Na vorige week een aantal rondes (marathon) gelopen te hebben in Duitsland, staat de Uewersauer Trail in Luxemburg op het programma.
Het vooruitzicht lekker lang genieten in het heuvelachtige en bosrijke Luxemburg stemt me tevreden alhoewel de afstand normaliter langer mag zijn maar op dit moment zitten er te weinig of nagenoeg geen kilometers in de benen. Ach de hoogtemeters lijken relatief veel maar er zijn toch ook afzinkmeters welke elkaar redelijk compenseren. Volgens opgave iets van 1.500 hoogtemeters. De hoogtemeters voelen als een feest omdat het een uitdaging is terwijl de afdalingen lastig zijn omdat we van een aantal technische afdalingen mogen genieten. Vooral omdat ze of slingerend door het bos je laten afdalen of het dalingspercentage heftig is. De stijgingen en afzinken zijn lekker lang en wisselen elkaar prima af. Waarom een aantal medelopers bij de eerste klim al gaan wandelen?
Deze trail is een echte aanrader voor degene die een debuut willen maken op een fijne trail in een mooie omgeving.
Echt de trail is er één met vele elementen van de natuur. Bossen, een meer, kabbelende wateren en pracht vergezichten. Alhoewel de vergezichten in de eerste uren beperkt zijn vanwege de nevel. De mist voelt als mystiek, als het leven. Idem geldt voor het geaccidenteerd terrein welke synoniem voelt als de pieken en dalen in je leven. Je anonimiteit houdt de nevel lekker in stand. Hoe klein kan je je voelen in deze overweldigende natuur. Geweldig indrukwekkend hoe de dampen na verloop van tijd optrekken. Het lijkt wel of ze in de dalen een fikkie aan het stoken zijn, echter met een wezenlijk verschilt, de dampen zijn reukloos. Trouwens het is ideaal weer sportief actief bezig te zijn.
Om de circa zeven à acht kilometer is er een verversingspost. Tja na het drinken van een bekertje vocht, neemt de dorst alleen maar toe. De bouillon is niet aan me besteed.
De kleuren van de natuur zijn een verrijking van dit jaargetijde. De zwerfstenen onder de gekleurde bladeren worden letterlijk dankzij mijn voeten nog meer zwerfstenen met als gevolg een valpartij. Beide handen liggen open. ‘Ça va?’, ‘Oui, merci beaucoup en de mazzel’. Het stukje verkeerd lopen na een chipmat op circa vijfentwintig kilometer overkomt niemand behalve …, ach het genieten maakt het er niet minder om. Blijkbaar is de afslag gelijk na het bankje, ik pak pardoes de tweede afslag. Op circa dertig kilometer mogen we het rustig voortkabbelend meer oversteken. Gelukkig is er een brug. Vervolgens mogen we nog kilometers langs wateren lopen. Het verveelt geen moment. Het lopen in de natuur doet me terugdenken aan de tijd dat ik als jongen met onze hond Trix (niet Bea) liep. In gesprek met jezelf. Het grote pluspunt aan deze trail is de rust en het vele alleen lopen. Momenten van bezinning zijn er meerdere keren.
Haast is er ook niet omdat er geen inspiratie en talent is haast te maken. Waarom medelopers haast gaan maken (versnellen is een te zwaar woord) bij het bordje 45 kilometer is me een raadsel. Of je nu een minuut eerder of later binnenkomt, is dat nou echt belangrijk, wat is de toegevoegde waarde vraag ik me af? Ach laat iedereen maar vooruitgaan in zijn of haar eigen tempo.
Nadat de finish gepasseerd is, voelt het ‘zijn we er nu al?’. Mijn intentie vooraf de eerste 25 kilometer energie ‘sparen’ en dan de laatste 25 kilometer proberen minimaal niet te verliezen in ‘tempo’ is niet een succes. Een betere afweging is, achteraf, gebeurtenissen vinden in het heden plaats en niet in de toekomst. De ‘spaar’-afweging is gemaakt op basis van de kaart van het parcours. Of ik kan geen kaart lezen wat betreft hoogteprofiel of er kan twijfel getrokken worden bij de kaart. Minimaal ‘tempo’ verliezen wordt toch redelijk maximaal.
Tot slot las ik in het verleden een column van een gerenommeerd ultraloper. Hij twijfelde enorm (druk ik me nog zachtjes uit) aan verhalen wat betreft belevenissen van andere ultralopers in de natuur. Bij deze ze bestaan echt (stopte Guus bijvoorbeeld in het verleden niet wanneer hij een mooi bloempje in de berm zag?), alleen er is een wezenlijk verschil: start je om te winnen of om te bezinnen?
Henk Harenberg