Met 92 solostarters op de eerste Zes Uur van Texel, werd deze vervangende wedstrijd in 1 klap de best bezochte 6 uur première binnen Nederland. Want zelfs Stein telde in 1996 bij haar eerste editie ‘maar’ 78 ultralopers. Niet alleen inschrijvers van De Zestig van Texel deden mee, een tiental ultralopers kwam er apart voor naar het eiland, aangelokt door een op papier leuk uitziend parcours van 3.4 km. Dat het maar rondjes van 1.1 km alleen op de wielerbaan werden, in regen en wind, werd voor lief genomen, en vol enthousiasme storten de aanwezigen zich op het te lijf gaan van vadertje tijd. Naast de ultralopers waren er 27 estafette-teams, dus na het startsignaal raffelden er bijna 120 paar schoenen (m/v) over de betonnen baan. Na precies 6 uur op de satelliet-klokjes klonken de sirenes van Ton, en dropte eenieder die op dat moment nog op het parcours zat, het zandzakje. Straks zijn die zandzakjes in ‘heel hardlopend Nederland’ bekend want Runner’s World gaat er aandacht aan besteden ;-). Moe maar ook tevreden na de gedane arbeid klonken er na afloop in de kantine overwegend zeer positieve geluiden over dit Texelse ‘goedmakertje’.
{b}Teleurstellingen{eb}
Voor de individuele deelnemers liep niet alles op rolletjes. Dat zijn altijd al de soms onverklaarbare ups en downs in het ultralopen. Maar dit was voor sommige ultralopers psychisch helemaal zwaar: heb je de hele winter getraind voor een prachtige ronde van 60 km door het vrije veld, of zelfs voor het dubbel-genieten op De 120 van Texel, loop je plotseling op die lang naar toegeleefde datum van 16 april een 6 uur op een wel erg klein ‘Rondje Texel’. En, na tig-rondjes op zo’n pest wielerbaan, begin je je opeens af te vragen wat voor sport je eigenlijk aan het doen bent. Een keiharde betonbaan loopt eerst wel lekker snel, maar na wat uurtjes worden alle blessures, waar je al tijden dacht vanaf te zijn, onherroepelijk weer voelbaar. En wordt het wikken en wegen: uitlopen, of lijf en leden sparen voor al die andere mooie ultralopen die dit jaar op de kalender (hopelijk blijven) staan. Uitstappers genoeg dus, zoals UltraNed redacteur Rob van den Hoek, die na een griepje toch 50 km dacht vol te maken maar na amper de helft al troost bij Elske zocht. Toch ook weer een ervaring rijker, die hij al komende zondag als ‘pacer’ tijdens de Marathon van Rotterdam zijn 4.30-groep kan voorhouden.
Ook de klok van Noordkop (Den Helder) hield het al na twee uur voor gezien, en klok-brenger Rob Prins hield het niet veel langer vol. ‘De Zestig van Texel’ loop je gewoon uit, ook als het niet lekker loopt, want dan moet je gewoon naar ‘huis’, zei hij, maar om 6 uur op zo’n rondje vol te maken vereist een bepaald soort instelling. Clubgenoot Peter ter Burg hield het wat langer vol, maar verliet, net als menig ander, uiteindelijk ook voortijdig de baan. Sommigen hadden zich kennelijk van te voren op het halen van een bepaalde afstand ingesteld, 42.2 km (good-old Jacob Visser) of 50 km (Simon Pols), en dan ga je met wat minder ‘pest en pijn in het lijf’ naar huis, denk ik.
{b}Mijn grote schrik bij de eerste doorkomst: Lucien in de buitenbaan!{eb}
Bij de voorbespreking zondagmiddag hadden we in principe 50 soloplopers aan de eerste laptop toebedeeld, en 25 solo + de estafette aan de tweede laptop. En alle nieuwe solo- inschrijvers op maandagochtend zouden we dan om en om verdelen over beide laptops. Lucien Taelman had zich vooraangemeld maar was buiten mijn weten in de tweede laptop ingedeeld, en liep dus bij de doorkomststreep in de buitenbaan!! Dat scheelt toch elke ronde zo’n kleine 10 cm, plus ook nog eens last van de toch niet helemaal te vermijden hinder van de estafette-wissels, dus ik zag al de nodige protesten na afloop. Godzijdank won de beste, en moet Ton nog maar eens serieus narekenen of de sololopers in de buitenbaan een kleine correctie verdienen. Voor de punten voor de Marathon en Ultra Cup maakt die correctie waarschijnlijk niets uit, want daar zijn de afstands-stappen in de tabellen wat groter.
{b}Ere wie ere toekomt{eb}
Diepe bewondering wil de organisatie uitspreken voor expert Wilma Pauptit op de ene laptop, bijgestaan door Gerrit van Rotterdam als bereidwillige nummer-afroeper, en mede-organisator maar (evenals de andere onder ons) ‘6-uur-debutant’ Arco de Graaf op de andere laptop, met zijn (Belgische) vriendin Chris de Craene als nummer-afroeper. Om 6 uur lang voldoende zitvlees en concentratie te hebben om elk zo’n 60 lopers elke ronde van 5 minuten gemiddeld, te registreren is zeker ook als een vorm van topsport te beschouwen. Zowel Ton als ik zijn een aantal keren ingevallen als nummer-afroeper om de anderen even een pauze te gunnen, maar vooral in het begin is het geen sinecure. Later leer je de lopers kennen aan uiterlijk en nummer, en krijg je ook de tijd om de combinaties van namen en gezichten te leren. Een wat typische liefhebberij van mij, dat geef ik onmiddellijk toe, maar wel een heel dankbare hobby als je later bij een andere wedstrijd merkt hoe verrast lopers reageren als ze je met de naam en loophistorie kan aanmoedigen. Nu eindelijk ook Jeroen Wigard bewust in het wild gezien (in Winschoten vorig jaar was ik te kort aanwezig en ben toen straal vergeten op hem te letten ;-).
{b}Voorlopige uitslag{eb}
Laat ik in deze dankbetuiging de Texelse handrondentellers zeker ook niet vergeten, want hun monnikenwerk met potlood en papier vergemakkelijkt het dezer dagen Ton Smeets om alle onduidelijkheden in de laptop-registraties op te lossen. Ton & Wilma waren even na zessen al klaar met de voorlopige uitslag van de ultra in een vorm die volstond voor de prijsuitreiking. En gelukkig hadden de estafetteteams zelf voldoende inzicht in hun rangorde zodat ook die prijzen ter plekke konden worden uitgedeeld. Later deze week verschijnt hier en op Ultramarathon World de definitieve solo-uitslag, als Ton & Wilma alles nagelopen hebben. En op http://www.avtexel.net komt de estafette-uitslag, dan is ook dat weer netjes verdeeld.
{b}Debuutsprijzen{eb}
De organisatie had het zichzelf weer eens niet makkelijk gemaakt door uit het, zo genereus door ‘squeezy’ Koos Rademaker, aangeboden pakket ook twee natura-prijsjes te bestemmen voor het beste debuut op de 6 uur bij zowel de mannen als de vrouwen. Voor die laatste categorie was dat niet zo moeilijk want het was meteen duidelijk dat onder de acht vrouwen maar een debutant was: de Texelse Mariska Koenders. Maar bij de mannen ging ik op mijn intuitie af en was zo stom om Ton niet bijtijds te raadplegen, zorgzaam als ik was om hem en Wilma niet bij het opmaken van de voorlopige uitslag te storen. Ene jeugdig-ogende (27 jaar) Mark de Vries uit Amsterdam was mij opgevallen door zijn soepele en vastberaden lopen, en met 63.560 km op plek 31 overall leek mij dat de beste debutant, in zijn allereerste ultramarathon. Maar dat bleek na de prijsuitreiking ook te gelden voor Peter Versteeg-Luynenburg (30 jaar) uit Vierhouten, die zo professioneel zijn rondjes draaide dat de insiders niet doorhadden dat we hier met een ‘beginneling’ te maken hadden. Een prachtige 11e plek overall, met 72.436 km, is een droomstart in de ultrawereld. Hopelijk is Peter, doorkomend in de buitenbaan, ook Gerrit van Rotterdam opgevallen, want deze bescheiden loper verdient het, mits het ultravirus doorzet, om tzt in de ‘grote ultra-selectie’ door de bondscoach-in-spé opgenomen te worden.
{b}Belgische dominantie{eb}
Beste Nederlander werd, met 75.752 km op de 6e plek overall, Jan Nabuurs, met zijn 37 jaar een al wat rijpere belofte, die pas vorig jaar tijdens de 24 uur van zijn eigen vereniging De Keien op de ultra debuteerde. Na hem kwam NL-nummer 2, Tom Hendriks, die weer solide liep, maar voor hem zat D-1, Karl Graf, veelvuldig in Nederlandse ultramarathons acterend, en daarvoor was het louter Belgen: Lucien Taelman, Paul Beckers, Emiel Dierckx en Benny Geens. De bemodderde achterkanten van de broekjes en benen van Lucien en Paul, door al het opspattende vuil tijdens hun moordende tempo in de regen, deed mij acuut terugdenken aan het spektakel van Parijs-Roubaix een dag eerder op televisie, een wedstrijd waarin een Nederlander wel mocht winnen van de Belgische dirigent Johan Museeuw. Het Belgische top-viertal op Texel had terecht geen cadeautjes uitgedeeld, en straalde na afloop van oor tot oor. Ze hadden kennelijk de nodige punten voor de Marathon en Ultra Cup geoogst, dus hun verre uitstap naar Texel had aardig geloond. Bij de echte De Zestig van Texel straks op 21 oktober, en tevens dan de 1-nalaatste wedstrijd van de Cup, rusten zij allen hoogstwaarschijnlijk al hoog en droog op hun klassements-lauweren en moeten wij hen als lopend voorbeeld node missen.
{b}Estafette met gulden sporen{eb}
Niet alleen de beste veteraan en de beste senior ultraloper kwamen uit België, ook de winnaar van de estafette. Het eerste team van Vlaanderen 2002, fanatiek maar sympathiek, zette het eerste van AV Veluwe gedecideerd op achterstand. Beide teams kwamen trouwens boven de 100 km in 6 uur! Op ruime achterstand hield ‘t Jachthuis, met Remko Nagtegaal, de gebroeders Robert en Erik Bakker, en de ‘vliegende’ Jan Dankers, de Texelse eer hoog door als derde te finishen. Er was 1 ‘estafetteloper’ die hier nog even apart vermelding verdiend: Gerard Linde. Als coach van Jeffrey Oonk had hij zich opgegeven als ‘reserve’ mocht er een team zijn die nog iemand nodig had. Maar hij schreef zich zelf uiteindelijk driest bij de solo in. Kennelijk nam hij aan dat het met Jeffrey wel goed zat, en dat zat het ook want die liep prachtig gedoseerd naar 73.525 en werd 10e overall!. Of het Gerard zijn allereerste 6 uur of ultra was weet ik eigenlijk niet, maar met 47.774 Texelse kilometers is ie nu in ieder geval eens ‘verder dan de marathon’ gekomen 😉
{b}De verrassing van de na-inschrijving; Maria kwam, zag en won!{eb}
Ironisch genoeg liep ook de winnares bij de acht ultravrouwen in de buitenbaan. Zo’n beetje als allerlaatste solo ingeschreven, liep er plotseling een bekende naam uit de ultrawereld (nog een die ik nog nooit in het wild had zien optreden), soepel en geconcentreerd haar rondes: Maria Hartog-Melis uit Ermelo. Dat de vrouwen het onderling weer heel spannend maakten blijkt uit de (voorlopige) uiteindslag. Of ze zelf allemaal doorhadden hoe dicht ze op elkaar zaten weet ik niet – voor 6uur-debutant Mariska Koenders was haar 3e plaats achteraf een grote verrassing – het ging er bij sommigen prettig ontspannen toe. Een jeugdige (eelf jaar) Alexandra van Raalte uit Almere (liep een paar uur mee aan de zijde van Jolanda Grande, dus sommige kinderen (deze was niet van Jolanda, overigens) krijgen het ultravirus al vroeg van huisuit mee 😉 Jolanda zelf ben ik trouwens vergeten te vragen of ze straks op 21 oktober ook van de partij is, om het ‘echte Texel’ een keer mee te maken, dus bij deze!
Tijdens een van haar doorkomsten beloofde Maria Hartog al wel om ook De Zestig eens te zullen lopen 😉 U ziet: ook tijdens een wedstrijd blijf ik werven …
{b}Ton Smeets bezorgd over precedent-werking Texel{eb}
Wilma & Ton waren ook verrast over de uiteindelijk grote deelname aan deze eerste Zes Uur van Texel. Wie a zegt moet ook b zeggen, dus werd er natuurlijk op het laatste moment geen inschrijfstop gehanteerd. Maar de afgelopen tijd hadden zij net twee andere 6-uurs organisaties op korte parcoursen duidelijk gemaakt dat bij een ronde van zo’n 1.2 km (de ValkenbergRun op 13 mei, en de Zes Uur van de Haarlemmermeer op 30 juni), er hoogstens zo’n 70 lopers (m/v, ultra + estafette) tegelijk in de baan toegelaten mochten worden, wilden Ton & Wilma het ronden-telwerk gaan verzorgen. ‘Dat het op Texel goed lijkt te zijn verlopen met 120 lopers in de baan, geeft Breda en Hoofddorp geen vrijbrief om over die 70 heen te gaan’, aldus een bezorgde Ton. Waarvan acte 😉
{b}Prijsvraag{eb}
De deelname aan de door de organisatie bedachte prijsvraag (met de opbrengst voor de spaarpot voor de kunststofbaan) liep lekker maar de uitslag wie het dichtst bij de winnende afstand van de beste man of vrouw heeft geraden, wacht nog op een nadere controle. Ondergetekende voelt zich daarbij een beetje opgelaten want ik ben grote kanshebber ;-). Voor de winnende vrouwen-afstand zat ik met 72.020, 70.020, 68.020, 66.020 en 64.020 km achteraf veel te hoog in de boom, maar die gokjes deed ik op een moment dat ik nog steeds verwachtte dat Anke Drescher (de 120 km winnares van 1997 en 1999) nog op zou komen draven. Maar voor de mannen-afstand had ik, eveneens al meer dan een week geleden, de 5 afstanden 85.220, 85.120, 85.020, 84.920 en 84.820 km aan Cees Timmer doorgemailed. Deels deed ik dat zo vroeg om de potentiële prijsvraag-deelnemers te laten zien wat een ‘insider’ voor verwachtingen had. Daarbij had ik bovendien al Lucien Taelman in mijn hoofd maar dan acterend op de grote ronde van 3.4 km 😉 Of ik met 4 meter verschil ten opzichte van Lucien’s winnende afstand 84.924 km ook de ontvanger van het Texeler dekbed (de 1e prijs) ben geworden is dus nog even afwachten. Aan de ene kant hoop ik dat Ton Smeets nog zo’n 0.1 meter per ronde bij de sololopers in de buitenbaan gaat tellen, dan wordt mijn kans hopelijk wat minder, aan de andere kant streelt het natuurlijk mijn (deels onverdiende) reputatie als ‘expert’ dat ik er zo dichtbij zat ;-).
{b}De dikste prijs gaat naar het Rampenfonds Volendam{eb}
Onder de ultra-debutanten zat gisteren een hele bijzondere: Theo Vink uit Blokker. Net als velen baalde hij als een stekker toen De Zestig naar 21 oktober werd opgeschort, maar hij had extra reden daarvoor. Binnen het grote Achmea-kantoor in Amsterdam had hij namelijk een actie op touw gezet om met zijn lopen op Texel geld in te zamelen voor het fonds van de ramp in Volendam. En heel opgelucht was Theo dat we dus toch nog een alternatief op Tweede Paasdag gingen organiseren, want hij zag al zijn hele inzamelactie stranden. En weet u wat deze loper de afgelopen weken voor ‘Volendam’ heeft opgehaald: ruim f 30000 !!! Proficiat, Theo, wat zal jij vandaag een prachtige eredag op kantoor hebben ondergaan. Dit is nog eens lopen voor het goede doel!
{b}Tweedeling in de informatie-stroom naar de ultralopers{eb}
Wat mij bij deze Zes Uur van Texel opviel, is hoe handig het internet-medium is voor laatste nieuwtjes naar de lopers toe. De stroom berichten naar UltraNed, plus alle mailtjes die ik stuurde naar de afzonderlijke email-adressen van ultralopers en teams, hebben een deel van de inschrijvers sterk ‘bevoordeeld’. Die konden zich psychisch goed instellen op wat ze op Tweede Paasdag konden verwachten: Zes Uur op een wielerbaan van 1113 meter. Plus dat de hele ‘afblaas-procedure’ met de zandzakjes van Wilma en Ton bij die goegemeente al uit en te na bekend was. (NB Achteraf vind ik het jammer dat ik niet zo’n fraai paars zandzakje heb achterover gedrukt, als dierbare herinnering aan deze prachtige dag). Maar voor sommigen moet het maandagmorgen toch als een koude douche hebben gewerkt dat de grote ronde was vervallen. Topper Paul Beckers (nog niet op internet) zat zondag toevallig op de zelfde boot als Guus Smit (net vers op internet, zij het dat zijn PC nog leeft in het jaar 1929, hij heeft zijn klok nog niet bijgesteld) en was eigenlijk heel blij dat ie toen al te horen kreeg dat het parcours veranderd was. Kon Paul nog zijn dromen een beetje aanpassen.
Eind vorige week heb ik nog even overwogen om een paar uur lang te gaan bellen met de vooraanmelders zonder email-adres, maar daar toch maar op advies van mijn mede-organisatoren vanaf gezien. En zelfs Hans Nieuwenhuijse gaat nu met zijn 55 jaar aan het net, heeft ie me beloofd, en bovendien kan 16 april 2001 voor hem niet meer stuk: 64.563 km, een nieuw PR met 200 meter meer!
{b}Een snel rondje{eb}
Lucien Taelman vertelde mij na afloop dat dit wielerbaan-parcours op Texel tot een nieuwe Nederlandse bestprestatie had kunnen leiden als de Nederlandse toppers in vorm waren geweest en op waren komen dagen. Want met alle respect, uit de uitslag blijkt al wel dat alleen de Nederlandse subtop aanwezig was. Van de grote mannen in de Nederlandse ultrawereld van dit moment, als Wim Epskamp (die aan een etappeloop in Rusland meedeed), Veron Lust (geblesseerd) en Edward de Ruiter (ziek geweest), had in goede doen meer weerwerk tegenover de Belgen verwacht mogen worden.
Dit epistel is weer aardig lang geworden, maar ik ben hartstikke blij dat het jullie en ons allemaal zo goed bevallen is! Uit mijn opmerkingen wordt duidelijk dat de thuisblijvers ongelijk hadden (maar Wilma en Arco zijn wat blij dat er toch nog een paar zijn weggebleven 😉 maar die mogen het gemiste dan op 21 oktober inhalen. Naast allerlei complimenten, mag u ook puntjes van kritiek naar ons emailen, want in de evaluatie gaan we ook serieus praten of deze vervangende 6 uursloop vatbaar is voor herhaling! Bijvoorbeeld in het feestprogramma van AV Texel ter gelegenheid van de opening van de kunststofbaan, zomer 2002? Dit ‘kermis-koersje’ is ons dermate goed bevallen dat we dat grote rondje van 3.4 km nu toch ook misschien nog een keer willen uitproberen 😉
Texel, 17 april 2001 namens een dankbare organisatie, Martien Baars