Vorige week 101 km in het Sauerland gelopen, even afwachten dus wat de 90 km in de Eifel zou gaan brengen. Wederom vrijdagmiddag vertrokken, nu richting Surister. Aangekomen in dit typisch “gezellige” Belgische dorpje het nummer gehaald en bivak opgemaakt; lees ….. tentje neergezet. Gelukkig was het weer stukken beter dan vorige week, het slapen zou dus ook wel beter gaan. En inderdaad, na een korte, maar goede nachtrust zonder gekletter op het tentdak, om 4 uur opgestaan. Om 5 uur zouden de 90 km lopers met een bus naar Butgenbach gebracht worden om vandaar 90 km terug te lopen naar Surister. In een afgeladen bus, ongeveer 70 deelnemers schat ik, op weg naar Butgenbach. Na een duidelijke, in het Frans afgestoken, instructie, werden we om 5.55 ” weggeschoten”.
Ook deze keer ben ik als laatste weggegaan, lekker rustig. Het was nog vrij fris, maar in de loop van de dag zou het vrij warm worden. Eerst een vrij tam rondje om het stuwmeer van Butgenbach. Als de route zo zou blijven zou het vandaag niet echt moeilijk worden, dacht ik; niet zo erg na vorige week. Helaas ……… we hadden het stuwmeer nog niet achter de rug of we werden de rest van de ongeveer 80 km getrakteerd op fikse beklimmingen en afdalingen, afgewisseld door passages met flinke stenen en boomwortels.
Een soort Parijs – Roubaix, alleen veel erger. Er zijn lopers die als een jonge hinde over deze hindernissen heen vliegen. Daar hoor ik niet bij ……. ik haat die stukken. Af en toe kwam ik een klein stukje asfalt of een grindpad tegen. Yes, even lekker lopen en een beetje snelheid maken. Maar nee, na nog geen km wederom een bordje naar links of rechts en daar gingen we weer; hakken en zagen over stenen en wortels.
Na 6 uur onderweg te zijn geweest en 1 verzorgingspost te zijn gepasseerd begonnen mijn bidons wat leeg te raken. In mijn boerenkool Frans aan een medeloper gevraagd hoeveel verzorgingsposten er op de route zouden zijn. Vier, was het antwoord. Daar had ik niet echt op gerekend. Vooraf weer goed de info doorgelezen; maar, ja, die taal. Na ongeveer 13 uur lopen kwam ik, aangemoedigd door mijn vrouw (jawel, de hele dag gewacht) over de finish. Volgens mijn vrouw zat ik nog bij de eerste 20.
Samenvattend…..een pittige loop / prachtige Eifelpassages / zeer goed uitgepijld / maar 4 verzorgingsposten.
Hans Lems
Wateringen