Het was zo’n twee graden onder het vriespunt toen ik op zaterdagochtend om zeven uur naar buiten stapte. Ik had de dag ervoor de winterbanden onder de auto gelegd en dat had ik niet moeten doen. Spierpijn aan mijn rechterbil en de aanhechting aan het bovenbeen deed mij mezelf afvragen “wat heb ik gisteren gedaan?”. Niet handig als je 57 km gaat hardlopen met daarin 1100 hoogtemeters. Maar ja, waarom loop ik ook alweer? Voor een hoge klassering of voor mijn plezier?
Het woordje “trail” in de naam van deze wedstrijd had zijn uitwerking niet gemist, want aangekomen in ‘s-Gravenvoeren was het al een drukte van belang. Voor de 37 en de 57 km hadden zich in totaal ruim 200 mensen ingeschreven en ook de 14 km, die drie kwartier later startte mocht zich op een soortgelijk aantal verheugen. Veel bekende gezichten, bekende namen, gezichten waar je de naam niet bij kent en namen waar je het gezicht nog niet van kent (ondanks facebook).
De organisatie, die ik al kende van de St. Pietersbergtrail, was solide. Alles klopte gewoon en verliep soepel. En gelukkig waren er in de Voerstreek geen lolbroeken, die menen pijlen weg te moeten halen of in een andere richting te moeten hangen. De Voerstreek kende ik overigens alleen van een burgemeester die lang geleden weigerde Nederlands te spreken in dit Vlaamse deel van België. Van horen zeggen wist ik echter dat het hier een bijzonder mooi gebied betrof.
Ook het weer verleende voor 100% de medewerking. Het voelde dan behoorlijk winters aan, zeker na de hoge temperaturen aan het begin van de week, maar de zon deed zijn uiterste best om de rijp op de velden en het vliesje ijs op de plassen weer weg te halen. Het “van horen zeggen” werd eveneens al snel bewezen toen we de eerste single track op gingen. Dit beloofde een parcours om van te smullen en dat kregen we ook. Niet dat het makkelijk was. De smalle paadjes lagen bezaaid met vele kiezels, keien en ander ongerief netjes toegedekt met een kleurrijke laag bladeren. Dit deed me wel af en toe verzoeken om “Röntgen”-ogen. Waren de keien wat minder dichtgezaaid dan konden we lekker glijden en glibberen door de löss. De klei maakte het profiel onder je schoenen compleet overbodig en op een zeker moment zag ik een meidoorn met hoge snelheid op mij afkomen. Tja, die heb ik toen maar, zo goed en kwaad als het ging, de rug(zak) toegekeerd.
Het hoogteprofiel van de Beartrail, een zogenaamd zaagtandprofiel, gunde ons weinig momenten van rust. Ik was zelfs blij met af en toe een stukje asfalt om wat kledingwisselingen uit te voeren of wat te eten uit mijn rugzak te halen. Ook op de verzorgingsposten was uiteraard allerlei voedzaams te krijgen, maar zoals het bij een trail hoort, worden deze niet ieder vijf kilometer aangedaan. Drie op een afstand van 57 km was precies goed en ik werd er bij het aanschouwen van zo’n tafeltje best wel blij van. Een mooie combinatie van zelfredzaamheid en een helpende hand.
Teruggekomen bij het voetbalveld, waar we vertrokken waren, deed er inmiddels toch wel het een en ander pijn en was ik blij dat het “dansen” over de keienpaadjes en het glijden door de löss voorbij was. En de klassering? Ach die viel wel mee (kijk maar hier: http://bearspor.files.wordpress.com/2012/04/uitslag-bear-trail-2012-57km2.pdf) en plezier had ik in ieder geval gehad. Na de finish waren er nog wat plezier verhogende zaken, zoals koek, vlaai, chocola en wat hoorde ik de speaker nou steeds zeggen…..de “bier”-trail?
Hans Jurriaans