11.03.2012 – Madrid (Valleca)
Officieel heet het 50/100 km Pedestres Villa de Madrid en wordt georganiseerd onder de auspiciën van de IUA … en dat was duidelijk merkbaar: nog nooit heb ik meer officiëlen gezien in keurige bordeauxkleurige pakjes dan aan het Rayo Vallecanovoetbalstadion in de Madrileense wijk Vallecas. Ook op de keerpunten op het parcours zaten of stonden ze als kleurrijke spots tussen de grijze stadsappartementen om de doorkomsten nauwgezet te checken.
Elsi Annegarn en ik trokken dus voor een 5-tal daagjes naar de Spaanse hoofdstad voor een uitgebreid stadsbezoek met als toetje voor Els de 100 en voor mij de 50 km.
Het weer hadden we – wat de stadswandeling betreft – alvast mee, ’s morgens wat kil, maar eens het middaguur gepasseerd wachtte ons een staalblauwe, wolkenloze hemel met temperaturen van 23 tot 25 graden. Om te hardlopen was het wel even wennen aan die ’temperatuurshock’ … en dat zouden er velen geweten hebben, zelfs de Spanjaarden die toch wat zon gewoon zijn.
Maar we zijn nog niet onderweg … bij ’t opspelden van zowel het borst- als rugnummer kwam veel meer bij kijken dan je enigszins kon vermoeden! Ik had de twee nummers zoals altijd op mijn shirt gespeld, Elsi had de hare op een belt vastgemaakt zoals zij meestal doet en met ons bijna iedereen … maar dan hadden we zonder de plichtsbewuste en lichtelijk overdreven ijverige officiëlen gerekend … zowel mijn borstnummer als het rugnummer ‘hingen’ blijkbaar niet conform de reglementeringen van de IUA … euh, de mijne waren met slechts 3 spelden vastgepind, 2 boven en eentje onder … zodus kreeg ik een ‘officieel’ op mijn hals die gebaarde dat die ene speld die midden onder op het nummer hing naar rechts of links diende verplaatst te worden en dat in de andere hoek dus de 4de speld moest komen. Dit dan maar gedaan, maar wat bleek nu weer … alle spelden waren wel correct aangebracht, maar na een doordringende blik op mijn shirt van een andere ‘controleur’ meende deze te moeten vaststellen dat mijn borstnummer te laag hing! Er bleef mij dus weer niets anders over dan alles los te spelden en het ding een centimeter hoger op het shirt te bevestigen ,,, Ook Elsi bleef niet gespaard van de allesziende opmerkzaamheid en grondigheid van de Spaanse inquisitie: weg met die belt, en hoog genoeg op het shirt opspelden, dat wilden de heren! En dat kregen ze, maar zij zouden het later geweten hebben …
Wij zouden op sportieve wijze revanche nemen, want een Vlaams-Nederlandse combinatie is haast niet te verslaan ,,,
Ik had mij bij voorbaat voor de 50 km ingeschreven, ik ken mijn limieten en hardloop alleen nog voor de fun, geen prestatiedwang meer whatsoever … genieten is de boodschap. Elsi – van een heel ander en veel zwaarder kaliber dan ik – opteerde voor de 100 km, maar met wel in het achterhoofd dat – als het te zwaar en te warm zou worden – zij bij de 80 er ook de brui aan zou geven. Zij wou geenszins haar deelname aan het WK 100 km volgende maand in het Italiaanse Seregno in gevaar brengen door hier domme dingen te doen. Het zou een trainingsloop worden.
En iedere starter wist na 2 km al hoe laat het was of zou worden!
Het parcours van 10 km was er eentje om ‘U’ tegen te zeggen. Van bij de start ging het steil omhoog, bijna 2 km klimmen … en die trend werd omzeggens 7 km lang volgehouden. Als je dacht dat het na een klim wel even zou afvlakken, kwam je vaak nog bedrogen uit want er wachtte dan een brugje met een erg kromme rug, als je begrijpt wat ik bedoel!
Troost wat er geen was: de laatste 3 km gingen berg af, maar soms zo steil dat het je ook weer pijn deed en je echt niet veel of zelfs helemaal niet versnellen kon, integendeel …
O.K. Eind goed al goed, aldus het spreekwoord. Elsi kreeg bij de 7de passage aan de finish de melding dat zij toen al de enige dame in de race was, de voorlaatste was er al na 60 km uitgestapt… maar onze Elsi deed er dus nog een rondje bij, kwestie van de vooropgestelde 80 km te halen: wat een kanjer toch! Maar vermits zij als bijna enige – samen met nog een handvol mannelijke hardlopers – op het parcours actief waren, was de politiële machtsontplooiing op de kruispunten en rotondes als sneeuw voor de hete zon verdwenen, of deden zij nog nauwelijks moeite om hun taak naar behoren uit te oefenen, met als gevolg dat Elsi een paar keer met doodsverachting het juiste pad wist te houden, want het verkeer ging vaak zijn gewone gang …
Daarnaast liep zij nog 7 keer verkeerd door de onattente seingevers … daarenboven waren er op de officiële website een aantal drankposten vermeld die er in werkelijkheid niet waren, maar wel nodig bleken bij die hitte …
Nog meer van dat fraais: sommige helpers aan de drankposten vonden hun eigen ‘diner’ belangrijker dan de deelnemers stukjes banaan aan te reiken, en veerden vaak te laat recht om alsnog een banaan in stukjes te snijden met onnodig tijdverlies tot gevolg.
Toen we na de wedstrijd in het dak van het stadion een douche wilden nemen, hing daar zulke onaangename vochtige warmte dat je haast flauw viel.
Laten we positief eindigen.
Natuurlijk beklom Elsi meer dan verdiend het hoogste podium met als prijs een reuzegrote beker en een nog grotere lolly.
En tot mijn grote verbazing werd ook ik naar het podium geroepen… ik finishte als eerste M60’er en kreeg een even grote beker als Elsi, wat prestatie-verhoudingsgewijs gewoon belachelijk was en een tekortdoening aan Elsi’s glansprestatie op zulk zwaar en ‘heet’ parcours …
Elsi: 80 km: 08:45:21 u.
Micha: 50 km : 05:36:08 u.
Micha Havreluk
Joggingclub Genk
Noot redactie (Henri Thunnissen): De 50/100 km van Madrid heeft een zilveren label van de IAU. Dat betekent dat het parcours met de Jones counter gemeten is en er aan nog wat eisen moet worden voldaan. De officials die in ruime mate aanwezig waren, waren van de wedstrijdorganisatie en niet van de IAU. Zo heeft elk land zijn vreemde gebruiken.