Beetje laat, maar hier nog een verslagje van de Bouillonnante.
Zaterdagochtend, 4h50. Dekselse alarmklok! Maar geen tijd te verliezen, want vandaag loop ik “La Bouillonnante”! Voor een keer was ik niet te laat om me in te schrijven en het feit dat deze wedstrijd altijd zo snel volzet is maakt me enkel enthousiaster. Recht in m’n loopoutfit voor die dag (korte broek!), snel ontbijt en dan Nonkel Thierry (niet mijn nonkel, maar tegelijk iedereen’s nonkel) oppikken en richting Bouillon. Daar komen we net tegelijk aan met Thomas Beirnaert (2,5 keer winnaar van Crêtes de Spa & 1 maal van de loop van Vlaanderen). Even hallo zeggen en dan richting de burcht, waar de start plaatsvindt.
Daar kletsen we nog wat met Thomas over de voorbije wedstrijden en zijn stiekeme podiumambities voor vandaag. Hij komt overtuigd over, klaar om het misverstand van Crêtes de Spa recht te zeggen (Thomas liep verkeerd en kreeg een DSQ achter zijn naam). Thierry heeft een extra paar stokken mee en met CCC deze zomer in het achterhoofd besloot ik ze eens uit te proberen (Ik kan ze maar beter al wat gewoon worden tegen dan). Ik bevestig ze achteraan m’n rugzak en om 8h45 en nog een paar minuten, terwijl de organisatie iedereen nog op het middenplein van de burcht probeerde te duwen, wordt het plots duidelijk dat we gestart waren. Ik neem afscheid van Thierry en snel naar beneden om een deftige positie in te nemen voor de weg versmalt.
Dat gebeurt pas na een 3-tal kilometer, wanneer we bij de eerste klim aankomen. Alles gaat goed, maar net wanneer ik de afdaling begin ben hoor ik “Secours! Secours!” schreeuwen. Iedereen roept de boodschap door naar boven toe, waar iemand van de organisatie staat. Ik ben halfweg als ik Thomas zie liggen! Verdikke! Ik snel verder naar beneden en pols even naar zijn toestand. Hij is alert, maar er is wat bloed aan z’n been. Nadat ik me er van verzekerd heb dat de organisatie gebeld is en er weinig is dat ik nog kan doen, wens ik hem succes en zet m’n tocht verder. Thomas werd, ter info, afgevoerd en kreeg 12 hechtingen in z’n knie. Voor meer info: thomastrailrunner.blogspot.be/2014/05/de-rode-draad.html.
Eerste bevoorrading, alles onder controle. Ik ga best snel, 10.9km/h gemiddeld. Te snel waarschijnlijk, maar ik amuseer me kostelijk. Ik raak een beetje geïsoleerd wel en besluit het groepje dat voor me uit loopt bij te benen. Ik hoop dat er toch minstens één van hen de 56km zal doen zodat ik niet helemaal op m’n eentje toegewezen raak. Aan het 18km punt haakt er maar eentje af. Leuke bende, dus ik blijf hangen.
Ze zijn wel iets sneller in het klimmen, dus telkens er een meer technische afdaling is zet ik me aan kop en neem ik wat voorsprong. Geen gebrek aan dergelijke afdalingen trouwens: de meeste afdalingen zijn snel en bestaan uit een combinatie van rots en aarde/bladeren. Amper grind, dus ideaal voor snelle afdalingen. Ik amuseer me te pletter. De klimmetjes blijven echter ook maar komen en uiteindelijk moet ik de rest toch laten gaan. Ik loop wel nog altijd meer dan 10km/h gemiddeld en een snelle rekensom vertelt me dat, als ik de laatste 20km aan 8km/h loop, ik binnenkom in minder dan 6 uur!
En dan kom ik aan “the wall”: een klim van 170 meter over iets meer dan 600 meter. Inderdaad: ruim 25% gemiddeld. The wall is dodelijk en m’n benen lopen helemaal leeg. Uiteindelijk haal ik nog behoorlijk vlot de top, om vervolgens 1km te dalen en aan het kleine broertje van “the wall” te belanden. Laat dit ophouden aub! haha!
Ik haal een van de mannen van het groepje terug in. We blijven even samen maar een paar klimmetjes later moet ik hem toch terug laten gaan. Ik voel dat ik echt ga verkrampen als ik te hard doorga, dus ik combineer lopen met enkele passen wandelen telkens de krampen opkomen, en zo hou ik toch een deftig tempo aan tot de laatste post. We zijn nu bijna aangekomen aan de eerste oversteek van de Semois, en ik kijk er niet echt naar uit: ik vrees echt dat het koude water mijn benen volledig zal doen verkrampen.
Blijkt dat het water net wonderen doet: na de eerste oversteek voelen m’n benen een pak frisser dan ze de laatste 10km gevoeld hebben, en ik kijk dus uit naar de volgende oversteek. Een klimmetje, een afdaling, en daar is ze dan! Ik plons erin en bereik de overkant in een wip. Nog maar een klim, maar alles lukt nu! En bij de top verzekert een fotograaf me dat er enkel nog een afdaling van 2km en dan de slotklim naar het kasteel rest. Ik stort mezelf naar beneden en voor ik het weet doemt het kasteel voor me op!
Er hebben zich een pak mensen verzameld (finishers van de kortere afstanden & familieleden van hen en de 56k lopers) en ze zijn nogal luidruchtig. Het geeft me nog extra motivatie en ik sprint de trappen op en na 6 uur en 18 minuten bereik ik de finish! 38ste van 476 en super tevreden! Een snelle douche, chocolademelk, een ijsje en dan nog even wachten op Nonkel, en deze prachtige dag zit er op.
En is “La Bouillonnante” nu de heisa waard? Wel, met het risico dat het volgend jaar nog moeilijker wordt om een plaatsje te bemachtigen: ja!
Marijn Vandevoorde