Het moeilijkste van afgelopen zondag was misschien nog wel het focussen op de 42 kilometer die voor me lagen. Na de 60 kilometer van Texel stelden deze 42 kilometer toch immers niet veel meer voor, was de mening van veel mensen. “Makkie, Renko, peulenschilletje zou ik zeggen…” en ” Appeltje, eitje..” waren opmerkingen die ik de laatste dagen voor de marathon veel hoorde.
Natuurlijk….het scheelt 18 kilometer en met de kilometers van de afgelopen maanden in de benen heb ik genoeg duurvermogen ontwikkeld om deze 42 kilometers te volbrengen……maar toch. Het zijn en blijven 42 kilometers. Aan de andere kant begreep ik de opmerkingen van de mensen wel en stiekem dacht ik er af en toe zelf ook zo over….Pfff, wat stelt een marathon nou nog voor na 60 kilometer op Texel te hebben gelopen. Tussen deze twee gedachten hinkte ik, en vooral mijn moraal, de dagen voor de marathon.
Op zaterdagavond wordt de nodige spaghetti naar binnen gewerkt en volgt niet al te laat de gang naar bed. Na een goede nachtrust begin ik aan een uitgebreid ontbijt met boterhammen, honing, banaan en koffie met suiker….gatver. Als om 10.00 uur het startschot klinkt hink ik nog steeds op twee gedachten; wordt het een makkie of wordt het afzien……?
Waar ik geweldig van geniet zijn al die lopers die zich 42 kilometer lang in het zweet werken op MIJN trainingsrondes. Prachtig om een lange sliert lopers voor en achter me te zien lopen op een dijk waar ik af en toe en met enige arrogantie meen het alleenrecht op te hebben. Vooral op zondagochtend. Nu lopen er bijna 200 mensen op deze dijk en als ook de lopers van de 5 kilometer zich op deze dijk bij ons voegen is het een bonte gezelschap……..op MIJN dijk.
In een rustig tempo hobbel ik door en praat af en toe met wat andere lopers. De eerste 20 kilometers vliegen voorbij en als wij aan de grote lus om de vliegbasis beginnen zie ik op mijn horloge dat ik toch wel wat voor lig op het schema wat ik in gedachten had. Dat schema is gebaseerd op de wetenschap dat ik de laatste maanden veel duurwerk gedaan heb in een tempo van 10 km/uur. Ik kan en mag van mezelf niet verwachtten dat ik deze 42 kilometer ” afraffel” in 13 of 14 km/uur. Dat zou onrealistisch zijn. Toch vertelt mijn horloge me dat ik gemiddeld een dikke 11 km/uur loop en dat gekoppeld aan het gevoel wat ik op dat moment heb, leert mij dat een tijd van onder de 4 uur er wel in moet zitten. De grote lus om de vliegbasis is pittig. Veel kleine heuveltjes en mul zand. Toch lukt het me daar om het tempo vast te houden en haal ik voorzichtig wat lopers in. De koolhydraatgel op 35 kilometer smaakt goed en geeft me wat extra energie. Als ik uiteindelijk finish in 3.45.20 kan ik alleen maar heel tevreden zijn. Geen moment heb ik het echt moeilijk gehad en kon ik een lekker tempo lopen.
Nu, twee dagen na de marathon, maak ik voorzichtig de balans op van het afgelopen hardloopvoorjaar. Kennelijk lukt het mijn lichaam steeds om snel en goed te herstellen van zware trainingen en wedstrijden. De nacht na de marathon heb ik nachtdienst en gaandeweg de nacht verdwijnt de ergste verzuring. Spierpijn heb ik niet. Eigenlijk kan ik maar tot 1 conclusie komen…..het plafond is niet geraakt en is zelfs niet in zicht geweest. De uitdaging blijft…het genieten van het lopen ook en het volgende doel is al weer in de maak…….
Renko Fiks