De wekker ging die dag om 5h30. Snel een paar boterhammen binnenspelen, tandjes poetsen en mijn gearlist overlopen en dan de auto in om collega-voor-één-dag ”Nonkel” Thierry op te pikken. Er werd lustig op los gekeuveld, over het slechte weer, zijn goede en mijn iets-minder-goede voorbereiding, en voor we er erg in hadden waren we gearriveerd in Marche-les-Dames. We moesten even zoeken naar de pijlen – blijkbaar werden verondersteld Marche-les-Dames van de andere kant binnen te rijden, maar al gauw vonden we het Commando complex. Snel omkleden en naar de briefing, waar ons werd medegedeeld dat er 2k geschrapt was wegens “niet te doen” en dat we door een klein tunneltje gingen moeten en door een laag riviertje, waarbij dat laatste op 1k van de aankomst lag. En dan… en route!
We werden meteen een hellingetje voorgeschoteld en daarna een graspleintje, al is “moeraspleintje” een beter woord. Toen keken we nog waar we onze voeten zetten, achteraf gezien erg naief om te denken dat we met droge voeten konden aankomen, maar goed. Het eerste stuk was plat maar meteen tekenend: het slijk was erg glibberig en het constant wegglijden en verspringen van kant kostte toch een pak energie. En waar het niet glibberig was bleef het als klei aan je schoenen kleven, waarbij je je schoenen net niet verloor en op het einde van de strook je schoenen zo in de oven kon duwen om bakstenen te maken.
Er werden ons natuurlijk ook een pak klimmetjes voorgeschoteld. De meeste waren niet zo stijl, maar soms gewoon niet te belopen door het slijk. De afdalingen waren omwille van datzelfde slijk soms best gevaarlijk. Een tweetal passages waar we bijna moesten rotsklimmen (Leuk! De touwen waren wel hoognodig! En misschien had hier wel iemand mogen staan om een oogje in het zeil te houden en te helpen indien nodig) en dan die 2 tunneltjes nog. Het eerste kon ik (1.85m, net door op m’n hukje). De klim vlak erna was wel moordend.
Op het tweede bleef het maar wachten. Na 20k had ik Nonkel achtergelaten en op eigen tempo verdergelopen, en na de 2e bevoorrading was het groepje dat een paar 100m voor me liep plots verdwenen. Ik versnelde om ze bij te halen, maar ze bleken echt spoorloos (Ik vermoed dat ze vlak na de 2e bevoorrading even een pijl gemist hebben). Na een uur niemand te zien zag ook ik plots geen lintjes meer hangen. Ik maakte rechtsomkeer en zag plots mijn naaste achtervolgers ergens inslaan! Stom! Zo duidelijk aangegeven! Ik was duidelijk meer naar de grond aan het kijken dan naar de aanduidingen.
Intussen zat ik aan 52km en dus moest, mijn 2km omweg ingerekend, die 2e doorgang er over een kilometertje aankomen. Niet dus. Aan 54km checkte ik het kaartje op mijn garmin. Uitzoomen. Nog eens uitzoomen… Nog eens… Plots zag ik het puntje dat onze startplaats voorstelde, ruw geschat zo’n 5km verderop. Hier klopte iets niet! M’n water was ook op (mijn inschatting was blijkbaar perfect, tenminste, voor 52km!) en bij de eerstvolgende seingever hield ik even halt en bedelde wat water. Die wist me dan ook te vertellen dat ze hem gezegd hadden dat het van daar nog 3 à 4k was. Ik zat op dat punt aan 57k. Ik kwam aan bij de 2e tunnel na om en bij de 61km. Voetjes in het water en doorgaan. Koud, maar goed, de gedachte dat het maar 1 luttele kilometer meer was dreef me verder.
Maar wat voor kilometer! Eerst licht bergop, dan even afdalen en dan een eindeloze trap op. Ik stierf op een haar na, maar zette door. Bovenaan de trap 2 vriendelijke juffrouwtjes die me “allez, encore 400m!” toeriepen, volledig conform de trend om de resterende afstand te minimaliseren. Nog een nodeloos rondje rond het paracommando terrein en dan aankomen in het centrum zelf, 7h47 en 62.3k op de teller.
Een mooie trail, maar vooral door de aanhoudende regen tijdens de voorafgaande week en de extra 10k mijn lastigste tot nu toe. Tijdens het napraten bleek niemand de humor van 10 verrassingskilometers in te zien, maar nu, een dag later, des te meer trots dat ik het gehaald heb. Volgend jaar opnieuw? Misschien niet. Maar een aanrader, dat wel!
Ma(nda)rijn,
http://theroad.deolv.be