Gilze 62,5 km geplande eindtijd 7 uur.
Zondagochtend al rijdend naar Gilze val ik bijna een paar keer in slaap voordat ik arriveer. Reden: veel uren gewerkt: een kleine 70 uur in een week. Reden mutaties op het werk waardoor ik op dit moment als financiële vraagbak/afvalbak-manager functioneer. Niets mis mee, het is een uitdaging maar het duurt hopelijk niet te lang omdat het ten koste van sowieso rust, training en wellicht gezondheid gaat.
Inclusief deze loop kom ik dit jaar voor de eerste keer boven de 100 week-kilometers per week, t.w. 120 kilometers. Met pijn en moeite omdat mijn lichaam niet wil meewerken in combinatie met een vermoeide geest. Lichamelijk heb ik vooral last van of onderrug/bilspieren (volgens fysiotherapeute) of van stijve s.i.-gewrichten (volgens masseur). De spieren c.q. gewrichten trekken en zeuren al maanden waardoor er na circa vijftien kilometer een stijfheid in combinatie met een vast zittende rechter bilspier ontstaat waardoor ik genoodzaakt ben even te stoppen.
De eerste ronde best wel relaxed maar in de tweede ronde begint het geneuzel niet geheel onverwacht. Tot overmaat van ramp zijn mijn darmen sinds zaterdag compleet van slag. Hoeveel boodschappen ik al niet heb weggebracht terwijl ik maar één keer boodschappen bij de supermarkt heb gehaald. Tja de boodschappen tijdens de eerste ronden zijn lastig omdat er mede-lopers aanwezig zijn. Dit kan ik ze toch echt niet aan doen. Mijn buik is te opgezet (spanning?, ik vraag me regelmatig af ‘het is niet de vraag of ik overspannen wordt, alleen het tijdstip staat nog niet vast’) Wat ook niet prettig is, dat ik sinds tijden geen vocht kan binnen houden. Reden is me ook nog onbekend.
Wat me in Gilze, idem als vorig jaar, opvalt dat het peloton lopers niet al te groot is. Helemaal geweldig.
Wat me ook opvalt dat het team op de ultra-afstand bij de estafettes er bijna één lange sprint van maken omdat ze elkaar vlot afwisselen. Volgens mij dezelfde tactiek als vorig jaar.
Wat me wederom opvalt dat de organisatie lekker onopvallend aanwezig is en dat ze gelukkig niet met closing times werken wat tegenwoordig blijkbaar een trend is. Trek ik die cloting times door naar mijn werk, dan vraag ik me regelmatig af wanneer mag jezelf bepalen hoe je een dag invult.
Wat me in Gilze bij mezelf opvalt dat ik vooral in mezelf gekeerd bent, te druk met mezelf met als gevolg piekeren, ook tijdens het lopen laat dit me niet geheel los. Nou piekeren is over het algemeen niet positief. Echt de afgelopen week flitst door mijn hoofd waarbij Geertje Wilders ook nog helaas de revue passeert. Wat nou minder?! Doe eens normaal man! Fijn te ervaren dat het AZC in Gilze nog still alive is. Het onverwachte telefoongesprek van een ex-collega heeft daarnaast grote impact op me.
Wat me ook verbaast dat ik mijn tas met voeding en sportdrank welke ik voor mijn Mini heb neergezet na de eerste ronde er niet meer staat. Wie heeft er proletarisch boodschappen gedaan is mijn blijvende gedachte tijdens de run. Wat funny is dat uit voorzorg mijn tas is weggezet. Tja het is een normaal gebruik tijdens 24 uur lopen eigen voeding en drank tijdens de run langs het parkoers te zetten. De tas is trouwens overbodig omdat de organisatie de verzorging prima geregeld heeft.
Mijn geplande eindtijd 7 uur lukt, alleen vraag niet op de manier waarop. Dit heeft niets met ‘hard’lopen te maken maar het mentaal overwinnen van alle body & soul mankementen. Wanneer dit teneinde is? Hopelijk heel snel. Morgen maar weer eens naar de fysio en overmorgen naar de masseur. Die mindset dien ik zelf mee aan de slag te gaan. Eens kijk of ik de uit-knop ergens kan vinden of ctrl+alt+delete in mijn hersenpan zou ook al verlichtend werken en dan niet werken in de letterlijke zin des woords.
Wat me positief is bijgebleven de geweldige tijden van de winnaars op alle afstanden.
Wat minder positief maar opvallend is, idem als vorig jaar ben ik by far niet voor in het klassement te vinden …, haha.
Wat wel positief is dat dit tempo normaliter lang vol te houden is waarin ik deze loop met hangen en wurgen heb voltooid.
Motivatie iets over de prima georganiseerde Salland Trail te schrijven was er recent niet o.a. omdat ik per ongeluk circa dertien kilometer minder heb gelopen. Het heeft me geen moeite gekost omdat ik maar vijfentwintig kilometer in de twee weken er voor had getraind. Ik heb wel gelachen dat de lokale krant twijfels trok of een dergelijke afstand (75 km) wel gezond is. Volgens een Canadees wetenschappelijk onderzoek is dit het wel mits je na een ultra-run voldoende herstel inbouwt vanwege het feit dat het hart lijdt onder te veel ultra-wedstrijden.
Tot slot ik vind het bijzonder interessant hoe ik met het niet lekker in je vel & koppie zitten omgaat. Eigenlijk gaat dit verslagje nergens over. Gisteren zag ik Wubbo Ockels op t.v.. Respect voor ‘deze man met de zeven levens’.
Op naar andere tijden in alle aspecten, focus op de positieve aspecten! Alles is toch tijdelijk?!
Groeten,
Henk Harenberg