Om 3u de wekker, jongens toch, dit is er toch wel echt over. Een blik naar buiten kan mij niet overtuigen dat ik niet gek ben, het is weer eens goed aan het regenen. Ik maak me klaar en eet nog snel 2 boterhammen met choco, dit spoel ik de volgende 2 uur door met 2 liter sportdrank.
Om 3u45¡ä , wanneer sommige buren net thuis komen van een nachtje stappen, ben ik klaar om nog 1u45¡ä te rijden naar Heerlen. Mentaal is het voor mij nog steeds een vraagteken of 100km al zal lukken, toch zit ergens in het achterhoofd dat dit moet kunnen. Normaal ging Wouter mee met de fiets maar die kreeg enkele weken terug wat hartproblemen die nu gelukkig over zijn, maar Limburg Zwaarste mag hij van mij niet mee doen.
Door de vele deelnemers dit jaar is het nog even aanschuiven, snel nog mijn regenvest en gsm gaan halen en 5 seconden later mogen we vertrekken. Het is een graad of 7 en nog even donker. We lopen van de start een blubberpaadje in waar we een voorproef krijgen van wat ons de volgende 99,9km te wachten staat.
Ik loop even wat mee met Jeroen Moser die een hoofdlampje heeft, we blijven een paar kilometers samen maar al gauw gaat ieder voor zijn tempo, in zo¡¯n trail is het niet verstandig om zich aan te passen aan een ander zijn tempo.
Voorlopig blijft het droog en dat zou pas rond de middag veranderen. Het parcours is soms zo blubberig dat ik met mijn joggingschoenen van links naar rechts glijd. Na een uur zijn we wat opgewarmd en kan het regenvestje rond mijn middel, in mijn rugzak zitten 2 lege bidons met wat sportdrankpoeder, deze kan ik dan later bijvullen en moet nu het gewicht niet meesleuren. In mijn hand een volle bidon waar ik regelmatig aan nip.
Geen meter is hier vlak bij Limburg Zwaarste, de ene helling al wat zwaarder dan de andere.
Op een rolletje schreef ik de afstanden op tussen de bevoorradingen (die weer eens uitstekend waren), zo wist ik perfect waar de volgende post was.
Na een uurtje schoot er iets in de kuit waardoor ik amper nog kon afdalen, na wat masseren en iets vertragen ging het geleidelijk weg, het was wel even schrikken. Het parcours zat nog in mijnhoofd van vorig jaar, ik herkende het stuk met de reuzeslakken en zag er weer een paar.
Af en toe eens rond kijken want de uitzichten zijn hier echt wel mooi, zo zie ik in de verte donkere wolken aankomen. Ongeveer halfweg zit ik rond de 6 uur. In een roes draaien de kilometers verder, bergop gaat het ook steeds beter om met kleine pasjes te blijven lopen. We hadden al een kleine bui gekregen maar moeten nu echt afrekenen met een stevig onweer, hagelstenen vallen uit de lucht, het prikt een beetje maar van mij mocht het nu nog 6 uur voort hagelen, het stoorde me niet echt.
Aan de bevoorrading gingen veel lopers schuilen, ik nam niet het risico om af te koelen en ging verder de velden in.
Ik begon verhaaltjes te verzinnen, de eenzame loper die een missie moet volbrengen. Bij de volgende post (66,9km) mogen de lopers van de 100km nog kiezen om een extra lus niet te lopen en voor de 80km te gaan. Ik begin zonder aarzelen aan mijn extra lus, helemaal alleen, geen loper meer te zien in de verste verte.
De bui is over en op een helling waar ik moet stappen even naar mijn gsm kijken, berichtjes van trouwe fans, ¡°nooit opgeven¡±, ¡°je kan het¡± , ¡± respect, kom op¡±, dank u Joke en Katrien, op zo¡¯n moment geeft het echt een boost. Ik kan amper terug smssen omdat mijn vingertoppen door het ijswater wat gevoelloos zijn.
Nog niet ¨¦¨¦n keer mis gelopen, alles is zo goed aangegeven en door meer trails te lopen krijgt men er ook meer gevoel mee. Af en toe krijgen we weer een bui en het is steeds maar vestje aan, vestje uit.
Km 75, ik liet mijn pet al eens op de grond vallen en was nu weer op zoek. Nergens in de zakken, nergens tussen gestoken, verdorie¡ben ik ze weer kwijt ? Na een tijdje realiseer ik mij dat ze gewoon op mijn hoofd staat.. voor de rest ben ik ok.
De volgende post vraagt een vrouw mij of het gaat, ik zei ¡± o ja, en als het niet meer gaat, dan begin ik terug te lopen ¡°, als we zo nog grappen zit het wel goed. We krijgen weer een partij glibberige trappen voorgeschoteld, ik heb ze niet geteld maar in totaal zullen we wel rond de 500 uitkomen.
Km 85, nog steeds in een goed aanvaardbaar tempo al komt er iets meer sleet op. We moeten door zo¡¯n draaihekje een wei in. 400 meter verder in de wei zit een man op zijn honden te roepen, die zitten een paard zo op te jagen dat het helemaal wild doet. Ik ben bang van paarden, zeker als ze als gek rond springen, maar geen keuze ik moet er voorbij. Het paard zit achter de hond aan en zit te blazen, als ik voorbij kom zie ik het 10m verder in mijn ooghoeken achter mij sprinten, ik wist niet dat er nog zo een versnelling in mijn benen zat maar het volgend hekje was ik heel snel voorbij. Oef¡. en geloof het of niet maar 10m verder is het volgende hekje en moet ik gewoon weer in diezelfde wei.
Het paard zit wat verder maar ik ben er niet gerust in, het is de wei waar ik vorig jaar met Rudy Van Daele nog zo stuk zat, we deden er wel 15 minuten over om daar boven te geraken. Door dat paard deed ik er nu 3 minuten over.
We zitten al in de finale maar mijn rechteroog ziet een muisje naar zijn hol sprinten in de berm, als we zulke dingen nog zien dan zit het nog goed in het hoofd. Of het zou moeten zijn dat daar wel 1000 muisjes liepen en ik er maar 1 zag lopen..
Bij Willem M¨¹tze (organisator) krijg je niets voor niets, het is niet omdat het nog maar 10km is dat het parcours makkelijker is, we worden steeds maar van de ene helling naar de ander gestuurd. Tot de laatste 100m krijgt hij het voor mekaar! Maar niets heeft ons vandaag tegen gehouden, 12u21 is voor mij een schitterende tijd. Net het omgekeerde van de datum van vandaag (21-04-12)
Een mooie 7de plaats, er waren 56 ingeschreven lopers en toch haalden er een 40-tal de 100km.
Na een lekker warme douche zijn we al iets frisser maar toch vermoeid van het vroege opstaan.
Nog wat bijkomen met een cola en andere loopvrienden en we kunnen weer met een voldaan gevoel terug naar huis.
Paul
(Ditismijnpostlijn