Op 7 februari 1998 liep ik in Apeldoorn mijn eerste marathon, de Midwintermarathon. Ik weet nog precies waar en wanneer ik dacht; ik ga een marathon lopen!. Dat was op donkere donderdagavond; 30 oktober 1997, tijdens een (toen voor mij) lange duurloop van 2 uur in Hoogerheide op weg naar huis. Toen ik thuis kwam direct het ‘trimloopboekje’ gepakt en een marathon opgezocht een paar maanden later, want er moest natuurlijk eerste een beetje getraind gaan worden. En getraind werd er!. Intervaltrainingen, maar vooral duurlopen, de langste 3 uur en 20 minuten. Toen voor mijn gevoel oneindig lang……
Die eerste marathon in Apeldoorn verliep niet onaardig; een tijd van 3u.56’ met een ‘negative split’ en redelijk fit over de finish. Dat smaakte naar meer, en dus werden er meer marathons gelopen…. In binnen- en buitenland, over stranden, door bergen en heuvels, marathons over één grote ronde, marathons over heel veel rondjes (op de baan), met massale deelnemers aantallen (35.000 in Berlijn) en hele kleine deelnemersaantallen (7 in Spier), kortom alle smaken werden uitgeprobeerd.
Ook langere afstanden werden op een gegeven moment niet geschuwd, dus liep ik regelmatig een 6 uursloop, een trail run of andere wedstrijd langer was dan die 42,2 km. En als je het lopen van marathons en ultralopen maar lang genoeg volhoudt, dan kom je uiteindelijk wel eens een keer aan 100 marathons.
In februari van dit jaar pakte ik mijn totaallijst van marathons en ultralopen er eens bij, op dat moment stond de teller op 96. Toen ontstond het idee om de 100ste marathon te lopen in de Brabantse Wal Marathon, een thuiswedstrijd, mede georganiseerd door mijn eigen club, bijna door mijn eigen achtertuin en in mijn trainingsgebied. De begroting werd sluitend gemaakt door Castricum, Texel en Steenbergen er aan toe te voegen. Tot zover de papieren planning.
De realisatie begon goed, de 60 km in Castricum werd gelopen. In de warmte van Texel ging het echter verkeerd, compleet leeg uitgestapt na 37 km…. Om de realisatie toch nog correct uitgevoerd te krijgen moest er dus een inhaal wedstrijd worden gepland. Na wat wikken en wegen besloot ik dat Hank wel een goed idee was, ik had er een jaar eerder ook gelopen, leuke wedstrijd, en ik kon tevens bewijzen dat ik wèl in de warmte kon lopen. Veroorzaakte mijn voornemen zo’n schok bij de organisatie (mijn DNF in Texel in gedachten) dat ze daarom besloten de wedstrijd af te gelasten ?. Dat werd ‘m dus niet.
Een week later eerst maar eens naar Steenbergen, 6 uur de tijd voor minimaal 42,195 km, dat moest toch wel kunnen. In inderdaad dat kon, het werd zelfs wat meer (61,9 km) dus nummer 98 was in de tas. Nog één te gaan en nog 2 weekeinden de tijd.
Weer een week later was de Maasdijkmarathon, de voorinschrijving was gesloten, maar als je nog mee wilde lopen moest je een mailtje sturen en dan kreeg je een bevestiging (of niet..). Op zaterdagmorgen had ik nog steeds niets gehoord…. Nog een contact geplaatst via de site en daar kreeg ik wel bevestiging van, maar de nummers waren helaas op… Moraal van het verhaal: als je een mail verstuurt moet je die wel verzenden en niet in postvak ‘te verzenden’ laten staan.
Een weekend bleef nog over en dus op naar de 6 uur van de Haarlemmermeer. Zelfde opdracht dus als 13 dagen eerder in Steenbergen. Ook in deze wedstrijd lukt het ruim om de vereiste marathonafstand af te leggen en omdat ik nou toch bezig was liep ik de 6 uur maar weer vol, uiteindelijk iets meer dan 61 km, en 99 marathons compleet een week voor de Brabantse Wal Marathon.
Aan de organisatie gevraagd of ze nummer startnummer 100 wilden reserveren voor me, en dat verzoek werd gehonoreerd. Op zondagmorgen in vijf minuten bij de start en om 10 uur gingen we los voor 42,2 km over bekende wegen en paden. Elke meter van deze marathon is bekend gebied voor me en vooral in het bosgebied rond Huijbergen heb ik al duizenden kilometers weggemaald, en als je dan na 32 km op een paar minuten lopen van je eigen voordeur voorbij komt, is dat wel heel speciaal. De laatste kilometers van mijn 100ste marathon waren niet de gemakkelijkste, maar zoals altijd komt aan alles een einde, in dit geval na 4u.03’ bij de finish in Hoogerheide.
In de Brabantse Wal Marathon waren 3 lopers die hier hun 100ste marathon liepen, en we werden daarom na afloop de organisatie letterlijk in de bloemetjes gezet.
Na 100 marathons (of langer) is de motivatie nog niet op…. Tijd voor een nieuw plannetje..
Jean-Antoin van de Rijzen