandaag mijn pr op de 100 km bij te stellen maar dat was een stille droom.
De zon werd snel heet en bij het 5 km punt heb ik tijd genomen om even mijn hoofd en haren te koelen onder een koude kraan. De verzorging was prima, zuidvruchten, ontbijtkoek, iets van cake en vreemde pudding, jus d’orange, cola en water, chips en wat pinda’s.
Het verbaasde mij dat er zoveel lopers in lange broek en lange mouwen liepen, na twee rondes heb ik mijn shirt uitgedaan en ben in een hemdje verder gegaan.
Het was leuk om in het Frans en Spaans even te kletsen als je een stuk met iemand op liep, ik kon geen Nederlander of Belg ontdekken maar zag later wel dat er nog een Belg bij was. De aanwijzingen en aanmoedigen werden ook in het Frans geschreeuwd en ik hoop dat ik een kwart begrepen heb, ben vier keer kort verkeerd gelopen maar door geschreeuw in wat voor taal dan ook weer op het rechte pad gebracht. Er zaten behoorlijk gevaarlijke stukken parcours tussen hoewel de organisatie de meest hoge uitstekende boomwortels met fluoricerende verf had beschilderd.
Twee beelden waren onvergetelijk onderweg. Een wat oudere man had in zijn hardloophemd twee ronde gaten geknipt waar zijn tepels zaten, bijzonder inventief als je daar veel last van had en ik rolde haast van de berg af van het lachen toen ik hem de eerste keer eens goed bekeek. Indrukwekkend was ook een stel oudere mensen die vanaf het begin hand in hand liepen, stevig wandelend, uur na uur na uur, beiden in het spierwit met een zonnehoed op en elkaar steeds liefdevol aankijkend. Ik denk dat ze zo de hele nacht doorgelopen zijn.
Ik had in het vliegtuig het boek van Jan Fokke Oosterhof en Paul Kamphuis over de voorbereiding en training naar de Spartathlon gelezen en had één ding goed onthouden. Berg af denderen doe je door te rollen en je bekken te kantelen en dat lukte tot ongeveer de 9de ronde. En ik zat dik onder het schema van mijn pr dus dat zou zeker sneuvelen.
Bij 85 km begon ik het zwaar te krijgen en zag ik dat de dame die in tweede positie lag langzaam begon te naderen. Dat zou me niet gebeuren, tandje bij dus maar.
De meeste lopers hadden een fietser bij zich en dat hadden sowieso ook alle dames die deelnamen aan de 100km en dat scheelt natuurlijk toch wel tijd met eten en drinken. Ik had geen eigen drank of voedsel meegenomen en moest dus wel even tijd nemen om te eten en drinken. Dus de laatste ronde weer geprobeerd om rustig berg op te blijven lopen en dat bekken toch maar weer te kantelen en lekker naar beneden te denderen.
Het was inmiddels pikkedonker op het parcours maar ik had nog maar drie kilometers te gaan dus dat lukte wel. Achterom kijken naar de dame achter me koste me teveel energie en ik zag toch niets in het donker dus de blik vooruit gericht, niet struikelen nu maar recht op de finish af!
Vlak voor de finish zag ik vaag in het donker weer een afzetlint en dacht dat ik naar rechts moest maar men brulde dat ik daar in moest finishen…. Hoera, eerste dame in 1024, ruim een half uur van mijn pr af kunnen halen! Nummer twee heb ik op 4 minuten afstand weten te houden.
Na 5 minuten was ik nog een beetje van de wereld maar moest ik al door naar de prijsuitreiking.
Ik kreeg een envelop met geld, fles champagne, fles wijn, medaille met nummer 1 erop, een knots van een bokaal en een waterkoker…….. Het lijf was nog zo moe om al die zware zaken te dragen. En hoe moest ik dat allemaal in de koffer zien te proppen???
Eerst maar weer terug naar mijn appartementje in Perpignan. Het vervoer naar het station in Perpignan stond al weer klaar en na een kwartiertje scheuren over de Franse wegen stapte ik straalmisselijk met volle rugzak en kletterende tassen uit. Maar o zo blij en voldaan na deze prachtige tocht.
De flessen wijn heb ik uitgedeeld, de waterkoker en bokaal in de koffer gepropt want extra handbagage mag niet bij Ryanair. De waterkoker heeft het overleefd, de bokaal ligt in vier stukken, roem is breekbaar en vergankelijk maar ik heb genoten!!
Els Annegarn