Ik ben eigenlijk vergeten te vragen waarom het de Toad Challenge wordt genoemd want we liepen over het Thames Path met als symbool een eikel.
Een driedaagse etappeloop wordt niet zo vaak gehouden, en voor mij is 3 dagen vaak wel genoeg in een etappeloop. Deze leek me erg leuk, langs de Thames wat ik al een beetje kende van een eerdere wandeling ten oosten van Londen. Lekker vlak en door een mooi landschap. Dat was het in werkelijkheid ook.
Ik arriveerde donderdag tegen de avond in Oxford. Daar kun je vooral in vakantietijd heel mooi overnachten in diverse Colleges. Ik had er één uitgezocht niet te ver van de start de volgende dag. De kamer was nog vrij modern, maar de volgende ochtend bij de lunch kwam ik terecht in een prachtige oude zaal met lange tafels en een uitgebreid Englisch Breakfast. Een goed begin van de dag.
Dag 1
De start was in een soort gemeenschapsgebouw net buiten het centrum van Oxford langs de Thames. Zo’n 50 lopers verzamelden zich daar. Er werd gestart in twee groepen. Ik was op grond van mijn opgegeven marathontijd ingedeeld in de eerste langzamere startgroep. Na het startsignaal van Neil de organisator gingen we via een kort steegje direct naar de Thames die we de komende drie dagen moesten volgen. Het begin in Oxford zag er al mooi uit. Direct buiten de stad ging het gravelpad over in een onverhard pad van stevige klei al dan niet met kort gras bedekt. Zo’n 90% van de route bestond uit deze ondergrond. Als enige buitenlander voelde ik mij bijzonder thuis op deze Hollandse ondergrond. De Thames is in naam een grote rivier, maar verschilt bovenstrooms van Londen in omvang niet veel van kleine Nederlandse riviertjes als de Linge en Vecht.
De route was eenvoudig. Volg de Thames stroomafwaarts en let op de routemarkering met Thames Path daarop. Voor enkele twijfelachtige punten had de organisatie de route uitgeschreven. Zeker de eerste dag had ik die niet nodig. Slechts één keer moesten we meer dan 50 meter van de rivier vandaan. Voor de rest was het alleen opletten bij enkele bruggen en sluizen waar we de Thames overstaken. Deze dag was het wel erg warm en de zon scheen uitbundig. Mensen en koeien zochten verkoeling in de Thames, maar ik moest door. Licht geroosterd kwam ik na 27 miles net binnen 5 uur aan bij onze overnachtingsplaats, de Moulsford Prepatory School.
Dag 2
Voor dag 2 werd ik ingedeeld in de snellere startgroep die een uur later mocht starten. Die dag zou de zon grotendeels wegblijven, maar met 21 graden en een licht windje was het heerlijk weer om te lopen. Deze dag liepen we wat vaker weg van de Thames en we hadden ook 2 serieuze klimmetjes onderweg, eentje van 50 meter en een van 30 meter omhoog. Voor de rest weer zo vlak als thuis. Deze dag had ik de beschrijving van de organisatie wel een paar keer nodig voor de zekerheid, maar ook nu was de route verder goed te volgen. Wederom heerlijke graspaden om te lopen en om de zoveel mile een mooie stuw met sluis waar altijd wel leven in de brouwerij was. Dag 2 was 5 mile langer dan dag 1, en dat begon ik op het eind wel te merken. Nog lichtelijk gaar van de eerste dag en met wat weinig trainingskilometers had ik het na 20 mile wel een beetje gehad, maar er volgden er nog 12. In een wat lager tempo werd toch nog redelijk voorspoedig de finish in Marlow bereikt. 32 mile in 6:28 uur.
Ook hier was de overnachting in een school. Deze nacht verliep wat moeizamer dan de eerste nacht want ik had mijn linkerschouder licht verrekt en dat lag wat beroerd op het dunne matrasje. Ik ben maar wat vaker naar het toilet gelopen om toch nog maar wat te doen te hebben die lange nacht. De zaal uit lukte meestal goed, maar de zaal in vanuit de verlichte gang was nog een hele onderneming want dan zag ik echt niemand liggen. Maar ik had niets beter te doen dus tijd zat om iedereen te ontwijken.
Dag 3
Met mijn tijd van gisteren was ik de laatste die nog met de snellere tweede groep mee mocht, maar omdat ik savonds nog terug zou vliegen vanaf Heathrow leek het mij beter om maar wat eerder te starten. Voor de soepele organisatoren geen enkel probleem. De derde dag langs de Thames, maar die route verveelde geen moment. Het weer was wat frisser dan de dag ervoor maar nog steeds aangenaam. Vlak voor de eerste verzorgingspost na 10 miles bleek een steen die 2 cm boven het pad uitstak een te groot obstakel. Deze maakte contact met mijn zwaaibeen toen deze in volledig verticale positie was. Mijn positie veranderde onmiddellijk van verticaal in horizontaal. De grote teen die de grootste klap had opgevangen deed daarna irritant zeer de volgende 15 mile. Mooie uitzichten zoals 5 mile verder langs Windsor Castle, een mooi gezicht vanaf de Thames, en andere mooie vergezichten langs de route deden de pijn af en toe vergeten.
De laatste 10 mile begon het te regenen en begon ik de vermoeienissen van de eerste 2 dagen te voelen. Dat gevoel overtrof de getroffen teen. Een geluk bij een ongeluk en iedere nadeel heeft zijn voordeel, maar het drukte het tempo nog wat meer. Was ik de eerste dag maar door één loper uit de snellere startgroep ingehaald, nu kwam de hele meute voorbij zetten. Maar langzaam maar zeker kwam ik in de buurt van de finish na 31,5 mile. Daarvoor had ik deze dag net iets meer dan 7 uur nodig. Maar ik had gelukkig wel genoeg tijd om bij te komen voordat ik richting vliegveld zou vertrekken. Uiteindelijk kreeg ik zelfs een lift van een van de organisatoren zodat ik helemaal rustig op huis aan kon.
De organisatie http://www.xnrg.co.uk/index.html regelt een paar keer per jaar een korte etappeloop in een weekend. Ik denk dat ik de andere lopen ook maar ga doen. De organisatie is geweldig, bestaande uit vrienden en familie van Neil, zelf ook een goede ultraloper, en de lopers in Engeland zijn heerlijk divers, aardig en hulpvaardig, en voor mij ook nog een beetje verstaanbaar.
Ik heb onderweg nog wat foto’s genomen, die een aardig beeld geven van de route. Die staan op https://picasaweb.google.com/arnold.van.der.kraan/ToadChallengeThamesPath2011?authkey=Gv1sRgCM3G7onEkOy4JA#
Arnold van der Kraan