Het zal in juni van dit jaar zijn geweest dat we benaderd werden door Radical Mountain Runner MIG met de vraag of we interesse hadden in een 100 miles loopje in zijn achtertuin. Als liefhebbers van het langere loopwerk hadden we hier natuurlijk direct oren naar. Het moest een kleinschalig loopje worden met max 10 deelnemers. Het parcours van de Trail des Sauvages zou 5x gerond moeten worden. De werknaam zou dan ook 5xTDS worden. Het was even schrikken toen we de uitnodiging via Facebook ontvingen en de andere genodigden zagen. De namen Thomas Dunckerbeck. Ronnie Duinkerken en Leonie van den Haak deden ons even twijfelen. Zouden wij niet geweldig uit de toon vallen tussen al dit loopgeweld. Al snel zagen we hier ook wel de lol van in. Helaas zouden deze 3 kleppers om verschillende reden dit epische weekend niet bijwonen. Gelukkig waren er nog wel 6 andere “wilden” die zin in een feestje hadden.
Eerst hadden wij nog wat andere loopjes in de planning. Aan één daarvan wil ik hier wat aandacht geven. De L’Infernal Trail des Vosges, die 2 weken voor MIG’s loopfeestje zou plaats vinden. Een groot loopevenement met verschillende afstanden in de westelijke Vogezen. Omdat wij kozen voor de langste afstand, de 100 miles met 7000 hm, ging de grote van dit evenement gelukkig grotendeels aan ons voorbij. Op deze afstand gingen om middernacht 150 lopers van start. Het parcours kenmerkte zich door een groot aantal belachelijk steile beklimmingen, lastige afdalingen, en een lang aanhoudende nachtelijke onweersbui met zware neerslag, uitstekende markering en een uitermate vriendelijke organisatie en vrijwilligers. Met het oog op de 2e 100 mijl twee weken later kozen we er voor om de Infernal op een relaxte manier aan te pakken. We maakten dan ook gebruik van de 2e base de vie op 97km om even uitgebreid te eten, te douchen en 2 uurtjes te slapen. Wanneer je denkt zonde van de tijd dan zegt het volgende misschien genoeg. We kwamen als 65e aan bij deze base de vie, vertrokken als 93e en finishte uiteindelijk nog relatief fris als 61-62e. Al met al een geslaagde 100 miles en een loop die we aan iedereen die graag lange trails loopt kunnen aanraden.
Het herstel kost ons ongeveer een week. Dus twee weken later zijn we klaar voor 5xTDS. We hebben Mark Zwart bij MIG geïntroduceerd en hem een lift aangeboden naar het Waalse land. Daarbij hadden we geen rekening gehouden met de hoeveelheid spullen die mee moesten in de auto. De loop zou namelijk in complete autonomie moeten worden afgelegd. Je zou je eigen ravito moeten inrichten. Drinkwater is niet ter beschikking. Een totaal autonome loop. Dus de auto volgepropt met drank, voer en drinkwater plus een tent en toebehoren voor de overnachting voorafgaand aan en na de loop. En dan Mark met eenzelfde uitrusting er nog even bijproppen. Achteraf bleek dit, op het drinkwater na, allemaal totaal overbodig te zijn geweest. MIG en zijn race director Nicole, hebben ons onthaald in hun eigen Hof van Eden. Ons tentje hebben we vast geprikt op een stukje gras naast een zacht kabbelende beek. ‘s Avonds bleven we op temperatuur bij de snorrende houtkachel onder het genot van een warme kop koffie. Hoe simpel kan het goede leven zijn. De andere lopers druppelen gedurende de avond, op één na, allemaal binnen.
Die avond is ook de briefing. MIG had al in een eerder stadium aangegeven dat het allemaal niet te serieus zou moeten worden en het meer moest worden gezien als een toneelstuk, een goed verhaal. Prima insteek want er zijn al genoeg recreatieve lopers die de loperij en vooral zichzelf veel te serieus nemen. Dit fysieke theater past ons in ieder geval heel goed. De start wordt 3 uur naar voren gehaald en zal de volgende morgen om 9 uur plaats vinden voor 5 lopers die hebben aangegeven voor de hele afstand te gaan. Om 12 uur zullen er dan nog 3 lopers starten waarvan er 2 op voorhand al weten niet de gehele afstand te zullen voltooien. We starten met een rondje tegen de klok in en zullen dan elke volgende ronde tegengesteld lopen. De laatste ronde ben je vrij om je eigen richting te kiezen. Om er voor te zorgen dat de gehele afstand wordt gelopen dient er onderweg een bladzijde uit een aantal boeken, die onderweg verstopt zijn, te worden gescheurd. Elke ronde krijg je van mevrouw de race director een nummer dat correspondeert met de bladzijde die je uit de boeken dient te halen. De balisage (markering) onderweg is minimaal, maar in combinatie met de GPS track, een beschrijving van de route op papier en gezond verstand zou het voldoende moeten zijn om de rondes op de juiste wijze te kunnen slechten. Dit betekent dus dat er niet doorgedenderd kan worden op kruisingen maar er even moet worden ingehouden en goed moet worden gekeken naar waar de balisage is aangebracht. Een 100 miles lange speurtocht dus. Het beloofd allemaal steeds leuker te gaan worden.
De volgende ochtend staan de 5 conquistadores of the useless klaar om het parcours van de TDS en de 7 bladzijden uit de boeken te veroveren. Han Savelkoel is ingevlogen om één en ander op bewegend beeld vast te leggen. Vanuit een 4×4 die voor ons uit rijdt wordt de start gefilmd. De auto wordt bestuurd door Philippe Laurent, een local die hand en spandiensten tijdens deze loop levert. Beide zullen we zowel op het parcours als bij de ravito regelmatig treffen. Hun enthousiasme draagt bij aan de meer dan uitstekende sfeer in dit fysieke theaterstuk. We zijn nog nauwelijks een kilometer onderweg of we zijn de route al kwijt. Even zoeken en dan zien we een balisage hangen. Het is even wennen, maar als je het systeem van de balisages begrijpt dan wordt het al een stukje makkelijker om op het parcours te blijven. De eerste ronde blijven we met z’n vijven bij elkaar. Willem Mücher brengt ons de eerste beginselen bij van het determineren van paddenstoelen. Altijd handig mocht je niet spontaan gaan hallucineren, kun je altijd nog wat paddo’s tot je nemen. Na de eerste ronde blijken we boek 5 gemist te hebben. Maar omdat we samen hebben gelopen is de race director coulant en mogen we de race voort zetten. In de volgende ronde valt de groep van 5 uit elkaar. Omdat we nu in tegengestelde richting lopen komen we ook de 3 lopers tegen die om 12 uur zijn gestart. Dit zal gedurende het spel nog een aantal keer gebeuren. Iets om naar uit te kijken. Even vragen of een ieder nog goed in zijn rol zit en verder maar weer.
De eerste 2 ronden gaan bij daglicht en na een ruime pauze bij de ravito, lopen we in de 3e ronde de donkerte in. Fraai is het oehoe-en van de uilen in de nacht. In de ochtend als we in onze 4 ronde lopen en het daglicht aanbreekt, zie ik een ree wegschieten. Een aantal wilde zwijnen die voorbij stuiven zijn kennelijk op de vlucht voor jagers die we in de verte schoten horen lossen. Ik loop er in deze 4e ronde bij alsof de jagers mij ook hebben aangeschoten. Hoewel ik nergens pijn heb zit er geen gang meer in. In mijn kop begint het te spoken. Daardoor ben ik minder scherp en lopen we een aantal malen verkeerd. Leuk hoor heb je er minder zin in, krijg je extra kilometers voor de kiezen. Het idee dat ik het maar voor gezien moet houden begint in mijn kop naar boven te borrelen. Misschien is 2x een 100 miles in twee weken toch een beetje te veel van het goede. Mijn grote steun en toeverlaat Renske praat op me in. “We gaan toch nog steeds vooruit en zolang je vooruit gaat kom je er wel.” Ze laat me op kop lopen en moedigt me aan toch vooral naar die volgende boom, die 200 meter verder staat, te dribbelen. Als straf voor mijn negatieve denken loop ik dan in plaats van 200 meter maar meteen 400 meter door. Al worstelend met mezelf weet ik meer dood dan levend de ravito te bereiken. Na een verzorging met een pasta salade, heerlijke muntthee en ander vreetwerk als ontbijt gaan we de laatste ronde in. In deze ronde begint mijn atheïstische gedachtegoed te wankelen. Ik word namelijk geconfronteerd met een regelrechte reïncarnatie van mezelf. Er kan weer redelijk gedribbeld worden en ik zie er zelfs de lol weer van in. De laatste ronde gaat uiteindelijk weer een uur sneller dan de ronde hiervoor. Anderhalf uur na Jonathan Koutstaal en een uurtje na Mark komen we in een nog redelijk tempo weer aan in het Hof van Eden. We hebben een dijk van een fysiek theaterstuk mogen beleven.
Nu nog even opfrissen in het op hout verwarmde buitenbad en we kunnen als laatste aanschuiven aan de dis. Een riante BBQ met het heerlijke Saison 1858 bier van de plaatselijke brouwerij. Wat smaakt dit super wanneer je een paar uurtjes in beweging bent geweest. ‘s Avonds rollen we voldaan en met de nodige trots op wat we hebben gepresteerd, in ons geriefelijke tentje.
Bij deze willen Renske en ik een ieder die dit unieke, eenmalige weekend tot zo’n succes hebben gemaakt hartelijk danken.
MIG voor het script en regie.
Nicole voor haar dubbelrol als race director en hoofd ravito.
Han voor het camerawerk.
Philippe voor zijn enthousiasme en het souffleer werk op zoek naar boek 5.
En George, Wim, Willem, Jonathan en Mark voor hun rol als medelopers.
Het was een pracht toneelstuk……..
Ernst Jan Vermeulen