Mountain 2 Valley 2011
Ergens in november 2010 werd ik gebeld door ene Shimon Steinberg met de vraag of ik “die ultraloper van Koppert was” en of ik zin had om volgend jaar in mei naar Israel te komen voor een uniek evenement te weten: de Mountain to Valley run. Daar had ik wel oren naar en in Peter van G. vond ik de ideale loop-en reispartner om deze uitdaging aan te gaan. Samen trainden we in de weekeinden veel lange duurlopen en via de 6 uur van Stein, waar we allebei ruimschoots onze doelen haalden, en Limburgs Zwaarste, waar Peter helaas door ziekte niet kon starten en ikzelf na 80 km nogal geparkeerd stond maar uiteindelijk de volle 100 km wel uit kon lopen, werkten we naar deze loop toe.
Twee jaar geleden is deze loop ontstaan als een estafette loop van 212 kilometer met de start bij het indrukwekkende Nimrod Fortress op 750 meter hoogte en de finish bij Timrat, in de Jizreel vallei. Er zijn ook 2 ultraloop onderdelen waaraan kan worden deelgenomen: de long ultra, oftewel de hele afstand solo waar de deelnemers 37 uur de tijd voor krijgen en de short ultra: 129 km met de start bij Tzalmon prison om 13:30, op het heetst van de dag en een tijdslimiet van 19 uur. Peter en ik kozen voor de short ultra die wij, ondanks de benaming, al lang genoeg vonden. Er hadden zich dit jaar 17 lopers voor opgegeven en wij waren het internationale tintje aan de groep want de rest kwam allemaal uit Israël en de meeste van hen maakten hun debuut op een zo’n lange afstand. De long ultra had nog nooit iemand uitgelopen. Vorig jaar kwam een Braziliaanse deelnemer tot 185 kilometer maar moest toen opgeven wegens maagklachten. Dit jaar zou hij weer een poging doen met vier anderen. Ook dit jaar zou hij de finish niet halen maar 3 anderen wel en die prestatie dwong een hoop bewondering bij Peter en mij af.
Maar laat ik bij het begin beginnen. Maandag vlogen wij van Brussel naar Tel Aviv en werden met vliegende spoed door een wel heel vlot rijdende (en bellende, soms met 2 telefoons tegelijk!) chauffeur opgehaald. We sliepen de eerste nacht op de Kibbutz van SDE Eliyahu en de volgende dag kregen we een rondleiding en uitleg bij de insecten-en hommelkweek bij Biobee en heb ik nog wat werkgerelateerde dingen kunnen bespreken. Biobee is een soort dochterbedrijf van Koppert en het was goed en leerzaam om daar eens een kijkje te nemen en de mensen te spreken en te zien met wie ik normaal telefonisch of per e-mail contact heb. Daarna verkasten we naar een hotel in de Jizreel Valley waar ook de finish zou zijn van de loop. Shimon had een mooi programma voor ons samengesteld en we duizelden na 2 dagen een beetje van alle indrukken en mensen waarmee we kennis maakten. Toen brak de donderdag aan, de dag waarop het allemaal moest gaan gebeuren. Goed geslapen, stevig ontbeten en om 12:00 uur werden we opgehaald door ons begeleidingsteam. We hadden de luxe dat een busje met 2 chauffeurs, Lior en Schmuel, van Bio-bee aan ons ter beschikking was gesteld en alle cola, water en sportdrank werd zelfs in piepschuim koelboxen met koelelementen koud gehouden. Op ieder wisselpunt voor de estafettelopers zouden zij ons opwachten en konden we onze eigen voorraden aanvullen en zelf bijtanken. Een echte VIP behandeling dus!
Om 13:00 uur komen we bij de start aan en het is best warm in de brandende zon maar we popelen allebei van ongeduld om aan de klus te beginnen. We maken kennis met enkele andere Israëlische lopers en na een korte briefing van Shimon worden we om 13:30 op pad gestuurd. Rustig beginnen is er niet bij want het gaat gelijk gemeen omhoog en het luie zweet komt er meteen goed uit tijdens die eerste etappe. Maar etappe 2 is al heel wat makkelijker en over een landbouwpad lopen we kilometers lang een heel gelijkmatig tempo van 6:15 min/km en we beginnen een beetje in een ritme te komen. Ik maak onderweg wat foto’s, ook van een aantal bijenkasten waar we langslopen en het levert me 2 steken op dus dat doe ik een volgende keer niet meer. Bij het volgende CP worden we medisch gecheckt, d.w.z. bloeddruk, gewicht en hartslag worden gemeten door een struise Israëlische dame. De uitslagen stemmen haar tevreden want we mogen door en inmiddels lopen Peter en ik op kop zonder dat echt te willen of vooraf van plan waren. Het volgende stuk is weer erg mooi: een beetje op en neer over slingerpaden en af en toe een kudde geiten en wat koeien die netjes aan de kant gaan voor ons. Het lopen gaat prima en we komen aan bij CP15 waar Runway,de hardloopwinkel van Doron is gevestigd, één van de deelnemers aan de long ultra waar we de vorige dag mee kennis maakten. Inmiddels wordt het snel donker en bij CP 16 gaan de Petzl lampjes aan en de verplichte gele hesjes met achterop een rood lampje. De paden waarop we lopen zijn lang niet altijd makkelijk te begaan. Vaak lopen ze schuin af of liggen ze vol met flinke stenen en keien die soms dwars door je voetzolen heen lijken te prikken. In het donker wordt het er niet eenvoudiger op om je weg te vinden op deze paden en heel af en toe geeft een stukje asfalt echt verlichting aan je voeten. Bij een waterdoorsteek scheppen we op een gegeven moment allebei onze voeten vol met water en dat levert ons, blijkt achteraf, een paar flinke blaren op. De kilometers rijgen zich echter aaneen alleen na zo’n 85 km begint Peter het wat lastiger te krijgen. Ik loop steeds een stukje op hem uit en wandel dan een stuk zodat hij weer bijkomt maar bij CP 21, bijna 100 km in 12 uur, besluit hij gas terug te nemen en ga ik dribbelend verder want ik voel me verder nog prima. De markering is uitstekend: witte bordjes met rode pijlen en in het donker zijn ze niet te missen door de groene “sticklights”, een soort fluoriserende staafjes die je al van ver kan zien. Toch weet ik ook in deze wedstrijd wat extra kilometers te maken want vlak voor CP 22 volg neem ik een verkeerde afslag en sta na een uur en een kwartier lopen weer bij CP 21! Even zinkt me de moed in de schoenen want ik heb niet zoveel goesting om die 11,8 km nóg een keer te lopen maar gelukkig zie ik op een kaartje dat CP 22 vlakbij ligt dus na een kleine scheldpartij op mezelf en 2-3 km extra kom ik aan bij Lior en Schmuel die me al een paar keer hadden gebeld. Mentaal zijn dit prima oefeningen om te overwinnen want na 111 kilometer lopen heb je helemaal geen zin in die extra meters maar de kunst is om daar flexibel mee om te gaan en dat lukte me wonderwel. De laatste etappes gaan veel over heel gemene stenige paden en mijn voetzolen gaan nu toch echt serieus pijn doen. Inmiddels wordt het ook weer langzaam licht en het is toch wel een apart gevoel om weer eens een hele nacht door te lopen en de ochtendstond heeft dan echt iets magisch. De laatste 2 km lopen door de woonwijk waar Shimon woont, aan de andere kant de heuvel af en daar kom ik na een verlossende eindsprint de finishpoort door. Op dat moment ben ik de eerste finisher op de short ultra maar 1 van de deelnemers is 2 uur later gestart en hij zal de 129 km dan ook sneller lopen dan ik. Desalniettemin ben ik dik tevreden met een 2e plek en vooral met de manier waarop het ging. Geen last van zware inzinkingen of overbelaste spieren en dat terwijl ik dit toch wel reken tot de ultraloop met de lastigste ondergrond die ik tot nu toe gedaan heb.
Op het veld waar de finish is wordt het steeds drukker omdat steeds meer estafette teams aankomen en na een uur komt ook Peter binnen die het prima gedaan heeft en 3e wordt in de eindrangschikking. We eten en drinken wat en spreken o.a. Doron die 30 uur in touw is geweest en ik moet bekennen dat die 212 km me ook wel wat lijkt, volgend jaar maar dan… ? Dan brengt de zoon van Shimon ons even naar het hotel om te douchen, daarna weer terug en om 10:30 mogen we het podium op en ontvangen we een heuse beker en applaus voor onze 2e en 3e plek. Toch wel stoer en vooraf absoluut niet verwacht maar daarom niet minder leuk natuurlijk. We zitten de hele ceremonie netjes uit inclusief alle dankwoorden en felicitaties (en dat zijn er heel wat!) en hebben verder logischerwijs een heel rustige vrijdag.
De conclusie is dat we hier een geweldige tijd hebben gehad, boordevol indrukken en kennismakingen in een prachtig land dat voor ons allebei bekend terrein was. Ook de trail zelf ging boven verwachting maar daarbij moet ik niet vergeten te vermelden dat de goede zorgen van Shimon ons heel erg hebben geholpen om de 129 km soepeltjes door te komen. Ook ons begeleidingsteam, Lior en Schmuel waren een grote steun voor ons. De loop zelf is perfect georganiseerd en de ultraloop verdient echt meer internationale belangstelling en kan ik zeker aanraden. Mijn volgende uitdaging ligt nu in Keulen. Een heel ander verhaal, rondjes van 303 mtr op een sintelbaan maar ik zie ook daar wel weer naar uit. Op de herinnering aan deze bijzondere week kunnen we voorlopig wel weer even teren.
Jan van de Erve