Papendal is niet alleen een begrip bij rooms-katholieken. Ook VSB RunningTeamers zijn er van onder de indruk. Een hotel met sport hoog in het vaandel. Voor en na de verbouwing ‘zaten’ we er in totaal zeven keer. Eén van die keren was de inmiddels overleden Jan Knippenberg bij ons te gast als loper en spreker. ‘s Middags arriveerde hij met de auto van Texel en omdat zijn spreekbeurt in de avond gepland stond, bleef hij ook slapen. Bij mij op de kamer.
Mijn kamergenoot vertelde van tevoren voorzichtig dat hij niet al te veel ervaring had met presentaties. Over zijn ultralopen en -ervaringen had hij slechts een boek geschreven (De Mens als Duurloper, FV). Zijn boek over ultralopen is als wat een ‘reference’-model is onder geluidsapparatuur: eenvoudig dé maatstaf. Helaas ligt het inmiddels bij De Slegte. Maar Knippenberg heeft zich wel vaker onbegrepen gevoeld. Als een Don Quichotte streed hij voor de erkenning van het LOPEN. Een van zijn laatste wapenfeiten was de ‘120 km van Texel‘. (Dat je ook 60 km of minder kon lopen was aardig, maar niet meer dan dat.)
Een van zijn eerste echte daden betrof Hoek van Holland-Stockholm: in totaal 1600 km. Het grijze VW-busje van de melkboer dat hem met Wim Verhoorn aan het stuur volgde en in het eerste en beste tunneltje vast kwam te zitten, is legendarisch. Net zoals de Nutricia babyvoeding die hem op het laatst neus en oren uitkwam.
Ademloos heb ik toen zitten luisteren en genieten van een geschiedenisleraar die ík had willen hebben op school. Iets minder ademloos liep ik met hem de volgende morgen door de bossen. Die stijve rug had ie toen ook al. Maar hij was lyrisch over het bed en had heerlijk geslapen.
{b}Frans Vermeulen{eb}
Uit: VSB RunningTeam – 10 jaar en 367.200 kilometers verder, 15 maart 1996.
Bron: http://renvogel.com/2008/02/25/in-bed-met-jan-knippenberg/