Zes uur lang rondjes van 2 kilometer lopen. Het sprak me oorspronkelijk niet meteen aan. Na talloze argumenten van ‘Nonkel’ Thierry, zoals “we komen elkaar dan af en toe eens tegen” en “er zullen meer supporters zijn dan bij trails”, liet ik me uiteindelijk toch overtuigen. Toch zou ik tot op het laatste moment wachten om me in te schrijven: de 2 maanden voordien kwam ik amper aan trainen toe. Twee keer per week pakweg 20 kilometer afhaspelen is toch wat te weinig als je zo’n 6 uur ernstig neemt. Maar goed, net door die gebrekkige voorbereiding en de drukke week met weinig slaap (Gentse feesten, weet u wel…) was er van stress geen sprake: ik kwam aan de start met de intentie er een doorgedreven training van te maken, weliswaar met stiekem in het achterhoofd een doel dat ik enkel met m’n vriendin gedeeld had: 66km.
Ik ging als allerlaatste van start, keuvelend met wat andere deelnemers. De sfeer was goed, maar het tempo duidelijk te laag. Na het rondje rond de piste versnelde ik dan ook tot m’n vaste trainingstempo. Te snel voor een ultra misschien, maar dat waren zorgen voor later. Na een uurtje lag ik aan een gemiddelde van om en bij de 12km/h. Te snel, maar alles liep naar wens dus bleef ik gewoon verder lopen. Ook na 2 uur liep ik nog steeds boven de 12km/h en bij de doorkomst na 3 uur liep ik, u raadt het al, gemiddeld 12km/h. Ik begon wat maagkrampen te krijgen (het blijft toch moeilijk om deftig de reserves aan te vullen en tegelijk je maag tevreden te stellen) maar ik besloot door te zetten. Het tussendoel was nu een marathon in 3h30 min. En dat lukte uiteindelijk zonder problemen.
Toen kwam het eerste dipje. De fout van tussendoelen te stellen misschien. Ik had het gevoel dat ik m’n doel bereikt had en de motivatie om verder te doen was even zoek. Na 4 uur haalde ik Nonkel nog eens in, net toen we in de verte Kristof zagen staan om ons aan te moedigen. We liepen een stukje samen maar aan de piste hielden we het toch even voor bekeken en wandelden we een paar honderd meter. Eens van de piste trokken we ons terug op gang. Al gauw liet ik Nonkel terug achter. Dat eigen tempo terugvinden en er toch maar nog eens voor gaan. Het lukte wonderwel. Voor ik het wist liep ik terug rond de 10km/h. Door mijn snelle eerste wedstrijdhelft moest dat volstaan om toch nog aan die 66km te raken.
Ondertussen riep Kristof me toe dat ik in 20ste positie liep, onverwacht goed en dus nog een mentale boost. Met nog 40 minuten te gaan haalde ik de 60km. 40 minuten aan 9km per uur lopen en het doel was bereikt dus. Dit kon me niet ontglippen. Een deel van me wou wat vertragen en gewoon voor de 66 gaan. Het andere deel zag net voor me een collega-loper lopen die, als mijn vermoedens correct waren, in dezelfde ronde liep als mezelf. Het andere deel won en ik versnelde.
Uiteindelijk zou ik in die laatste 40 minuten nog 3 plaatsen opschuiven. In de uitslag sta ik momenteel 14e met 69,466km, maar ik vermoed dat er daar een rondje te veel bijgeteld is en dat ik dus werkelijk 17e ben met 67,466km. Hoe dan ook enorm tevreden over mijn eerste 6 uurs loop. Na wat schouderklopjes en felicitaties van en aan de mensen die in de buurt stonden bij het eindsignaal kreeg ik ook nog een proficiat van de organisator zelf. Kijk, daar hou ik nu van: Niet alleen een uitstekende organisatie, maar ook de persoonlijke touch behouden. Meer van dat!
Marijn Vandevoorde
(marijn.vandevoorde
http://www.theroad.be