Op zatermiddag 13 november 2010 reed ik door de stromende regen België in op weg richting Turnhout om vervolgens naar Kasterlee te rijden.
Door de foto’s op de website dacht ik dat ‘gewone loopschoenen’ wel zouden volstaan. Gelukkig bedacht ik me op het allerlaatste moment en nam ik de trailschoenen mee die ik begin november had gekocht bij Koos Rademaker in Leusden.
Tegenover de start en finishplaats had ik mijn intrek genomen in een gezellig hotelletje samen met een aantal andere Belgische marathonlopers. Het bleef maar regenen, maar desondanks ging ik met een tweetal bezoekers het parcours verkennen en het duurde niet lang voordat we de eerste grote plassen in het bos tegenkwamen. Dat voorspelde niet veel goeds. De marathon zou hoe dan ook door gaan stond op de website.
De volgende ochtend bleek het met de regen mee te vallen: het miezerde een beetje en wat later klaarde het op. Vanuit de serre van mijn hotel zag ik met het verstrijken van de tijd dat het aantal deelnemers toenam dat naar de startlijn kwam. Om twintig minuten voor tienen besloot ik om mijn spullen naar de sporthal te brengen en me ook richting startlijn te begeven. Deze marathon was ook een verjaardagscadeau aan mezelf: het ultieme cadeau voor de beginnende ultraloper!
Om tien uur precies vertrokken we nadat het startschot had geklonken en de kleurige confetti door de lucht dwarrelde. We liepen een paar kilometer op een verharde weg om daarna het bos in te draaien met de meute. De meesten deden erg veel moeite om de grote plassen te ontwijken, mijzelf incluis, en dat ging heel lang goed tot na zo’n 8 kilometer er opeens een megaplas opdoemde over de hele breedte van de weg van ongeveer zes meter lang en 40 cm diep. Daar kon je niet om heen, daar moest je doorheen!!! Wat een plezier, er was geen ontkomen aan. Iedereen kreeg natte voeten. Gelukkig waren mijn voeten na een minuut of 12 weer droog dankzij mijn speciale schoenen en sokken waardoor het water snel werd afgevoerd. Bovendien hadden mijn schoenen een behoorlijk profiel waardoor ik met een gerust hart midden in de modder kon stappen zonder dat ik weggleed.
Deze marathon is, zeker onder deze omstandigheden, behoorlijk zwaar te noemen. Je moet veel meer heen en weer bewegen om plassen en kuilen te ontwijken en is vergelijkbaar met een in mijn geval ruim 4 uur durende aerobic-workout. Voordeel hierbij was dat ik me niet stijf voelde na afloop en dat gebeurt meestal wel bij een marathon of ultraloop.
Tegen het einde van de marathon kwam ik nog wat lopers tegen die het moeilijk hadden of stuk zaten. Niet zo vreemd want er waren, hoorde ik, ook lopers met weinig tot geen marathonervaring en dan is deze marathon een zware beproeving. Na de steile klim aan het eind volgde weer een afdaling en was het nog maar een kilometer of drie tot aan de eindstreep. De muziek die in de verte klonk maakte dat ik harder ging lopen, de finsh kwam in zicht en toen de omroeper aan het publiek liet weten dat ik vandaag jarig was kon het helemaal niet meer stuk.
Wat een prachtige krachtmeting was dit en wat geeft dit een energie voor andere uitdagingen.
Bob Bock, Amsterdam
(bob55