La Magnetoise is de eerste deelname aan deze gruwelijke trail sedert een kleine tien jaar. Gruwelijk omdat het glibber gehalte groot is in combinatie met heftige afdalingen, klimmen en waterpartijen waar ik totaal niet mee uit de voeten kom.
Toch vind ik het wel wat hebben om deel te nemen aan deze trail ondanks dat ik het eigenlijk niets vind. Maar waarom doen mensen over het algemeen dingen welke ze prettig vinden en niet de minder prettige zaken zoals voor mij deze trail. Wat me nog goed in het geheugen is bijgebleven is de meer dan sympathieke organisator Phil. Ik kom echt niet voor zijn wangkus maar ik vind het bijzonder dat we elkaar na acht jaar nog kennen. Met een mengelmoes van Frans, Nederlands, Engels en handen en voeten komen we tot een kort gesprek. Wouter een trailer bij uitstek is ook van de partij. Bescheidenheid siert hem. Zijn vouwfiets vergezelt hem.
Na een overnachting in het kasteel in Soumagne sta ik redelijk uitgerust aan de start. Het werk wil ik een dag proberen van me af te zetten. Een forse reorganisatie staat binnen afzienbare tijd (a.s. week?) op komst waarbij gedwongen ontslagen niet te vermijden zijn. Het houdt met helaas teveel bezig. Alleen vandaag niet. Voor de start ontmoet ik Jos Vrancken. We ontmoetten elkaar in het verleden regelmatig bij trails zoals vandaag. Een feest is het P’ti Lou te ontmoeten. Een feest van herkenning. Helaas is hij genoodzaakt na dertig kilometer de wedstrijd te staken vanwege rugklachten. Ik vind het doodzonde dat ik op een a.s. trail van hem niet kan deelnemen. Niet zomaar een trail maar een 100 miles. Mijn ervaringen op deze ultra-afstand op de Ardennen is er één om nooit te vergeten. Vooral gedurende de nacht. Goh wat voel je je dan klein worden in de serene rust. Eén van de 100 miles begon het te onweren. Echt uniek maar dan wordt je nog kleiner.
08.00 zondagochtend roept Phil iets van ‘allez’ waarna ongeveer 100 sportievelingen zich voortbewegen. Eén ding wil ik en dat is rustig starten en niet wandelen. Rustig starten lukt aardig ondanks we in het begin redelijk dalen. Niet wandelen lukt al redelijk snel niet. Frustrerend als je niet moe bent maar je genoodzaakt wordt te wandelen. Genoodzaakt wordt veroorzaakt door de glibberige ondergrond, waterplassen en de vele zwerfstenen. Het hoort gewoon bij trailen. Gelukkig is er over een paar weken een lange loop in het Oosten van het land waar de ondergrond absoluut prettiger is en waar de klimmen absoluut niet zo heftig zijn zonder dat ik deze onderschat. La Magnetoise telt 1.800 hoogtemeters. Ik moet wel lachen als ik verslagen weleens lees maar je daalt deze ook weer. Nou ik kan je op een briefje schrijven dat afdalen veel ellendiger aanvoelt dan het klimmen tijdens la Magnetoise.
Echt de eerste dertig kilometer heb ik al vet afgezien. Dit gedeelte ben ik inmiddels drie keer de weg kwijt geraakt. Ik let totaal niet op. Een voordeel van een dag en een nacht hardlopen op een baan in Barcelona dat je in een soort van trance/flow komt waarbij je niet hoeft na te denken. Dit aspect vergeet ik zeker gedurende de eerste dertig kilometer. Het ellendige is dat de eerste verloping door mezelf veroorzaakt wordt waarbij ik een vijftal anderen op sleeptouw neem. De volgende verloping is bij een afdaling welke als oprit dient naar een huis. Achter me roepen deelnemers dat ik verkeerd loop. Tja dan kan ik terug die klim niet meer hardlopend overwinnen, dus maar weer wandelen. Vervolgens een afslag waarbij de afdaling voor me glijden in het kwadraat is. Idem aan Vincent Schoenmakers in het verleden ben ik super bang niet te vallen waardoor de afdalingen krampachtig zijn. Na de afdaling volgt een klim. Echt niet normaal. Ik vraag me af hoe een Wouter deze trail constant kan blijven hardlopen. Respect. Jemig wat een pracht natuur maar wat jammer dat je zo gefocust dient te blijven om niet plat op je bek te gaan. Vallen lukt me vandaag niet, dus een kunstgebit is nog niet nodig.
Op dertig km is er een waterpost. Eerlijk gezegd voel ik me niet super maar om dan tegelijk te stoppen. Natuurlijk niet. De volgende post is al over zeventien kilometer… Na dertig kilometer wordt het parkoers iets lichter maar de benen voelen niet lichter. Gedurende de eerste dertig kilometer loop ik met twee Franstalige sprekende lopers waarbij de dame afhaakt. Goh mensen loop je in de stilte van de natuur, dan nog de hele tijd gekwebbel. Enjoy the silence! Het lijkt wel of aan deze zeventien kilometer geen eind komt. Wat gaat het langzaam! Het heeft één voordeel. In dit gedeelte krijg ik de kans te genieten van de vergezichten. In de dalen kijk je op dorpjes, kerktorens en de weides. Toch gaat dit genieten snel weer over naar het geconcentreerd voortbewegen (hardlopen is een te groot woord) om niet horizontaal gestrekt te gaan. Een lekkere buikschuiver heb ik geen zin in. Daarnaast moet ik blijven opletten niet het spoor te verliezen.
Uiteindelijk gaat het parkoers verliezen wederom lukken na de tweede verversingspost. Deze post biedt meer dan alleen water. Ik eet een schijfje sinasappel en tegen mijn gewoonte in drink ik twee bekertjes cola. Ik heb niets met suiker maar eerlijk gezegd ook niet veel met trailen alhoewel ik wel blijf lachen: sommige delen heeft niets met hardlopen te maken omdat een doorsnee loper er gewoonweg niet kan hardlopen. Toch is het de charme van trailen. De woorden van Wouter voor de race staan me nog helder voor geest: ‘de zwaarte van deze trail zit hem in de blubber, nog niet zo zeer in de klimmen en afdalingen omdat je deze trail eigenlijk gewoon kunt blijven hardlopen’ Wouter de volgende keer mag je mijn benen lenen, dan wil ik die van jou graag proberen.
Het verlopen lukt me deze keer samen met Jos en een drietal Duitsers. In totaal loop ik een twee à drie kilometer extra tijdens de Magnetoise. We slaan linksaf waarna we vervolgens weer de route-aanduiding zien. Het is gelukkig de laatste keer dat ik de route kwijtraak mede omdat ik me zit te bedenken dat ik voor het intreden van de duisternis wil finishen. Nou voor degene die kickt op snelheid. Reken maar om acht uur starten en het is tegen zes uur donker waarbij ik een kleine zeventig kilometer heb gelopen, dan zijn we het over één ding eens: langzamer kan bijna niet.
Een uur voordat ik finish passeer ik het bordje Olne. Alhoewel mijn geheugen te vergelijken is met een vergiet, kan ik me nog goed herinneren dat het dan nog een redelijke afstand is wanneer je een slakke(n)tempo hanteert. Ja echt zonder gekheid ik haal er nog twee in. Serieus, Na tien uur en een vol kwartier ontvang ik een wangkus van Phil. Vervolgens een bekertje soep en daarna stamppot wortelen met een bratwurst. Besef dat deelname slechts vijftien euro kost inclusief die warme hap dan begrijp je dat Phil er geen stuiver rijker van wordt maar dat hij alleen maar blijde gezichten ziet. Dat straalt hij zelf ook uit. Het is de rijkdom van de mensen op de Ardennen. De rijkdom van de natuur is toch niet betalen in geld! Na een douche is het hartstikke donker. Toch zijn er nog drie hardlopers die in het donker alle stenen, blubber en de vele plassen moeten overwinnen. Tevens hoop ik dat ze verlichting bij zich hebben om de route-aanduiding te vinden. Chapeau voor de laatste drie en Phil!
Bonjour,
Henk Harenberg