De Bouillonnante 5 dagen na de 60 van Texel is pittig. Zeker omdat het een van de zwaarste trails is in de Ardennen: 54 km en 2400 hoogtemeters. Dat is geen kattenpis.
Het plan was simpel. Meegaan met de eerste 5 dames en het snot voor de ogen lopen om in de prijzen te lopen….
Nee, het plan was echt simpel. Lopen en kijken wat het lijf zegt. Bij iedere post (12, 28 en 40) beslissen of we doorlopen of niet. Lopen op gevoel en genieten van het prachtige parcours. Met Texel nog zo vers in de benen gewoon kijken hoe het gaat. Simpel toch?
Mijn teammaten Wim en Nico hadden andere plannen en dus liep ik ontspannen met Ingrid de eerste km`s. We werden echt door heel veel mensen ingehaald want we stonden per ongeluk redelijk vooraan met de start.
Voor Ingrid was het vrij snel duidelijk, die zou 25 km gaan lopen. Na 6 km ben ik alleen verder gelopen.
Dat leverde grappige taferelen op, want de 25 km startte 45 minuten later en dus kwam zij als eerste vrouw binnen, dacht iedereen. In de uitslagen werd ze eerste 🙂
Ik voelde al gelijk dat ik goede benen had. Dat zegt natuurlijk niet alles want zeker op de trails kun je later helemaal vol lopen. Maar ik liep makkelijk en soepel. En de km`s vlogen voorbij. Het parcours is zo mooi, je kunt niet anders dan genieten. Prachtige single tracks die door het bos slingeren. Steile zware klimmen en evenzo zware afdalingen. Er zitten serieus technische stukken in. Vooral de steile afdalingen zijn technish moeilijk. Lichte klimmen en afdalingen waar je naar boven kunt dribbelen en naar beneden kunt vliegen. Het pure lopen in de natuur! Dit is voor mij waar lopen om gaat.
Er waren 2 grote verzorgingsposten, op 13 en 40 km. Beide top verzorgd. Daarnaast 2 waterposten. Op 28 en 49 km. Het was dus zaak om goed drinken bij te vullen want het was net als op Texel lekker warm. Bij km 28 heb ik bijgetankt en dacht ik aan de vorige editie, daar ben ik uitgestapt. Ik had die dag niet de benen. Vandaag wel. Dus liep ik verder. Vanaf daar werd het een grote inhaalslag. Het leek of ik soms over het parcours vloog. Alsof anderen stil stonden. Alsof mijn benen niet wilde stoppen.
Bij 30 km werd ik plots in mijn rugzak gegrepen. Nico had staan piesen en was ik zo voorbij gerend. We liepen samen een km of 8 op. Al kletsend haalde we veel lopers in. Ik hield even een plasstop en Nico liep verder. Een paar 100 meter voor me zag ik hem lopen en ineens niet meer toen we rechts het bos in moesten. Hij was rechtdoor gegaan. Ik heb me het ongans gegild om hem terug te roepen. Maar toen hoorde ik toch ergens `jaja` in de verte. Slingerend door een technish stuk hebben we nog even samen gelopen en kon Nico net nog zien hoe ik bijna naar beneden viel. Kon me nog net vasthouden aan de rand. Veel paadjes waren scheef en daar gleed ik weg. Daarna zijn we elkaar ook kwijt geraakt.
Ik bleef inhalen waaronder aardig wat vrouwen. Soepel kon ik nog over en onder alle grote bomen op de paden klimmen. Dat kon niet iedereen zeggen. Er lagen heel veel bomen, waarschijnlijk door de sneeuwval van de winter. Bij km 40, de grote drinkpost werd ik heel snel geholpen met flessen vullen en was de dame die me hielp erg opgewonden. Ik verstond niets van haar Frans maar ze kon er nog een NL woord uitpersen `sprinten`. Later bleek dat ik daar 3de vrouw liep. Wist ik veel.
Maar van sprinten kwam er weinig, want de laatste 14 km is heel zwaar. Het begint met een klim van zowat 1 km. Maar ook daar haalde ik mensen in. Daar realiseerde ik me ook dat ik nog bijna 2 uur had om onder de 7 uur te kunnen lopen. Onder de 7 uur op de Bouillonnante, iets wat ik niet voor mogelijk hield. Maar gewoon verder lopen dan zien we wel. Onderweg kwam ik Luc tegen, die wilde aanhaken maar ik was al weg voordat hij het kon zeggen. Daarna liep ik voorbij een Nederlander die riep, jij bent toch NL? Ja, dat ben ik. Hij vertelde dat hij dacht dat ik 3de vrouw liep. En de 2de liep niet heel ver voor ons. Shit, dacht ik. Wat gebeurt er, 3de vrouw hier??
Toen ik bij de eerste rivierdoorwading kwam en in het water sprong passeerde ik die 2de vrouw. Zij was druk bezig om de lijn die over het water liep vast te houden. Ik ben gewoon gaan lopen zonder iets vast te houden. Geconcentreerd liep ik door de rivier, tot mijn kruis in het water was best lekker.
Al die tijd haalde ik hier en daar lopers in maar liep veel alleen en moest dus echt opletten dat ik goed liep. Het was prima aangegeven maar soms loop je in je eigen wereld en ga je zo te ver. Gelukkig was ik goed geconcentreerd en ging dat goed. De tweede rivierdoorwading ging ook goed en rap ging ik er doorheen. Nu werd het aftellen. De laatste drinkpost mijn flessen weer gevuld en daar riep plots iedereen….3de of 2 de vrouw…in het Frans dan wel.
Ik slingerde het bos in en in de verte hoorde ik trommels. Op de top aangekomen stonden er 3 mannen op trommels te slaan, een boost energie! Het was ook daar dat er iemand van de organisatie officieel vertelde dat ik 2de vrouw liep. `Echt?? riep ik naar hem…`.allee…ja, echt, gefeliciteerd `riep hij. Ik sprak de legendarische woorden `zo, tof man!`
En daar liep ik plots ineens echt een wedstrijd, de laatste 5 km. Ik dacht ineens, blijven lopen. Het gat was wel geslagen maar nr 3 liep ook nog soepel. Als ik dan toch tweede loop sta ik die plek niet meer af in de laatste 5 km. Boven gekomen volgt er een afdaling en dan loop je langs de Semois. Het pad duurde eeuwig. Waar blijft die brug en dat kasteel toch??
En toen eindelijk was daar de brug. De brug oversteken en de trappen van het kasteel nemen. De finish is er een om in te lijsten. De trappen van het kasteel, dan een pad naar boven en daar staat een haag aan mensen die je binnen schreeuwen. Ingrid en Wim stonden Flabbergasted, die hadden me nog lang niet verwacht! In 2009 liep ik de Bouillonnante in 7.50 uur. Nu kwam ik binnen in een supertijd van 6 uur, 49 minuten en 47 seconden. Ik werd daarmee 2 de vrouw overall, 1ste vrouw van de masters en 61ste in het algemeen klassement (385 lopers).
Ik was zelf eerlijk gezegd ook totaal overdonderd. Er zijn van die dagen dat je boven jezelf uitstijgt. Dit was er zo een geloof ik.
Bij de prijsuitreiking kreeg ik een extra pak chocola. Wim riep dat het was omdat ik eerste gepensioneerde was. Ik dacht dat hij me in de maling nam, `eerste gepensioneerde, wat lul je nou?`. De dame op het podium vertaalde even, 1ste in de masters. Dat klinkt toch een stuk beter dan eerste gepensioneerde. Raar volk toch die Belgen.
Wim finishte in een sterke 6.28 uur. Nico kwam binnen in 7.12 uur. Kortom, we zijn goed bezig met ons adventure race team BART. En kun je een mooiere prijs krijgen dan een lokaal bierpakket? Verder kreeg ik een gratis inschrijving van de Megatrail de Ardennen inclusief ontbijt en diner en een Salomon bidonhouder, altijd handig. En vergeet vooral niet de bloemen!
De Bouillonnante is en blijft een prachtige trail. Wat voor tijd je daar ook loopt. Als je de finish haalt ben je een bikkel!
Martine Hofstede
http://www.runtodream.nl