Op vrijdag 25 januari stond de Dutch coast ultra trail op het programma. Nu is het lopen over het strand niet bepaald mijn ding, maar de zwaarte waarover op de site wordt gesproken, leek voor mij dan ook een uitdaging om mee te doen. Vorig jaar liep ik mijn eerste trails, de Veluwezoom en Beartrail, en die gingen me vrij gemakkelijk af, en tenslotte had ik vorig jaar deelgenomen aan 12 ultra’s en ook nog een handvol marathons, dus ja, de 75 km moest het worden, ondanks wat tegenspartelen van het thuisfront. Het voordeel is dat we zelf kort bij het strand in Zeeland wonen, dus enige oefening leek me wel gepast, dus een week of 3 voor de wedstrijd op een avond het strand op, verlichting en volle bepakking, en extra het rulle zand belopen, ook dezelfde week op zondag nog eens 5 uur oefenen. Wat viel dat tegen, de enige keren dat ik normaal gesproken op het strand kom, is als de Kustmarathon er is, en dan maar een km. of 8. Ook de weerberichten en de daarop volgende mailing van de organisatie maakten het thuisfront wel wat zorgelijk, maar eigenwijs, zoals de meeste van ons, dacht ik, ach het zal wel meevallen.
Vrijdag al om 10 uur ‘s morgens vertrokken, de auto bij de finish in IJmuiden gezet, met de bus naar Station Beverwijk, en van daar met de trein naar familie in Heerhugowaard waar ik nog wat zou rusten en een goede maaltijd zou krijgen, en om 20.00 uur de trein naar Den Helder genomen die daar om 20:30 arriveerde. Ik dacht nog, als de nacht zo soepel verloopt als de dag wordt het een eitje. Aangekomen in Den Helder bij hotel Wienerhof nog een kop thee genomen, nog even alle spullen controleren, en daarna naar buiten voor een korte briefing, en weg waren de 61 lopers.
Van de ruim 100 lopers had dus ca. 40% afgemeld, gezien de weersverwachtingen niet eens onverstandig. Vanaf de start ging het een klein stukje door het centrum van Den Helder, vandaar de zeedijk over, om na ongeveer 4 km. op het strand uit te komen. Als dit een voorbode was van wat ons te wachten stond, direct al glibberen, maar dit was maar even. Er volgde een redelijk goed stuk strand, waarin nog in groepen gelopen werd, wat nu nog een voordeel was, de wind begon volgens mij ook aan te trekken. Nadat we op een slecht stuk strand kwamen was het al meteen mis, wat op sneeuw leek was een dun laagje ijs met water eronder. Het gevolg daarvan was al vroeg een paar natte voeten, en net een uur onderweg. Lekker gevoel, direct al koude voeten, maar na een minuut of tien begonnen de voeten al weer warm te worden. Na een uur of 2 begon het groepje uit elkaar te vallen, het was nu ook vaak zoeken naar goede stukken strand voor zover die er waren, dan weer was een stukje redelijk, dan weer stukken waar het tobben was. Bij Petten kwamen we op een stuk zeedijk, en kwam bij Bob Bock te lopen.
Hier rustig aan gedaan, even de boterhammen met jam gegeten en al stevig wandelend met Bob ongeveer 1.5 km mentaal voorbereiden voor deel 2, tot de strandtent. Dit deel was voor mij denk ik het zwaarste stuk, na een uur links water van me, niet opgelet, weer natte voeten, en zeker 500 meter terug. Wat stom, je leest de verhalen van Knippenberg en Teunisse, je lacht zomers zelf als de Duitsers ingesloten worden door het water bij ons op het strand, en dan zelf die fout maken. Maar rekenen kon ik nog, nog maar net over de helft, en nu al moeite, dit gaat een slechte nacht worden. Toen de strandtent in zicht kwam (op 50 km) is er weer een doel waar ik me dan maar op richt, maar het leek een eeuwigheid te duren, die lichtjes in de verte, en ging vanaf hier 7 minuten hardlopen en 3 minuten wandelen, om zo te proberen me niet over de kop te lopen, deel 3 moest ook nog volgen, en uitstappen is iets wat ik niet vlug doe, wat misschien ook een zwakte is, want wat is wijsheid? Deze manier van lopen heb ik vele uren geoefend, voor de twee 24 uurs lopen die ik vorig jaar liep (overigens niet al te best) maar dat kwam me nu goed van pas. Het zal ongeveer nog een km. tot de strandtent zijn geweest, toen ik voor de derde keer, maar nu echt vol door het water ging. Bij de strandtent mijn schoenen laten drogen, droge sokken aan, wat eten en drinken, en ruim de tijd genomen voor het laatste deel. vanaf hier had ik mijn Garmin aangezet om in ieder geval na 7 km. de goede strandovergang te vinden, op dit stuk ging alles ook goed, en zonder moeite het strand af.
Daarna ging alles weer mis, niet zozeer het lopen, maar het richtingsgevoel was niet goed, ergens in Beverwijk misgelopen, en aan het dwalen geslagen, kwam bij het treinstation (waar ik nota bene ‘s morgens op de trein was gestapt) terecht, en een half uur later op weer zo,n station (dezelfde). Tja, hoe gek kun je zijn, dan moest ik maar de borden IJmuiden volgen, maar via de snelweg is ook geen optie, en toen was er een bordje met een fietspondje naar IJmuiden, in ieder geval de goede richting dacht ik, en ja, ook een bordje sluizen. En toen ik ook de bekende oranje stickers zag wist ik dat het goed zat. Maar wat een eind nog naar de Pierewaai, door de bebouwing, stukje duinen en natuurgebied de Kennemermeer, waar ik kon kiezen, of door een sloot of terug, het werd het weer een kilometer extra.
En ja hoor, onder applaus ontvangen in de Pierewaai. En dat het een eitje zou worden, zoals eerder verteld klopt dus wel, al was het in de vorm van een gebakken ei, bereid door de kok van de organisatie. In het derde deel gaf mijn garmin 31 km. aan, en een extra km. op het strand, zijn er ongeveer 82. Bij aankomst even naar mijn vrouw gebeld, om de vertellen dat ik er was, maar die had de hele nacht ook geen oog dicht gedaan, en vond het tweede belletje (had bij de 50 ook gebeld) wel erg lang duren. Het was een strijd deze nacht, en volgende keer zal ik zeker weer mee doen. Verder verdient de organisatie een groot compliment, ze hebben bergen werk verzet, en de verzorging was prima.
Ronald Willemsen.