Het was dan eindelijk zover, de 24 uur van Steenbergen. Ondanks de niet soepel verlopen voorbereiding had ik wel heel veel zin in. Jim Fulkerson en ik vertrokken al vroeg zaterdagochtend naar Steenbergen. Via Driebergen waar we Ann Zonneveld en Nitish ophaalde. Jan een goede vriend van Ann, hielp ons door ook mee te gaan met zijn auto zodat we voldoende ruimte hadden om alle spullen mee te nemen. Jan nog bedankt. In Steenbergen aangekomen een laatste stukje gras opgezocht waar ik mijn tentje opgezet had om de reservekleding en andere spullen droog te houden. Ann had een plaatsje in een grote tent geregeld, waar mijn spullen ook terecht konden. Dus het tentje weer afgebroken en dankbaar gebruik gemaakt van de ruimte die beschikbaar was, dat zou in ieder geval weer wat bukken schelen. Ondertussen wat rond gewandeld en waren Eric en Ed met de Marathonplus-bus ook gearriveerd. Vooraf had Ed nog wat mantra’s doorgemailed, waaronder “You can’t flirt with the laps. You must marry them.”, ik had alle tien de mantra’s tot me genomen en nam ze mee toen we zaterdagmiddag om 3 uur van start gingen.
Het was mijn debuut op een 24 uur, en het zou dus een nieuwe ervaring worden. Dat ik een warm weerloper (koukleum) ben dat weet ik van mezelf, dus ik begon ook met een lange tight en lange mouwen. Hier had ik geen spijt van, de stevige westenwind zorgde voor een aardige verkoeling. Het ging allemaal voorspoedig, totdat ik in ronde 23 een onverwachte nieuwe ervaring meemaakte. Billenknijpend lukte me het om het dichtsbijzijnde portabele toilet te bereiken. Ik had zoiets van dat heb ik gehad en nu weer verder. Maar in ronde 26, 30, 35, 37 en 38 moest ik op herhaling. In de tussentijd al wat anti laxerende hapjes van Ann toegestopt gekregen maar het hielp niet. In plaats van “marry the laps” was het “marry the toilet” geworden. Ik besloot dan om ronde 39 helemaal te gaan wandelen, om de boel wat tot rust te laten komen. Maar na die ronde had ik zoiets van dit is en wordt niet mijn dag. Jan heeft me nog er toe kunnen zetten, door mee te wandelen, om er nog een ronde aan vast te plakken. Maar dit veranderde niets aan mijn besluit, mijn wedstrijd zat erop. Mijn kleine teentjes delven altijd het onderspit op een lange afstand, maar daar is door heen te lopen. Echter door het veelvuldige (hoge-)noodgedwongen stoppen en wandelen lukte dit ook niet.
Er zat niets anders op dan me af te melden bij de organisatie. Natuurlijk wel teleurgesteld, maar niet boos. Ik heb ’s nachts nog wat geslapen op de achterbank van de auto, en de regen en de hagel gehoord waar de echte mannen op het parcours doorheen moesten. Toen ik ’s morgens door het raampje naar buiten keek kwam net Jim voorbij, die gelukkig nog steeds in de race zat. En dit jaar als enige Nederlandse 65-plusser de 24 uur, in zijn debuut, heeft volbracht. Klasse Jim! Het einde heb ik niet meegemaakt, werd opgehaald door mijn vriendin en de kinderen, en na een lang weekend wilde ik ook meteen na huis. Dit was zeker niet mijn eerste en laatste 24 uursloop, en volgende keer ga ik geen huwelijk aan met het Portable Toilet.
Marcel de Jong