Deze trail is de negende in een serie van tien trails langs de Zuidwest kust van Engeland. De organisatie ‘Endurancelife’ beschouwt deze als de zwaarste in de serie. Dit jaar is er voor het eerst een ultra van 34.1 mijl, zo’n 55 km.
Vrijdagochtend 15 april vanuit Nederland vertrokken richting Devon, Engeland. De overtocht van Calais naar Dover bracht ons uiteindelijk aan het eind van de dag op de camping in Watermouth, Ilfracombe. De volgende dag s’ ochtends om 06.00 uur uit de veren om rond 07.00 uur bij de start te zijn voor registratie. Onderweg naar de start bij ‘Hunters Inn’ rijden we over smalle rustieke landwegen. Er is geen verkeer op de weg, totdat er een auto op onze baan helft verschijnt. Mijn vriendin gooit het stuur om naar de linker baanhelft. Wij zijn gelijk wakker, welkom in Engeland!
Op locatie volgt de registratie en het invullen van formulier aansprakelijkheid. Omdat ik ruim op tijd ben drink ik een kop koffie en verken het begin van het parcours. Vandaag verschijnen zo’n 40 deelnemers aan de start. Een aantal heeft ook de hond meegenomen. Ik vraag aan een eigenaar van de hond of het z’n blinde geleide hond is. Hij geeft aan dat zijn hond hem over de heuvel zal trekken.
Twee weken voor deze trail heb ik de 100 km van de Limburgs Zwaarste gelopen. Deze weken heb ik gebruikt voor herstel en lichte trainingen in aanloop voor Exmoor. Mijn lichaam voelt goed, ik ben er klaar voor. Rond 08.00 is er de event briefing en om 08.15 volgt het start schot. De start begint met een pittige stijging, de eerste 4 mijl maken we 300 hoogte meters. Ik loop langs de kliffen en kijk uit over zee. Het zicht is beperkt vanwege de mist die er over land en zee hangt. Terwijl ik aan het stijgen ben maak ik wat foto’s en geniet van de omgeving. Daarna volgt de afdaling richting de kustplaats Lynton. De tijd die ik heb laten liggen bij het stijgen maak ik in de afdaling weer goed. Ondanks dat ik sterk ben in de afdaling probeer ik het tempo te matigen. Immers, er komen nog vele stijgingen en afdalingen.
Vanuit Lynton stijgen wij weer een kleine 150 meter. In de afdaling komen we aan bij een theehuis in Watersmeet. Dit is een prachtige locatie in het dal omgeven door bos en water. We lopen langs de rivier de Lyn richting Lynmouth. De route staat uitstekend aangegeven met het beeldmerk van de organisatie of een stuk lint. De paden waarover we lopen zijn losse stenen, grasland, zand en dan weer een stuk verhard pad. Het weer vandaag is zo’n 20 graden. De mist op zee trekt langzaam weg waardoor het zicht steeds beter wordt. Na iedere 5 mijl verandert de omgeving, het is steeds weer verassend om te zien waar je uitkomt. De ene keer loop je langs steile kliffen, dan weer over grasland tussen de Exmoor paarden, door badplaatsen en over kerkhoven.
Als we 15 mijl erop hebben zitten tekent zich het ware deelnemers veld zich af. De jongens en meiden die te hard van stapel zijn gegaan vallen terug en de lopers die rustig van start gegaan zijn zetten aan. Ik voel mij sterk dus ik richt mij op de andere lopers waar ik mij aan op kan trekken. Na zo’n 23 mijl komt de kramp in de benen. Ik laat mijn tempo wat zakken en probeer het eruit te lopen. Dat lukt aardig en de laatste 5 mijl kan ik het tempo weer oppakken.
Uiteindelijk kom ik als zestiende van de vierendertig deelnemers in een tijd 6:28 over de finish. Ik heb een zware trail gelopen in een fantastische omgeving. De volgende dagen zullen mijn vriendin en ik de trail nalopen in twee etappes.
In Engeland zien ze mij zeker weer terug. Voor volgend jaar heb ik mijn zinnen gezet op de ‘100 mile coast trail’ in juni van Endurance Life.
Phil Mansfield